ด้วยแรงแห่งปรารถนา

ตอนที่สาม เผชิญหน้า...ปะทะแหลก 1

“แกเดินดีๆ หน่อยสิ ยืนก่อน เดี๋ยวฉันเปิดจะประตูบ้าน” กันย์ธาราบอกเพื่อนที่ยืนโงนเงนไม่ค่อยจะมีสติจนต้องประคองมาจากผับให้นิ่งก่อนจะพยายามเปิดประตูบ้าน

กว่าจะมาถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว ยังดีที่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ไม่อย่างงั้นยัยสายไหมคงไม่ได้ไปทำงาน เพราะเมาค้างจนไปไม่ไหวแน่ๆ มือเรียวบางเตรียมจะเดินไปไขกุญแจบ้านโดยลืมสังเกตไปว่าตอนออกจากบ้านไปตนได้ปิดไฟในบ้านอย่างเรียบร้อยแต่ตอนนี้ไฟในบ้านสว่างเกือบทุกดวงเลยทีเดียว

ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูดังใจคิด ประตูบ้านบานใหญ่ก็เปิดกว้างออกซะก่อน พร้อมกับร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่ต่อหน้าพร้อมกับมองมาด้วยสายตาที่ไม่พอใจและเต็มไปด้วยคำถาม กันย์ธาราแทบจะหัวใจหยุดเต้นเมื่อเห็นเขาอยู่ตรงหน้า

“พะ พะ พี่ กาย” กันย์ธาราเรียกพี่ชายตาเหลือกตาลาน เหงื่อกาฬเริ่มไหลซึมในร่างกายราวกับไปวิ่งสี่คูณร้อยเมตรมา แข้งขาเธอสั่นราวกับจะยืนไม่อยู่ ยังไม่ทันจะได้ฟังเสียงตอบรับใดๆ จากพี่ชายเสียงเล็ก ๆ ของคนที่ยืนโงนเงนอยู่ข้างๆ ก็สอดแทรกขึ้นมา

“สวัสดี ตอนดึกๆ ค่ะ คุณนายระเบียบ” สายไหมไหว้อย่างสวยงามพร้อมทั้งหัวเราะคิกคัก ยืนโงนเงนมาเกาะบ่ากันย์ธาราเอาไว้เพราะทรงตัวไม่อยู่ ทำให้ภาพที่ชายหนุ่มเห็นคือการที่สายไหมทักทายเขาด้วยถ้อยคำที่แปลกๆ ก่อนจะมาโอบกอดน้องสาวของเขาไว้

หาเรื่องแล้วมั้ยล่ะยัยสายไหมเอ๊ย กันย์ธาราคิดในใจอย่างสยดสยอง เธอรู้ว่าพี่ชายเธอกำลังโกรธจนอยากโยนให้ปลิงที่เกาะตัวเธออยู่นี่ออกจากบ้าน เพราะดูจากสีหน้าก็รู้แล้ว

“คือว่า... นี่คือ สายไหมเพื่อนกันย์ค่ะ พี่กาย เอ้อ แล้วพี่ไม่ได้ไปดูเคสเหรอคะ” กันย์ธาราเบี่ยงประเด็น พร้อมทั้งประคองร่างเพื่อนเอาไว้เพราะคนขี้เมาทำท่าจะล้มแหล่ มิล้มแหล่อยู่นั้น

“เข้ามาคุยกันในบ้าน” กันตชัยไม่ตอบคำถาม แต่สั่งเสียงเข้ม เดินนำหน้าเข้าไปในห้องนั่งเล่น เพราะเห็นว่ายืนคุยกันอย่างนี้คงไม่ไหว แม้ว่าอารมณ์จะคุกรุ่นอยากรู้สาเหตุที่น้องสาวเขาออกจากบ้านตอนดึกๆ ดื่นๆ แค่ไหนก็ตาม แต่นายแพทย์หนุ่มทนเห็นภาพยัยทอมคนนี้กอดน้องสาวของเขาไม่ได้

“แอบหนีเที่ยวตอนกลางคืนกี่ครั้งแล้ว” กันตชัยถามน้องสาวที่นั่งหน้าซีดเหลือสองนิ้วด้วยเสียงทรงอำนาจ ก่อนจะปรายตามองหน้าคนที่นอนเอนอยู่ข้างน้องสาวด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างชัดเจน “แล้วนี่ด้วย อธิบายมา”

“คืออย่างนี้ค่ะ สายไหมเขาฉลองเงินเดือนขึ้นที่ผับแล้วก็เลยเมาขับรถกลับไม่ไหว เลยให้กันย์ช่วยไปรับที่ผับ แล้วมานอนที่บ้านก่อนน่ะค่ะ” กันย์ธาราโกหกเป็นฉากๆ เพื่อหนีตาย

“รู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน ทำไมเราสนิทกับยัยทอมนี่นัก”

“ฉันไม่ใช่ทอม” คนนอนอยู่ตะโกนออกมาแทรกมา ก่อนจะเงียบคอพับไป

“ถ้าอย่างนั้นคงจะเป็นผู้ชาย” กันตชัยว่าประชดเบาๆ ทำตัวแบบนี้ใครมองไม่ออกว่าเป็นทอมก็โง่แล้ว เขาคิดในใจ

“ถ้าฉันเป็นทอมนายคงเป็นตุ๊ด” เสียงพึมพำตอบกลับมา จนคนตัวโตสะดุ้งโหยง กันย์ธาราถอยมานั่งใกล้ๆ เพื่อนสาวแล้วเอามืออุดปากจอมหาเรื่องนั้นไว้ก่อนที่ยัยเพื่อนตัวดีจะไม่มีที่ซุกหัวนอน

“พี่กายขา คือ... กันย์อยากให้เพื่อนอยู่ที่นี่สักพักได้มั้ยคะ เพราะว่าคอนโดสายไหมก๊อกแตก น้ำท่วมเต็มห้องเลย ช่างกำลังซ่อมเลยว่าจะมาอยู่บ้านเราสักพักน่ะค่ะ” กันย์ธารารีบเปลี่ยนเรื่อง

“บ้านเราไม่ใช่สถานสงเคราะห์นะ โรงแรมก็มีทำไมไม่รู้จักไปอยู่” เขาตอบไปประชดไป แต่ที่จริงก็ไม่ได้หวงบ้านอะไรนักหนา แต่เพราะไม่ถูกชะตาและไม่ชอบหญิงสาวที่ความปากจัดและคิดว่าต้องมาจีบน้องสาวเขาแน่ๆ จึงไม่อยากจะให้สองคนนี้ได้ใกล้ชิดกันเท่าไหร่

“โธ่ พี่กาย พี่ไม่ได้เป็นคนแบบนี้นี่คะ อย่าพูดอย่างนี้สิเพื่อนกันย์เสียใจแย่” ดวงตาสวยราวอิสตรีใต้แว่นสายตาหนาเตอะหรี่ตามองน้องสาวตนเองอย่างใช้ความคิด ถ้าเขาไม่อนุญาตให้ยัยทอมขี้เมานี้อาศัยบ้านอยู่น้องสาวเขาคงหาว่าเขาใจร้ายใจดำน่าดู และเขาคงจะเป็นคนที่ไร้มนุษยธรรมมากด้วยที่ละทิ้งคนไร้ที่พึ่ง ความเป็นหมอไม่ได้สอนให้เขาเป็นคนใจร้ายแบบนั้นเขาจึงตัดสินใจอนุญาตในสิ่งที่น้องสาวขอ

“ก็ได้ แต่พี่ไม่ให้อยู่ห้องด้วยกันนะ ให้ไปอยู่ห้องเล็กข้างห้องพี่แล้วกัน”

“ได้ค่ะ ยังไงก็ได้”

“แล้ววันนี้จะออกไปข้างนอกดึกๆ ทำไมไม่บอกพี่ก่อน มันอันตรายรู้มั้ย”

“แหม ก็กันย์นึกว่าพี่กายไปทำงานแล้วจะไม่ว่างน่ะสิคะ ก็เลยรีบออกไปเลย” กันย์ธาราลอยหน้าลอยตาตอบ วันนี้ดูจากรูปการแล้วเธอน่าจะพ้นข้อกล่าวหาทุกกรณี....

“ถ้ายังมีอย่างนี้อีกพี่จะไม่ปล่อยแล้วนะ จบแล้วจะให้ไปทำงานอยู่กับพ่อแม่ที่โคราชเลย” กันตชัยบอกเพราะรู้ดีว่ากันย์ธาราขยาดฟาร์มวัวที่นั่นมากแค่ไหน ขนาดคิดถึงพ่อแม่มากๆ ยังไม่ค่อยอยากจะไปหา เพราะไม่ชอบวัวนมเป็นหลายพันตัวที่ทางบ้านเปิดฟาร์มเลี้ยงไว้ แม้ว่าที่จริงตัวบ้านจะอยู่ไกลกับฟาร์ม แต่กันย์ธาราก็ไม่คิดจะกลับเพราะงานที่มีให้ทำอย่างเดียวที่นั่นคือทำอะไรทุกอย่างเกี่ยวกับวัวพวกนั้น คำขู่นี้จึงใช้ได้ผลเสมอ

“โอ๊ย ไม่หรอกค่ะ กันย์ขอทำงานที่นี่ดีกว่าค่ะ” กันย์ธาราบอกไปไม่อยากกลับฟาร์มเลยจริงๆ จึงยอมเป็นคนดีของพี่ชายมาตลอด

“ถ้าอย่างนั้นก็ทำตัวดีๆ ” กันย์ธารากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก นี่ถ้ารู้ว่ากันย์ธารากับสายไหมคิดจะทำอะไรกันอยู่ล่ะก็มีหวังกันได้กลับไปเก็บขี้วัวที่ฟาร์มแหงๆ

“ได้ค่ะ” แม้จะกลัวแต่ก็ตอบรับอย่างแข็งขัน

“ดี งั้นขึ้นไปนอนไป ดึกมากแล้ว”

“สายไหม ... ยัยสายไหม ขึ้นไปนอนเร็ว” กันย์ธาราหันไปปลุกเพื่อน

“อย่ามากวนน่า คนจะนอน” มือเรียวบางของคนไม่ได้สติผลักมือกันย์ธาราออกมา ไม่สนใจเลยเพราะกำลังมีความสุขกับการนอนมาก

“เราไปนอนก่อนไป ส่วนยัยทอมนี่ให้นอนที่โซฟานี้ดีกว่า ขืนเดินขึ้นบันได มีหวังได้เดินตกบันไดตาย”เขาว่า

“งั้นเดี๋ยวกันเอาผ้าห่มมาให้เพื่อนแป๊บนะคะ พี่กายเข้านอนเลยก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

“อืม” ร่างสูงรับคำก่อนจะเดินออกไปยังทิศของห้องนอนตัวเอง

กันย์ธาราถอนหายใจอย่างโล่งอก วันนี้เธอโกหกเอาตัวรอดไปไม่รู้กี่เรื่อง ยังดีที่พี่ชายจับไม่ได้ไม่อย่างนั้นคงแย่ ไม่รู้ว่าอีกสามวันจะจำได้รึเปล่าว่าตัวเองพูดอะไรไปบ้าง ถ้าเป็นแบบนี้ตอนไปทำงานกับศรัญญ์ชัยต้องแอบอย่างแนบเนียนไม่เช่นนั้นอาจจะโดนไล่กลับไปอยู่กับวัวที่ฟาร์มได้ กันย์ธารามองผู้ร่วมวางแผนที่นอนนิ่งอยู่อย่างคาดหวัง

งานนี้สายไหมคงต้องช่วยเธอเยอะทีเดียว...