“ไปกันเถอะ...ญีน่า” ตฤณภพขยับเพียงสองก้าว ก็ได้ลูกสาวตัวน้อยของเธอไปนั่งอยู่บนบ่ากว้าง ในขณะที่คนเป็นแม่มองอย่างตกใจ แต่เด็กน้อยที่ถูกอุ้มมานั่งอยู่บนบ่า กลับยิ้มอย่างถูกอกถูกใจที่ถูกทำแบบนั้น
"คิกๆ"
“จะพาญีน่าไปไหนคะ” ญาณิสาถามคนที่ก้าวเดินฉับๆ ทั้งยังเปลี่ยนให้ลูกสาวของเธอไปนั่งขี้คออีก เขาไม่ตอบคำถามเลย เอาแต่เดินดุ่มๆไปยืนรอลิฟต์เงียบๆ
“คุณตฤณคะ ฉันเหนื่อย”
ญาณิสาก้าวเดินตามคนตัวสูงกว่า หยุดยืนหอบหายใจอยู่ข้างๆเขา โดยมีดวงตาสีน้ำตาลทั้งสองคู่ มองท่าทางของเธออย่างขบขัน
“แม่ขาตัวเล็กจัง พ่ออุ้มแม่บ้างสิคะ” คำพูดของลูกสาวทำให้ใบหน้าของคนเป็นเหลอหลาขึ้นอย่างรวดเร็ว ในขณะที่คนตัวโต ที่ถูกเด็กน้อยเรียกว่าพ่อ ทำหน้าเรียบเฉยใส่ญาณิสา ที่ยังหอบหายใจอยู่ข้างๆ
“ไม่อุ้มหรอกครับ แม่ตัวหนัก”
ตฤณภพพูดจบก็ก้าวเดินเข้าไปในลิฟต์ปล่อยให้ญาณิสามองด้วยสายตาขุ่นเคือง เธอนี่นะตัวหนัก น้ำหนักเธอไม่
