มึงกูใครจะอยู่ ( ใครจะรัก )

ปอ​บอาคม

วิ๊ว…..วิ๊ว…..วิ๊ว

หลังจากที่บลูเลี้ยงข้าวพวกหัวครวยพวกนั้นแล้วเธอก็ได้หลอกถามพวกมันว่าที่หมู่บ้านนี้มีอเรื่องผีจริงหรือเปล่าโดยที่เธอเล่าเหตุการณ์วันที่มีผีมาเคาะที่ประตูหน้าบ้านของเธอวันที่เธอมาที่นี้ครั้งแรก ทั้งที่เธอก็รู้ดีว่าเหตุการณ์วันนั้นมันไม่ใช่ผีแต่ว่าเป็นคน แต่ด้วยความที่อยากรู้เธอก็เลยแกล้งถามพวกมัน แล้วก็ได้ความมาว่า ที่ท้ายหมูบ้านเป็นป่าช้า หลังจากที่สัปเหรอโดนปอบกินตายนั้นเลยทำให้ผีที่ป่าช้าก็ออกอารวาท เมื่อบลูได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้ได้ทันทีว่าข้างหลังหมู่บ้านหรือที่ทุกคนเรียกกันว่าป่าช้านั้นต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน เมื่อเธอคิดได้แบบนั้นเธอก็เลยต้องย่องเาออกมากลางดึกในขณะที่คนในหมู่บ้านนอนกัน จะมีก็แต่บลูนักฆ่ารับจ้างที่ได้รับค่าแรงที่สุดแสนจะแพงมาปฏิบัติการณ์ บวกกับความอยากรู้อยากเห็นของเธอว่าที่นี้มีผีจริงหรือไม่ พอเธอได้ยินแบบนั้นเธอก็เลยอยากรู้อยากเห็นว่าท้ายหมู่บ้านมีอะไรกันแน่

“ นะโม นะมา กูจะล้าง กูจะฆ่า กูจะชนะ ศัตรูหมู่มารทั้งหลายของกู จงสยบที่ใต้ตีนกูนะบัดนี้ เพลี้ยง……..” เสียงร่ายมนต์คาถาอะไรบางอย่างอยู่ที่กระท่อมหลังเล็กมุงหญ้ามีเพียงแค่แสงไฟาจากเทียนหรือว่าตะเกียงเท่านั้นที่ดูจะเป็นแสงรำไรอยู่ภายในกระท่อม บลูที่แอบดูอยู่ในความมืดเธอก็ขมวดคิ้วเรียวมองด้วยความสงสัยว่าทำไมมีหมอผีหรือว่าใครทำไมมาทำอะไรอยู่นี้ ระหว่างที่เธอจ้องมองอยู่อย่างเงียบๆอยู่นั้น อยู่ๆก็มีแรงลมพัดมาอย่างแรง บลูที่เห็นแบบนั้นเธอก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างแปลกๆเพราะตั้งแต่เกิดมาเป็นคนฆ่าคนมาแล้วก็มากมายหลายประเทศ เมื่อเธอเห็นแบบนั้นบลูเธอก็เลยรู้สึกตื่นเต้นแทนที่เธอจะรู้สึกแปลกใจหรือว่ากลัว

วิ๊ว……..พลิ๊ว…….วิ๊ว…….

“ fuck…….me . what the fuck หึหึหึหึ “ บลูเธอพูดออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้น อย่างกับว่าเธอถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง แต่ด้วยความว่าเธอต้องเงียบเพราะกลัวว่าคนที่อยู่ด้านในกระท่อมจะรู้ตัวซะก่อนเธอก็เลยจำเป็นต้องพูดเบาๆและก็ตื่นเต้นเบาๆเท่านั้น

“ หึหึหึหึ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่าๆ มาหลบอยู่ที่นี้…….ทำไมละแม่สาวน้อย ……ทำไมไม่เข้าไปข้างในละ…………ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า “ ระหว่างที่นัทกำลังนั่งย่องๆอยู่ในความมืดอยู่นั้นอยู่ๆก็มีเสียงของใครบางคนพูดด้วยเสียงยืดยานเย็นยะเยือกบลูเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็หันกลับไปมองทางด้านหลังจากนั้นเธอก็สะดุ้งเล็กน้อยด้วยความที่เธอเป็นนักฆ่าเธอไม่ได้ยินการมาของผู้ชายหน้าตาน่ากลัว เสื้อผ้าของเขาดูเก่าและก็ดูสกปรก แต่แทนทีบลูจะกลัวเธอกับเบิกตากว้างก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็เดินรอบตัวของชายคนนั้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ OMG………. NO WAY นี้ลุงเป็นผีเหรอคะ แต่ทำไมคุณลุงถึงเหมือนคนจังเลยละคะ “ บลู เธอทำท่าทางตื่นเต้นอย่างกับว่าผู้ชายแก่สกปรกที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นของมหัศจรรย์ ผีแก่เมื่อเห็นหญิงสาวไม่กลัวตนเหมือนอย่างกับชาวบ้านเขาก็ทำหน้าตาแปลกใจอย่างยากจะอธิบาย เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ผีปอบตัวนี้เห็นคนไม่กลัวเขาเป็นครั้งแรกแถมยังทำหน้าตาตื่นเต้นใส่ตนอีก

“ นี้เอ็งเป็นใครกันทำไมเอ็งไม่กลัวข้า เอ็งไม่รู้เหรอว่าข้าเป็นใคร หึหึหึหึ “ ผีชายแก่ พูดออกมาด้วยความสงสัยและก็วางกล้ามด้วยท่าทางน่ากลัวเขาจ้องมองมาที่หน้าของหญิงสาวแล้วก็แสยะยิ้มมองหน้าของหญิงสาวถ้าเป็นคนอื่นก็คงตื่นกลัวไปแล้วแต่หญิงสาวที่ยืนตรงหน้าของผีแก่ตนนี้เธอกับมองด้วยท่าทางตื่นเต้น

“ โอ้……มายก๊อด……. ลุงคะ ลุงเป็นใคร โอ้……มายก๊อด…….” บลู เธอพูดออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้น แทนที่เธอจะกลัวแต่เธอกลับตื่นเต้นมากกว่า เมื่อผีแก่เห็นแบบนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างงงงวยก่อนจะพูดออกมากับตัวเองเบาๆอย่างคิดหนัก

“ อีเด็กนี้มันเป็นใครว่ะ มันไม่รู้จักปอบอาคมอย่างกูเหรอว่ะ อีห่า หัวจะปวด “ ผีแก่พูดกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับเอามือเกาที่หัวของตัวเองเบาๆด้วยความแปลกใจที่เห็นหญิงสาวคนนี้ไม่กลัวแถมยังทำหน้าตาตื่นเต้นใส่ตนอีก เมื่อเห็นแบบนั้นผีแก่ก็เลยงงเป็นอย่างมาก

“ เอ้อ คุณลุงคะว่าแต่คุณลุงเป็นผีอะไรเหรอคะ “ บลูเธอถามผีแก่ออกมาด้วยความสงสัยว่า ผีตนนี้บอกว่าตัวเองเป็นผีเธอก็เลยอยากรู้ว่าเป็นผีอะไร ผีแก่เมื่อได้ยินหญิงสาวถามแบบนั้น ตอนแรกก็ขมวดคิ้วหนามองเธออย่างแปลกๆ บลูที่ไม่ได้ยินอไรออกมาจากปากของผีเฒ่าด้วยความที่อยากรู้บวกกับตื่นเต้น เธอก็เลยพูดออกมาว่า

“ ลุงคะคุณลุงก็บอกหนูหน่อยสิคะ เห็นว่าเท่ทำไมต้องหยิ่งขนาดนั้นด้วยคะ “ บลูเธอพูดออกมาด้วยเสียงที่ดูผิดหวังเมื่อเธอพูดจบเห็นว่าผีแก่คงไม่บอกเธอก็เลยหันหน้าทำท่าจะหนีไปจากตรงนี้เพราะเธอรู้แล้วว่าที่นี้มีผีจริงๆ ผีแก่เมื่อได้ยินคำว่าเท่นี้เป็นคนแรกที่มีคนชมตัวเอง ด้วยความที่ผ่านมาไม่ว่าคนหรือว่าสัตว์ต่างก็หวาดกลัวและก็รังเกียจเขามาก พอได้ยินคำชมจากหญิงสาวที่น่ารักและก็แปลกประหลาดพูดว่าเขาเท่ ผีแก่ก็ทำหน้าตาตื่นเต้น หัวใจแก่ก็ผองโต ก่อนจะพูดออกมาว่า

“ ที่เอ็งว่าข้าเท่ เอ็งพูดจริงใช่มั้ยว่ะอีหนู “ ผีแก่ พูดออกมาด้วยสีหน้าสงสัยแต่ปนยิ้มกริ่ม บลูเมื่อเห็นว่าผีแก่เริ่มคล้อยตามแล้วเธอก็รีบตีขนาบข้างของผีโดยที่ไม่รู้สึกกลัว ถึงจะรู้สึกเหม็นลุงผีนี้มากก็ตามแต่นั้นก็ไม่ทำบลูรู้สึกรังเกรียจด้วยความที่เธอเป็นทหารรับจ้าง ไม่ว่าจะเป็นหลุมขี้ ศพที่ลอยเต็มน้ำแล้วก็มีหนอนชอนชายเพราะแบบนี้เธอก็เลยไม่รังเกรียจผีลุงแก่คนนี้

“ ก็จริงนะสิคะคุณลุง หนูสาบานด้วยเกียรติของลูกเสือเนตรนารีเลยนะคะ “ บลูเธอพูดกับผีลุงพร้อมกับยิ้มหวานส่งให้ เมื่อลุงผีได้ยินแบบนั้นบวกับหน้าตาน่ารักของเด็กสาว เมื่อลุงผีที่ทำให้ชาวบ้านกลัวกันมานานมากแต่พอเจอเด็กคนนี้ก็ทำให้ผีลุงรู้สึกสบายใจและก็เปิดใจให้เด็กสาว เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วผีลุงก็เลยยืดอกพูดออกมาด้วยความภาคภูมิใจว่าตัวเองเป็นใคร

“ ข้าน่ะเป็น ปอบอาคม หรือว่าเรียกอีกชื่อ ปอบลิ้นดำ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่าๆ “ ปอบหัวเราะออกมาด้วยความภาคภูมิใจที่โดนเรียกว่าเท่ แล้วอีกอย่างนี้เป็นครั้งแรกที่ ได้เพื่อนที่ไม่กลัวแล้วก็มาคุยอย่างสนิทสนม บลูที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็ทำหน้าตื่นเต้นดีใจเพราะเธอรู้ว่าปอบคืออะไร แต่ที่เธอตื่นเต้นเป็นเพราะเธอไม่คิดว่าชาตินี้เธอจะได้เห็นผีปอบตัวเป็นๆ ตลอดเวลาตั้งแต่เธอเกิดมาเคยได้ยินแต่ในค่ายเอามาเล่ากันเวลาที่ไปสงคราม ทุกครั้งเมื่อถึงเวลากลางคืนพวกทหารรับจ้างที่ได้รับมอบมายมาปฏิบัติการฆ่าล้างโคตรคนที่คนจ้างต้องการฆ่า พวกเขาก็มานั่งคุยกันเรื่องประสบการณ์เรื่องผี เธอที่ไม่เคยมีประสบการณ์เมื่อได้ยินเพื่อนคุยกันเรื่องผี เธอก็ได้แต่นั่งฟังแค่นั้น แต่คราวนี้พอเธอได้เห็นตัวเป็นๆเธอก็เลยตื่นเต้นแทบนั่งไม่ติดเลยละ แต่ระหว่างที่ผีกับคนคุยกันอยู่นั้น อยู่ๆก็มีรถกระบะคันหนึ่งวิ่งเข้ามาที่กระท่อมหลังนี้ ผีปอบเมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็ส่ายหน้าอย่างนึกรำคาญเพราะคนที่มาชอบมาให้เขาทำเรื่องเลวๆ

บรื้น…..บรื้น….บรื้น

“ มาอีกแล้วไอ้สารเลวนี้ “ ผีปอบลุงแก่ พูดออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดบลูที่ยืนข้างลุงผีอยู่นั้นเมื่อเธอเห็นรถคันนั้นเธอก็มองด้วยสีหน้าสงสัย ในขณะที่คนในหมู่บ้านกลัวแต่เมื่อเธอเห็นรถที่วิ่งเข้าในกระท่อมเธอก็เลยรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก ในระหว่างที่ผีกับคนต่างก็มองรถอยู่นั้น คนที่อยู่ภายในรถก็ลงมา ตามมาด้วยชายแก่ในชุดสีดำ พาดผ้าสไบสีดำผมเพ้าโดนมัดรวบตึง สวมใส่ลูกประคำใหญ่ บลูเมื่อเห็นแบบนั้นเธอที่กำลังจะหันหน้าไปถามก็ต้องผิดหวังเพราะลุงผีหายไปแล้ว

“ อ้าว ลุงหายไปซะแล้วยังไม่ได้เรื่องเลย ให้ตายสิ “ บลูเธอพูดออกมาด้วยเสียงที่เบาหวิว จากนั้นเธอก็ดึงผ้าขึ้นมาปิดที่หน้าอำพรางตัวของเธออีกครั้ง เพื่อที่จะทำให้ตัวเองเข้าไปใกล้กระท่อมให้มากที่สุด แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเข้าใกล้เลย คนที่ลงมาจากรถอีกคนนั้นก็ทำเอาบลูถึงกับมองด้วยสายตาที่ตกตะลึง เพราะคนที่ลงมานั้นเป็นผู้ใหญ่ขจร พ่อของอีชบาและก็เป็นลูกพี่ของไอ้6หัวหอกหน้าโง่นั้นด้วย เมื่อเธอเห็นแบบนั้นบลูก็ขมวดคิ้วเรียวมองด้วยสายตาที่รู้สึกแปลกใจและก็สงสัยเป็นอย่างมาก ว่าไอ้เหี้ยตัวนี้จะมาที่นี้ทำไม ทั้งที่ลูกบ้านต่างก็หวาดกลัวกันไปหมด แต่ไอ้ผู้ใหญ่ขจรกับไม่ได้รู้สึกกลัวแถมมันยังเดินลงรถมาทางหมอผีอีกด้วย

“ นี้มันไอ้ผู้ใหญ่ขจรนี้หว่า มันมาทำบ้าอะไรที่นี้กันว่ะ “ บลูเธอพูดออกมาเบาๆด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าไอ้ผู้ใหญ่ขจรคนที่ส่งลูกน้องมาทำร้ายเธอ

กระท่อมหมอผี

“ หมอผีเข็ม เอาไปของที่แกสั่ง “ ปึก ผู้ใหญ่ขจร โดยนถุงอะไรบางอย่างให้หมอผีที่ชื่อเข้ม หมอผีที่เห็นถุงที่ผู้ใหญ่โยนให้เขาก็ยกยิ้มมุมปาก กอ่นจะก้มหยิบขึ้นมา ภายในนั้นบลูไม่สามารถเห็นได้ว่านั้นคืออะไรกันแน่ เธอก็ได้แต่มองดูอยู่เงียบๆว่าพวกมันจะคุยอะไรกันอีก