“แล้วทำไมปล่อยลูกสาวมาคนเดียวซะล่ะ โตเป็นสาวแล้วนะนั่น เลิกหวงแล้วเหรอ” ด้วยความแค้นฝังใจที่พ่อของเด็กสาวเคยกล่าวหาลูกชายของตน พ่อเพชรเลยเอ่ยถามกระแนะกระแหน
“คิดว่าไม่น่าจะปล่อยมาคนเดียวหรอกครับ” นนท์บอกยิ้มๆ ละแวกนี้ใครๆก็รู้ดีว่าสายฟ้านั้นหวงลูกสาวแค่ไหน ไม่เคยปล่อยให้ไปไหนเพียงลำพังแน่นอน นนท์พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างสูงใหญ่ใบหน้าบึ้งตึงก็เปิดประตูลงมายืนข้างรถ ดวงตาคมดุมองไปยังสองชายหนุ่มที่เดินไปถึงท้ายรถกระบะพอดี ทำให้คนที่นั่งมองอยู่ไม่ไกลพากันหายใจไม่ทั่วท้อง
“หนูจ๋าลงมา! ไปนั่งรอพ่อจ๋าบนรถ” สายฟ้าสั่งลูกสาวที่ปีนขึ้นไปอยู่บนท้ายกระบะ และกำลังลากเข่งเลื่อนมายังท้ายกระบะอย่างขะมักเขม้น
“หนูจ๋าอยากช่วยนี่คะ พ่อจะได้ไม่เหนื่อยมาก” เด็กสาวไม่เชื่อฟังผู้เป็นพ่อ เธอก้มลงลากเข่งสองใบสุดท้ายมารวมกันกับเข่งอีกสามใบที่เรียงกันอยู่ท้ายกระบะจนเรียบร้อย
“เสร็จแล้วค่ะ” หนูจ๋าเช็ดสองมือกับกางเกง
