มึงกูใครจะอยู่ ( ใครจะรัก )

ใครพูดความจริง

“ หึหึหึ อื้ม…….นั้นนสิคะหนูไม่หน้าถามเลยจริงๆ ผู้ใหญ่บ้านไปดูลูกบ้านมันก็ไม่แปลก แต่ที่หนูคิดว่าแปลก ผูใหญ่ทำไมต้องไปตอนดึกๆด้วยละคะ “ บลู เธอพูดพร้อมกับแสยะยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อผู้ใหญ่เริ่มเดินเข้ากับดักของตน ระหว่างที่เรื่องเริ่มจะบานปลายไปกันใหญ่ เพราะตอนนี้ชาวบ้านจ้องมองที่ผู้ใหญ่บ้านด้วยท่าทางสงสัย ว่าเรื่องที่แม่สาวน้อยพูดวันนี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ก่อนที่ทุกอย่างจะเป็นไปในทางที่ใหญ่โตมากไปกว่านี้ กำนันเสือที่ดูเหตุการณ์อยู่ในตอนแรก ก็เดินเข้ามาขัดจังหวะเพื่อไม่ให้เรื่องราวใหญ่โต

“ อ้าวผู้ใหญ่ขจร หนูชบา หนูบลู มีเรื่องอะไรกันอยู่เหรอดูเครียดกันเชียว “ กำนันเสือเดินเข้ามา แล้วพูดเหมือนกับว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งที่เห็นตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเรื่องเกิดอะไรขึ้น

“ เปล่าหรอกพ่อเสือ พอดีฉันกับนังหนูคนนี้คุยกันเรื่องปอบมาบ้านนังหนูก็เท่านั้นเอง // เอ้อว่าแต่พ่อเสือเถอะพาเมียมาซื้อกับข้าวเหรอ” ผู้ใหญ่ขจร พูดพร้อมกับดินเอามือมาโอบกอดที่คอของ ว่าที่ดองกันเมื่อกำนันเสือเห็นว่าผู้ใหญ่ขจรเลือกที่จะมาสนใจตนแทนที่จะสนใจเด็กสาว เมื่อกำนันเห็นแบบนั้นเขาก็ส่งสายตาให้บลูเธอออกจากที่นี้เพราะไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายมากเกินไป เมื่อบลูเห็นแบบนั้นเธอก็รีบหาบของดินออกมาทันที ชบาที่ไม่ยอมเมื่อเห็นว่าบลูจะเดินออกจากที่เกิดเหตุ เธอก็รีบดึงสถสนการณ์ทันที

“ นี้เธอ เธอจะไปไหนไม่ทราบ แกต้องเป็นญาติกับปอบแน่ๆเลยไม่อย่างนั้นแกจะรู้จักชื่อของปอบเหรอ “ ชบา เมื่อเห็นว่าบลูจะเดินหนีออกมาจากที่เกิดเหตุ ชบาที่ไม่ชอบหญิงสาวอยู่แล้วเมื่อเธอเห็นแบบนั้นชบาก็รีบพูดขึ้นมาเสียงดังอย่างไม่คิดอยากจบเลย บลู สิง กำนันเสือ ผู้ใหญ่ขจร และก็ชาวบ้าน เมื่อได้ยินแบบนั้นก็มองมาที่หญิงสาวทันที

“ หึหึหึ ไม่จบซะด้วย…..ด้าย…… // ฉันว่าเธอกับพ่อก็รู้จักชื่อของลุงกล่ำนี้ไม่อย่างนั้นพ่อเธอก็คงไม่เอาถุงสีดำไปให้ตอนเที่ยงคืนหรอก เธอว่าจริงไหม หึหึหึ “ บลูเธอหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พร้อมกับแสยะยิ้มมุมปากด้วยความพอใจมองทั้งผู้ใหญ่และก็ลูกสาวด้วยสายตาเยาะเย้ย สิงเมื่อเห็นเรื่องเริ่มจะบานปลายไปกันใหญ่แล้ว เขาก็เดินเข้ามาพูดขัดจังหวะทันที

“ น้องชบาจ๊ะ พี่หิวแล้วน้อวชบาบอกว่าอยากกินโจ๊กไม่ใช่เหรอจ๊ะ พี่ว่าอย่ามามัวเสียเวลากกับแม่ค้าหาบเล่ห์เลย ไปกันเถอะจ๊ะ “ สิงเดินเข้ามาแล้วก็ดึงแขนของชบาเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องใหญ่เมื่รางสังหรของเขาบอกแล้วว่าถ้าชบาไม่ยอมหยุ่ดสร้างเรื่องงานนี้เธอต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ เมื่อชบาได้ยินว่าชายหนุ่มบอกเธอว่าหิว เมื่อเธอได้ยินแบบนั้นเพราะความรักเธอก็เลยต้องตัดใจเดินตามสิงคู่มั้นของเธอด้วยความจำใจ

เวลาต่อมา

“ ขนมจีนน้ำยา ลาบหมู พะแนงมาแล้วจ๊ะ “ ปี๊บๆ ปี๊บๆ บลูเธอเดินขายของมาเรื่อยๆเพื่อสืบเรื่องที่เธออยากรู้ว่าผู้ใหญ่ขจรมีอะไรซ้อนไว้ทางด้านหลัง ระหว่างที่เธอเดินบีบแตร่และก็ร้องเรียกลูกค้าให้มาซื้อของ แต่ระหว่างที่เธอกำลังเรียกลูกค้าอยู่นั้นอยู่ๆก็มีกลุ่มชายฉกรรค์ 5คนเดินตรงดิ่งเข้ามาหาเรื่องเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ น้องสาวจ๊ะ มีอะไรขายบ้างจ๊ะ พี่หิวน่ะ ขอพวกพี่กินหน่อยได้ไหมจ๊ะ // ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า “ ชายคนหนึ่งเดินตรงดิ่งเข้ามาหาบลูพร้อมกับเอามือของมันจับที่ตัวและก็ผ้าขาวม้าที่คลุมหน้าของเธอออก จากนั้นพวกมันก็หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างชอบใจ เมื่อคุกคามหญิงสาวได้ บลูที่ยืนนิ่งอยู่เมื่อโดนแบบนั้นเธอก็มองพวกมันด้วยสายตาเรียบนิ่งพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก จากนั้นเธอก็ค่อยๆเอาหาบลงจากบ่าของเธอ ด้วยรอยยิ้มแล้วก็พูดออกมาด้วยเสียงหวาน

“ ได้สิจ๊ะพี่จ๋า ……” ปัก ปัก ปึก เมื่อสิ้นเสียงของหญิงสาว ก็กลายเป็นเสียงของไม้คลานที่ฟาดเข้าที่ตัวของชายหนุ่มทั้งห้าด้วยความเร็วแรงและก็หนักหนวง หนักไม่หนักไม่รู้ รู้แต่ว่าทั้ง6คนลงไปนอนกองกับพื้น เพียงไม่กี่วินาที

“ โอ๊ยยยยยย // อ๊ากกกกก // โอ๊ยยยยย “ เสียงร้องโอดโอ๊ยของชายทั้ง6คนที่มาหาเรื่องเธอ บลูด้วยความที่เธอเป็นนักฆ่าการจะจัดการหรือว่าสังหารคน แทบจะยังไม่ทันได้หายใจออกด้วยซ้ำเพียงแค่พริบตาเดียวบลูก็จัดการกับคนที่เธออยากฆ่าหรือว่าจัดการ

“ ว่ายังไงคะพี่ไม่ทราบว่าใครส่งพวกมึงมา “ ปึก บลูเธอเดินเข้ามานั่งย่องๆลงข้างๆชายคนที่นอนใกล้เธอและก็คุกคามเธอในตอนแรก บลูเธอนั่งลงก่อนจะจิกหัวของชายคนนั้นขึ้นมาแล้วก็กัดกรามแน่นถามมันออกมาด้วยเสียงเย็นยะเยือกหน้าของเธอเรียบนิ่งสายตาที่จ้องหน้าของชายคนนั้นดูดุดันอย่างน่ากลัว ระหว่างที่บลูจิกหัวเพื่อคลาดคันถามหาคนที่จ้างมันมาหาเรื่องเธอทั้งที่เธอพอจะเดาได้อยู่แล้วว่าเป็นใครที่ให้พวกมันมาเพียงแต่เธอแค่อยากให้มั้นใจเท่านั้นว่าคนที่ให้พวกมันมาเป็นคนที่เธอคิดแต่ระหว่างที่เธอรอคำตอบอยู่นั้นคนที่นอนอยู่ใกล้บลูมากที่สุดค่อยๆเลื่อนมือเข้าไปในกางเกงก่อนจะดึงมีดพกที่อยู่ในนั้นกางเกงออกมา ด้วยสัญชาตญาณของนักฆ่าเพียงแค่ศัตรูกระพริบตาบลูเธอก็รู้

“ ย๊าก……” จึก ชายคนที่นอนอยู่นั้นเมื่อเอามีดพกออกมาจากระเป๋ากางเกง มันก็พุ่งมีดเข้าหาหญิงสาวเพื่อที่จะปิดชีพเธอตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันที บลูที่รู้ตัวอยู่แล้วว่าชายคนนี้จะพุ่งมีดเข้าใส่เธอ บลูเธอใช้เพียงแค่มือเดียวเท่านั้นแย่งมีดมาจากมือไอ้หมอนั้นแล้วก็เสียบเข้ากลางกระบาลของมันในทันที โดยที่อีกมือหนึ่งของเธอยังจิกที่หัวของชายอีกคนอยู่สายตาของเธอก็ไม่ได้มองที่ชายคนที่เธอแทงด้วยซ้ำการกระทำของเธอที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนั้นทำให้ชายที่เหลือต่างก็ตกใจอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ที่เป็นแค่แม่ค้าหาบเล่ห์เท่านั้นทำไมถึงฆ่าคนได้เพียงแค่พริบตาเดียว

" นี้มึงเป็นใครกันว่ะ​ อีสารเลว...... // อ๊ากกกก" ชายหนุ่ม​ที่โดนจิกหัวอยู่​ เมืรอสงสัยใคร่อยากรู้​ก็พูดออกมาด้วยความโกรธเสียงดังลั้นทันที​ บลูเมื่รู้สึกว่าชายหนุ่มที่เธอจิกหัวเอาไว้แน่​เมืรอโดนถามแบบนั้น​ บลูเธอก็กระชากหัวของไอ้เดนนรกนี้ไปทางด้านหลังด้วยความโกรธแค้น​ ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากด้วยความพอใจทันที​ว่า​

" ไอ้หอกหัก​ อยากรู้เหรอว่ากูเป็นใครมึงกับกูเรามาเล่นเกมกันดีกว่า​ เกมนี้ใช้ชื่อเกมว่า บอกความจริงแล้วรอด​ มึงว่าเป็นไง​ หึหึหึ​" บลูแสยะยิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมเกรียม​เมื่อเกมที่เธอคิดออกมานั้นมันฟังดูตลกขบขัน​ฉะมัด​แต่ด้วยความที่เธอไม่ได้ตั้งใจหรือว่าเตรียมตัวมาเมื่อคิดอะไรได้ก็พูดออกมาเลย​ นั้นก็เลยทำให้เธอนึกขำตัวเองแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้