ชายหนุ่มยังคงไม่หายจากฤทธิ์ยาร้อยเปอร์เซ็นต์เพียงแต่เหลือแค่อาการเวียนหัวเอาไว้เท่านั้น และดูเหมือนว่าเขาจะแช่น้ำนานเกินไปจนรู้สึกเหมือนจะไม่สบายด้วย
“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ เดี๋ยวฉันออกไปรอข้างนอก” เธอเปิดตู้เสื้อผ้าของเขาก่อนจะหยิบชุดนอนด้านในออกมาวางบนเตียงให้เขาและรีบออกไปด้านนอก
ผ่านไปราวๆ ห้านาที เสือก็ตะโกนเสียงดังบอกหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านนอก
“เข้ามาได้แล้ว” ไพลินรีบเข้าไปดูแลเขาต่อโดยไม่รีรอ ริมฝีปากหยักซีดเซียวไร้สีจนเธออดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าจะแสดงความรู้สึกเหล่านี้ออกไป
“แล้วจะทำยังไงกับสองคนนั้น”
“จะทำอะไรได้ ไม่มีหลักฐานสักหน่อย คงต้องหาหลักฐานมัดตัวสองคนนั้นก่อน”
“แล้วสองคนนั้นจะไม่หนีไปก่อนเหรอ”
“ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสิ…” ไพลินพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาบอก หากทำตัวเฉยๆ สองคนนั้นก็คงเข้าใจว่าไม่มีใครรู้ว่าพวกเธอทำอะไรลงไป
“...”
“นอนด้วยกันไหม” เขาเอ่ยถา
