เซอร์ไพรส์!!!
1347 คำ
สามชั่วโมงต่อมา
หลังจากกินข้าวเสร็จ พี่หมอก็ขับรถพาฉันมาโรงพยาบาล เพื่อประมวลผลการรักษาของฉัน เพราะอาการฉันดีขึ้นมาก จึงไม่ต้องตรวจอะไรเพิ่มอีก บวกกับพี่หมอมีเคสใหญ่ ฉันจึงขอปลีกตัวออกมา ตลอดสามชั่วโมงที่อยู่ใกล้ๆกัน มันทำให้ฉันลืมผู้ชายชื่อชาร์ลไป
แต่เมื่อกลับมาถึงบ้านโดยมีคนของพี่หมอมาส่ง ฉันก็ต้องปวดหัวหนักเพราะตัวตนของชาร์ล ผู้ชายที่เคยเป็นทั้งเพื่อน เคยเป็นทั้งคนที่ฉันรัก ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าบ้านของฉัน ข้างๆเขาคือผู้ชายหน้าตาดี ลูกชายเจ้าของคฤหาสน์หลังข้างๆ
“เซอร์ไพรส์ไหมมึง!”
“กลับมาทำไมย่ะ!”
“มาทำธุระให้ขนม”
ฟาโรห์ตอบคำถามเสียงห้วน ชื่อคนรักของฟาโรห์ ทำให้ฉันมองปฏิกิริยาของชาร์ลอย่างอยากรู้ ว่าเขากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่ตอนที่ได้ยินชื่อนั้น คงตกใจไม่น้อยเลยละสิ ตอนที่ได้รู้ว่าผู้หญิงที่ตัวเองเคยรัก กลายมาเป็นพี่สาวต่างแม่ของตัวเอง
พี่ขนมแฟนของฟาโรห์ เคยเป็นผู้หญิงที่ชาร์ลชอบ ตอนนี้เธอกลายมาเป็นพี่สาวต่างแม่ของชาร์ล อยู่ในขั้นตอนการดำเนินการให้ถูกต้องตามกฎหมาย ฉันรู้เรื่องนี้ผ่านทางฟาโรห์ รู้สึกตกใจมาก แต่ชาร์ลคงตกใจมากกว่า
“อือ เข้าบ้านก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ! นานๆเจอกันที ไปดื่มกัน”
“แกไปเถอะฟาร์ ฉันเหนื่อยอะ”
“มึงจะหลบหน้ากู เหมือนที่ทำกับไอ้ชาร์ลไม่ได้นะซี จะเกลียดก็เกลียดมันคนเดียว อย่าเหมารวมกูไปด้วยดิวะ”
“ฉันไม่ได้เกลียดใคร” แต่เป็นฝ่ายที่ถูกเกลียดต่างหาก
“งั้นคืนนี้ไปดื่มกัน แต่งตัวรอเลย เดี๋ยวมารับ”
“เอาแต่ใจจัง”
“เมื่อก่อนมึงก็เป็นแบบนี้เหอะ”
ฟาโรห์ยิ้มกว้าง ฉันถอนหายใจให้คนทั้งสองได้ยินด้วย เดินผ่านพวกเขาไป เมื่อใกล้ถึงประตู ก็ถูกใครสักคนขว้าข้อมือไปจับ
“ไปนะซี”
“ก็ไปไง ไม่เบี้ยวหรอกน่า”
ฟาโรห์ยิ้มอีกครั้ง ปล่อยข้อมือฉันอย่างไวเมื่อเจอสายตาขุ่นๆของฉันมอง ฉันถอนหายใจอีกรอบหนึ่ง ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นห่วง ฉันไม่ไปไหนกับพวกเขาหรอก บอกตรงๆเลยว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้น มันเปลี่ยนชีวิตของฉันไปทุกอย่าง
ฉันเคยเป็นคนไม่ยอมใคร เป็นผู้หญิงที่ดูชั่วร้ายในสายตาทุกคน ซ้ำยังเป็นสาวสังคมสุดๆ ส่วนตอนนี้น่ะเหรอ … ฉันไม่อยากออกไปเจอใครเลย มันรู้สึกกลัวไปหมด กลัวว่าตัวเองจะทำผิดพลาดเหมือนตอนนั้นอีก
20 : 45 น.
ฟาโรห์ไลน์มานัดแนะเวลาไว้ตั้งแต่หัววัน เมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมาย ฉันก็เริ่มลุกไปเตรียมตัว เลือกใส่เสื้อผ้าเรียบๆ อย่างเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขายาว แต่งหน้าบางๆ เพราะในผับของพ่อฟาโรห์มันมืดพอที่จะปกปิดร่องรอยบางอย่าง ร่องรอยที่เกิดขึ้นตอนมีเรื่องกับผิง
เมื่อแต่งตัวเสร็จก็คว้ากระเป๋าแบรนด์เนมเดินลงไปรอฟาโรห์ข้างล่าง เมื่อเดินมาถึงห้องรับรองก็พบว่าเขารออยู่แล้ว พร้อมกับชาร์ลและผู้หญิงหน้าตาสวยหวาน รูปร่างสูงเพรียวน่าอิจฉา
“กรี๊ด! พี่หนม! ซีนึกว่าพี่ไม่ได้มา”
ฉันกรี๊ดลั่นด้วยความดีใจ วิ่งตรงเข้าไปสวมกอดผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งตัวเองเคยอิจฉาสุดๆ พี่ขนมลูบผมฉันเบาๆ ทำให้ฉันยิ่งซุกหน้าเข้ากับหน้าอกอวบใหญ่มากขึ้น เสียงถอนใจของฟาโรห์ดังมาก ฉันจึงเงยหน้าไปมอง ก่อนจะแลบลิ้นใส่เขา
“แบร่!”
“ฟาร์ไม่ได้บอกซีเหรอว่าพี่ก็ไปด้วย?”
“ไม่อ่า ไอ้นี่มันหวงพี่จะตาย ชิ! ”
“ก็…เปล่าหวงสักหน่อย แค่อยากเซอร์ไพรส์”
“ชิ! ถ้าบอกว่าพี่หนมมาตั้งแต่แรก ฉันจะแต่งตัวให้มันสวยกว่านี้”
เพราะพี่ขนมหน้าตาดีมาก ขนาดฉันที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ยังหลงเสน่ห์ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันเปลี่ยนจากอิจฉาเป็นชอบ นั่นก็เพราะพี่ขนมไม่ได้เลือกชาร์ลแต่เป็นฟาโรห์ ตอนนี้ฉันกลายเป็นเหมือนน้องสาวของพี่ขนมไปแล้ว
“เปลี่ยนตอนนี้ก็ทันไหม?”
“ไม่เปลี่ยนแล้ว ไปเลยๆ”
ฉันเปลี่ยนไปเป็นฝ่ายเร่งทุกคนแทน พี่ขนมยิ้มกว้างขยับตัวเดินเคียงข้างฉันออกไป ปล่อยให้คนรักและน้องชายเดินตามอยู่ด้านหลัง ฉันพยายามทำเป็นไม่สนใจ แม้จะรู้สึกตัวอยู่ตลอด ว่าชาร์ลที่เงียบตลอดการสนทนา เอาแต่จ้องมองฉันจนร่างจะพรุนเป็นรู
“ไปคันเดียวกันนะซี”
“อะ! ไม่เอาๆ เดี๋ยวฉันขับรถไปเอง”
รถที่ถูกฉันทิ้งไว้ในมหาวิทยาลัย ได้คนของพ่อขับกลับมาไว้ที่เดิมตั้งแต่หัววัน ฉันจะขับมันไปเอง เพราะไม่อยากไปกับใคร โดยเฉพาะกับชาร์ล
“ไม่ต้อง! เดี๋ยวพอเมามันจะลำบากหาคนขับมาส่ง! ไปรถไอ้ชาร์ลไป” ฟาโรห์ยัดเยียดฉันให้เพื่อนสนิทของตัวเอง
“นี่! เลิกพยายามเหอะ! ฉันคบกับพี่ปีร์แล้ว”
ฟาโรห์ทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี เเมื่อได้ยินฉันบอกว่าคบกับพี่หมอปีร์แล้ว คนที่พยายามจับคู่ฉันกับชาร์ลมาตั้งแต่อยู่มัธยมปลาย มองหน้าชาร์ลพลางทำปากเหมือนอยากจะถามอะไรสักอย่าง เมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่แสดงอาการอะไร ก็พยักหน้าเซ็งๆขึ้นลงเป็นอันว่าเข้าใจ เดินมาคว้ามือฉันกับมือพี่ขนม ลากไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่หน้าประตูบ้าน
“แน่ใจเหรอ?” พี่ขนมก้มลงมาถามด้วยสีหน้าห่วงใย ฉันพยักหน้าขึ้นลงช้าๆเป็นคำตอบ
“อ่า งั้น … พี่เอาใจช่วยนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
พูดจบฉันก็เปิดประตูหลังออก แทรกตัวเข้าไปนั่งด้านใน เอื้อมมือไปหวังจะปิดประตู ใครสักคนยื้อมันไว้ไม่ให้ปิด แทรกร่างสูงใหญ่เข้ามา ส่งสายตาสั่งให้ฉันขยับตัวไปอีกด้าน
“ไปรถตัวเองสิ จะมานั่งเบียดทำไม”
“ไม่อะ ขี้เกียจขับ”
“แต่มันเบียดฉันไง อึดอัด!”
ตัวเขาใหญ่อะ รถออดี้ของฟาโรห์คงจะดูแคบมาก ถ้าหากมีเขานั่งอยู่ด้วย
“ก็ขยับไปสิ ยัยเตี้ย!”
“เห้อ! น่ารำคาญสุดๆ! ฟาร์ ฉันไม่ไปแล้วนะ! กรี๊ด! จะดึงไว้ทำไมเนี่ย!”
ฉันที่อยู่ในท่าโก้งโค้ง เพราะกำลังจะเอื้อมตัวไปเปิดประตูรถอีกด้าน ร้องลั่นรถเพราะชาร์ลดึงตัวไป ร่างกายของฉันขึ้นไปนั่งเกยทับอยู่บนตัก ดิ้นขลุกขลักโดยมีวงแขนใหญ่รัดไว้แน่น
“อย่าดิ้น!”
“ก็ปล่อยสิย่ะ!”
“บอกว่าอย่าดิ้นไง หรือเธอตั้งใจจะทำให้มันแข็ง?”
เสียงนุ่มทุ้มแผ่วเบาดังอยู่ข้างใบหู ฉันหยุดดิ้นทันที เพราะสัมผัสได้ว่าบางอย่างที่อยู่ใต้บั้นท้าย กำลังขยับขยายตัวใหญ่ขึ้น ทั้งที่ฉันหยุดดิ้นแล้ว มันยังไม่ยอมหดตัวลงเลย
“ทำ! ทำให้มันเล็กลงเดี๋ยวนี้นะ!”
ฉันเบาเสียงลงจนกลายเป็นเสียงกระซิบ เพราะตอนนี้ฟาโรห์กับพี่ขนมขึ้นมานั่งอยู่เบาะหน้าแล้ว ชาร์ลไม่พูดอะไรเลย เขาวางใบหน้าลงบนไหล่ของฉัน ลมหายใจที่กำลังเป่ารด เล่นงานจนทำตัวไม่ถูก
“อยากให้มันลงก็อยู่นิ่งๆ”
“ฉัน ก็นิ่งแล้วไง! แต่มันยังไม่ลงเลย!”
“เงียบเหอะน่า!”
ฉันเบ้ริมฝีปากขึ้นสูง แม้จะอยากดิ้นรนลงจากตักของเขา แต่ก็กลัวเหลือเกินว่าถ้าดิ้นอีก สิ่งที่นั่งทับอยู่มันจะยิ่งขยายตัวใหญ่ขึ้น จึงยอมอยู่นิ่งๆทั้งที่ไม่อยากทำ ปล่อยให้ชาร์ลซบหน้าอยู่อย่างนั้น ในขณะที่รถของฟาโรห์เคลื่อนออกไปจากบริเวณบ้านของฉันช้าๆ
- ผู้เขียน
