ไพลินเดินออกมาที่ระเบียงของออฟฟิศที่หันหน้าไปทางไร่ชาจนเห็นทุกอย่างหมดจากตรงนี้ ลมอ่อนๆ พัดพลิ้วผ่านไปมาจนเส้นผมของเธอปลิวไสวไปตามแรงลม
(ไง ไอ้เพื่อนรัก) เพทายเอ่ยออย่างเคยชินเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์เพื่อนรักของตัวเองโทรมา
“พี่เพทาย นี่ไพลินเองนะ”
(ไพลิน ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่เลย ไปอยู่ที่นั่นก็ไม่เห็นบอกพี่เลยสักคำ) คนปลายสายรัวคำถามใส่เธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ
“หนูแค่อยากพัก” น้ำเสียงอ่อนลงด้วยความรู้สึกผิด ทำให้คนปลายสายเอ่ยเสียงเบาด้วยความรู้สึกผิด
(เฮ้อ พี่ขอโทษนะ)
“พี่ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย จะขอโทษทำไม”
(พี่รู้ทุกอย่าง แต่พี่กลับช่วยเธอไม่ได้ไงล่ะ นั่นแหละความผิดของพี่) เพทายโทษตัวเองที่สนใจแต่การทำงานเป็นหลัก จนไม่ได้ช่วยเหลือน้องสาวของตัวเองในยามที่ตกทุกข์ได้ยากต้องเผชิญหน้ากับความไม่ยุติธรรมเพียงคนเดียว
“ปล่อยให้พวกเขารู้ตัวกันเองเถอะ หนูเข้าไปยุ่งไม่อยาก
