ปริ๊น ปรี๊น เสียงแตรรถดังก้องขึ้นที่หน้ารั้วบ้าน... คงจะเป็นรถของเจ้านายที่เธอขอให้ยามหน้าหมู่บ้านอนุญาตให้ข้ามาเป็นกรณีพิเศษ กันย์ธารารีบลากกระเป๋าเดินทางพร้อมกับคล้องกระเป๋าที่ใช้ไปทำงานทุกวันไว้บนไหล่แล้วรีบออกมาหาเขา
ภาพของเจ้านายหนุ่มในชุดลำลองสีขาวสบายตาที่เปิดประตูรถลงมายืนยิ้มกว้างให้เธอนั้นทำให้กันย์ธารารู้สึกว่าโลกรอบตัวเธอกำลังหยุดหมุน เสื้อขาวๆ กับผิวขาวจัดของเขานั้นเข้ากันอย่างแรง เขาหล่อเหลือเกิน ไม่รู้ว่าจะหล่อไปถึงไหน แค่นี้เธอก็ใจจะละลายจนไม่เหลือเป็นก้อนเป็นกำแล้ว
“กันย์ส่งกระเป๋าให้นายภัทรสิ ยืนนิ่งอยู่ทำไม” ศรัญญ์ชัยบอก เธอจึงกลับมาสู่โลกแห่งความจริงแล้วยื่นกระเป๋าให้ภัทรเอาไปเก็บก่อนที่จะขึ้นรถตู้ไปนั่งทำตัวลีบอยู่ข้างๆ เขาเพื่อไปขึ้นเครื่องบินสู่เชียงใหม่ที่สนามบินสุวรรณภูมิ
“บอกที่บ้านหรือยัง เราไปตั้งหลายวันนะ” เขาหันมาถาม กันย์ธาราจึงพยักหน้าลอยๆ สมอ้างว่าบอกแล้
