หวานหวงรัก

ตอนที่ 14

เมื่อฝ่ายรุกได้ดั่งใจ ฝ่ายรับก็ยอมโอนอ่อนทำตาม ต่างฝ่ายจึงต่างผลัดกันป้อนอาหารให้กัน ใบหน้าชายหนุ่มนั้นอิ่มเอิบ แต่งแต้มไปด้วยความสุข หากแต่ใบหน้าสาวนั้นงอหงิก ปากจิ้มลิ้มยื่นออกมาน้อยๆเป็นบางครั้ง ด้วยเพราะไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก

แม้จะโมโหที่เขาเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ แต่พลอยไพลินก็ไม่คิดจะเอาความโมโหเป็นที่ตั้ง เธอยอมกินอาหารที่เขาป้อน และยอมป้อนเขาอย่างที่เขาต้องการ ผลัดกันป้อนไปมาสักพัก คนที่ถูกบังคับในคราแรกก็เริ่มสนุก กินได้เยอะ เพราะเขาเอาอกเอาใจ และดูแลเธออย่างดี

“เต็นจะกินปลาจานนี้ พี่โยแกะให้เต็นกินหน่อย ไม่เอาหนังปลานะคะ” พลอยไพลินชี้นิ้วไปยังจานปลากะพงนึ่งมะนาว หญิงสาวเผลออ้อนโดนไม่รู้ตัว แถมยังยิ้มหวาน กะพริบตาปริบๆ อย่างที่เคยทำเวลาอ้อนพี่กระต่ายน้อยประจำ

วาโยพยักหน้ายิ้มๆ พลอยไพลินยิ้มกว้างกว่า ใบหน้าแย้มยิ้มกระจ่างใสของน้อง ทำให้คนเป็นพี่ลอบถอนหายใจด้วยความรู้สึกปั่นป่วน น้องน่ารักน่าจับจูบ และน่าจับทำอะไรต่อมิอะไรอีกหลายอย่างจนเขาแทบอดใจไม่ไหวแล้ว

พนักงานของรีสอร์ตมาเก็บสำรับอาหารกลับออกไปแล้ว ความมืดโรยตัวเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ สองหนุ่มสาวเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ตรงระเบียงส่วนตัว ต่างพากันนั่งเงียบๆ ซึมซับบรรยากาศสงบ มีเพียงเสียงสายน้ำระรินไหลขับกล่อม สายลมบางเบาพัดโชยหอบความสดชื่นมาปะทะกาย ดวงดาวสุกสกาวระยิบระยับประดับเต็มฟ้ากว้าง

“ทำไมห้องอื่นเข้านอนเร็วจัง” พลอยไพลินตั้งข้อสังเกต เพราะระเบียงห้องพักห้องอื่นเปิดไฟสีเหลืองนวลไว้ก็จริง แต่กลับไม่มีผู้เข้าพักคนไหนออกมานั่งริมระเบียงสักห้อง วาโยชำเลืองตามองห้องข้างเคียง ไม่มีใครออกมานอกระเบียงจริงๆ ชายหนุ่มไม่ใส่ใจความผิดปกตินั้น เขายิ้มมุมปาก หลับตาลง...รอเวลา

เมื่อคู่สนทนาเพียงคนเดียวของเธอเลือกที่จะเงียบ ไม่แสดงความคิดเห็น พลอยไพลินจึงเลิกสนใจห้องข้างเคียง ดวงตาคู่งามหลับลง แต่สตินึกรู้ยังตื่นอยู่ แม้ว่าจะเหนื่อยมาตั้งแต่เช้าแล้ว และตอนนี้เธอก็อยากหลับแล้ว แต่จิตใต้สำนึกยังคงกู่ร้องย้ำเตือนเธอว่า ห้ามหลับก่อนเสือเด็ดขาด

“พอหนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน” พลอยไพลินพึมพำกับตัวเองเบาๆ หญิงสาวพยายามฝืนไม่ยอมหลับ นึกขัดใจที่ร่างกายไม่เชื่อฟัง คอยแต่จะผล็อยหลับตลอด แต่เพียงไม่นานนักหลังจากที่เธอต่อสู้กับความง่วงงุนที่รุมเร้าอย่างหนักหน่วง แม่นกกระเต็นน้อยก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้จนได้

วาโยช้อนอุ้มเอาร่างของคนคอพับหลับคาเก้าอี้ขึ้นแนบอกด้วยความระมัดระวัง วงแขนเรียวยกขึ้นคล้องลำคอแกร่งอัตโนมัติ ใบหน้าน่ารักซุกซบอกกว้างทั้งที่ยังหลับตาอยู่

“พี่ต่าย...” พลอยไพลินพึมพำเรียกหาพี่ชาย เป็นเรื่องปกติที่พี่กระต่ายน้อยของเธอจะคอยบริการน้องสาว โดยการอุ้มพาไปนอนในห้อง ทั้งเธอและกระติ๊บน้องสาวอีกคนชินกับการถูกพี่ชายอุ้ม แต่พลอยไพลินไม่รู้ตัวเลยว่า ความเคยชินที่แสนสบายของเธอ จะย้อนกลับมาเล่นงานให้เธอลืมระวังตัวจากคนที่ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ

วาโยยิ้มละมุนกับท่าทีแสนน่ารักของน้อง เขาก้าวตรงไปยังเตียงกว้างภายในห้อง เมื่อวางร่างสาวลงบนเตียงเรียบร้อย จึงเดินกลับไปเลื่อนประตูระเบียงปิดล็อก รูดผ้าม่านปิดทุกด้าน ปิดไฟทุกดวงในห้อง และพาตัวเองไปนอนยังที่ที่สมควรนอน

อากาศยามค่ำคืนกลางป่าเขานั้นเย็นลงเรื่อยๆ ประกอบกับเครื่องปรับอากาศที่ถูกเปิดไว้ตั้งแต่หัวค่ำยังคงทำงานต่อเนื่อง จึงทำให้อุณหภูมิภายในห้องพักนั้นต่ำกว่าอุณหภูมิปกติที่เคยคุ้นยามนอนในห้องนอนของตน พลอยไพลินจึงเบียดตัวเข้าหาความอบอุ่นที่แนบชิดอยู่ใกล้ตัว เจ้าของเรือนกายที่แผ่ความอบอุ่นสู่กายสาวก็แสนใจดี วาโยกอดกระชับร่างนุ่มนิ่มแน่นขึ้นอีกนิด เบียดกายแกร่งเข้าหาด้วยความเต็มอกเต็มใจ

ในความมืดมิดของราตรีกาล หนึ่งสาวหลับสนิท ซุกกายอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น หนึ่งชายหลับไม่ลง ยังคงลืมตาค้าง เรือนกายสาวนุ่มนิ่มกำลังล่อหลอกให้เขาหัวหมุน กลิ่นกายสาวหอมกรุ่นกำลังจะทำให้เขาคลั่ง อกอวบๆที่เบียดแนบกับเรือนกายแกร่งกำลังจะทำให้เขาสติแตก

“คิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ย” วาโยพึมพำเสียงเครียด เขาถอนหายใจออกมายืดยาว คืนนี้เขาหวังเพียงว่าจะได้นอนกอดน้องให้สมกับความห่วงหาที่อัดแน่นอยู่เต็มอก ตลอดเวลาเกือบปี เขาเทียวไล้เทียวขื่อในคราบพี่ชายแสนดี เอาเปรียบน้องบ่อยครั้ง ด้วยข้ออ้างต้องการปราบพยศให้น้องอยู่ในโอวาท แต่ก็ไม่เคยเกินเลยไปมากกว่ากอดจูบและแอบลูบคลำเล็กน้อย พอให้หัวใจได้ชุ่มชื่น ซึ่งมันไม่เพียงพอเลยกับความรู้สึก หวง ห่วง และรักที่เพิ่มพูนขึ้นทุกวัน เขาต้องการมากกว่านั้น เขาพยายามอดทนและยับยั้งชั่งใจ เตือนตัวเองตลอดว่ายังไม่ถึงเวลา ทว่าตอนนี้ความอดทนที่เคยตั้งมั่นไว้กำลังจะพังทลายลง ความยับยั้งชั่งใจที่เคยมีก็พร้อมจะสลายหายไปได้ทุกเมื่อ

“เต็นจ๋า” วาโยกระซิบเรียกน้องเสียงแผ่วพร่า ชายหนุ่มกำลังคิดว่าควรขออนุญาตน้องก่อนไหม ขอทำอะไรที่มันมากมายกว่าเดิมอีกนิด หรือว่าเขาจะทำทุกอย่างตามแต่ใจ แล้วพรุ่งนี้ก็ให้พ่อไปสู่ขอน้องกับคุณน้าทั้งสองเลยจะได้หรือเปล่า

วาโยถอนหายใจอีกครั้ง ฝ่ามือแข็งแรงลูบไล้แผ่นหลังนวลน้องเบาๆ และค่อยๆเลื่อนขึ้นมาจนถึงศีรษะทุย เขาสอดนิ้วมือเข้าไปในกลุ่มเรือนผมนุ่มสลวย ที่ถูกเขาแกะมวยผมออกไปตั้งแต่เขาพาตัวเองขึ้นมานอนบนเตียงกับน้องแล้ว

“กระเต็น” ริมฝีปากอุ่นร้อนขยับเรียกชื่อน้องอยู่ชิดหน้าผากมน ก่อนที่ชายหนุ่มจะเลื่อนริมฝีปากลงมาตามสันจมูกเล็กจนถึงปลายจมูกเชิดรั้น วาโยจุ๊บเบาๆด้วยความมันเขี้ยว เขาระบายลมหายใจออกมาบางเบา ก่อนเลื่อนริมฝีปากลงแนบประกบปากจิ้มลิ้มแสนหวาน