“คุณอยู่บ้านหลังนี้มาตลอดเหรอ”
ญาดาถามเสียงเบา เมื่อจอดรถลงหน้าบ้านหลังงาม บ้านหลังนี้เธอเคยชอบมากสมัยเป็นเด็กนักเรียน เธอชอบดีไซด์ของมันมาก
บ้านหลังนี้เพิ่งสร้างเมื่อ 10 ปีก่อน เธอยังจำได้ดี ตอนนั้นเธอเคยขอพ่อกับแม่เรียนออกแบบ เพราะมีบ้านหลังนี้เป็นแรงบันดาลใจ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เรียน เพราะท่านทั้งสองอยากให้เธอเรียนบริหาร เธอจึงเลือกเรียนในสิ่งที่พ่อแม่ต้องการ แต่ก็ไม่เคยทิ้งสิ่งที่ตัวเองรัก
“อือ จำฉันไม่ได้จริงดิ น่าน้อยใจแฮะ”
ตฤณภพพูดเสียงเบา แต่ญาดาไม่ได้อยู่ฟังหรอก เธอลงจากรถไปแล้ว กำลังยืนอยู่หน้าบ้านของเขา บ้านที่เขาออกแบบเอง เพื่อทำเป็นเรือนหอไว้รอคนที่เขารัก แต่ตอนนี้คงไม่มีโอกาศนั้นแล้วล่ะ ผู้หญิงคนนั้นที่เขารักไม่มีอีกแล้ว
“นี่คุณ แล้วผู้ชายที่เคยดูแลสวนให้บ้านหลังนี้ ยังทำงานอยู่ที่นี่ไหมอะ คนที่ใส่แว่นใหญ่ๆ แล้วใส่หมวกใบโตๆ อ๊ะ!!” ญาดาหันกลับมาถาม แต่กลับชนเข้ากับหน้าอกกว
