ลิขิตแห่งรัก

ขอโทษที่ไม่ไว้ใจเจ้าแต่แรก

หลังจากที่แยกย้ายกับบุรุษทั้งสอง ซ่งจื่อหรูจิงอี้และเมิ่งหยวนก็พากันมุ่งหน้าขึ้นเขาต่อไป ระหว่างทางมีสมุนไพรหลากหลาย ซ่งจื่อหรูเก็บสมุนไพรธรรมดา เพื่อไม่ให้ผิดสังเกตุมากจนเกินไป แม้ว่าท่านตาของนางจะมีความรู้มากมายเพียงใด ก็ไม่อาจรอบรู้ไปเสียทุกเรื่อง มีกล้วยไม้หลากสายพันธ์ซ่งจื่อหรูเก็บมันมาหลายต้นใส่ตระกร้า กล้วยไม้หากตากแห้งสามารถขายให้ร้านขายยาได้ เมื่อยิ่งสูงขึ้นอากาศโดยรอบเริ่มเย็นลง

"พี่จิงอี้ ท่านหมอเมิ่งเราน่าจะอยู่ใกล้กับต้นหญ้าเหมันต์มากแล้ว ข้ารู้สึกถึงอากาศโดยรอบที่หนาวขึ้น"

"แม่นางซ่งเช่นนั้นเราควรหยุดหรือไปต่อดี" จิงอี้เอ่ยถาม

"แม่หนูน้อย ข้าขอพักก่อนสักนิดเถอะ ข้ารู้สึกหนาวมาก หนาวจนไม่อาจขยับตัวได้เลย น่าแปลกข้ารู้สึกเช่นนี้ตั้งแต่ขึ้นเขายิ่งลึกยิ่งเหมือนหายใจไม่ออก"

เมิ่งหยวนหายใจหอบอย่างแรง เขารู้สึกเหมือนมีหิมะหรือน้ำแข็งห่อหุ้มตัวบนตัว หนาวจนแทบจะแข็งอยู่แล้ว นี่เป็นอาการที่พิษกำเริบอย่างชัดเจนเหตใดกัน เขามั่นใจว่ามันจะไม่มีทางกำเริบภายในช่วงปีนี้อย่างแน่นอน หูเขาเริ่มอื้อปากเริ่มสั่น จิงอี้กำลังจะไปช่วยซ่งจื่อหรูดึงมือเขาเอาไว้

"แม่นางซ่งหากท่านหมอเมิ่งเป็นอะไรไป เช่นนั้นฮูหยินของข้าจะทำเช่นใดกันเล่า"

จิงอี้ร้อนใจคนที่จะช่วยพระชายาได้ดูเหมือนกำลังจะแย่อยู่ตรงหน้า

"ท่านหมอเมิ่ง ข้าขอถามสักคำท่านรู้สึกหนาวสั่นมากใช่หรือไม่ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังคล้ายคนจมน้ำ"ซ่งจื่อหรูเอ่ยถามเขา

"เจ้า เจ้าๆรู้ได้อย่างไร หรือว่าเจ้าทำอะไรกับข้า" เมิ่งหยวนกัดฟันพูด

"ทำอะไรกับเจ้า เมิ่งหยวนก่อนหน้าที่เจ้าวางยาน้องสาวกับน้องชายข้าเคยคิดถึงผลลับที่ตามมาหรือไม่ เจ้าอย่าพยายามใช้กำลังภายในเลยไม่งั้นจะตายไวขึ้น เมื่อคืนก่อนคนที่มาเยือนบ้านข้ายามวิกาลก็เป็นท่านสินะ"

" แม่นางซ่ง เจ้าๆเข้าใจอะไรท่านหมอผิดไปหรือไม่ ท่านหมอเมิ่งจะวางยาน้องชายน้องสาวท่านไปเพื่ออะไร พวกเจ้าไม่มีความแค้นกันสักนิด"จิงอี้ไม่เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าจึงเอ่ยถาม

"พี่จิงอี้คงไม่รู้ เมิ่งหยวนถูพิษชนิดเดียวกันกับอาสะใภ้ อาหารที่ข้าทำให้อาสะใภ้ทานนั้นมีส่วนผสมของยาถอนพิษ หากจะโทษต้องโทษเจ้านายของท่านๆอาฮั่ว ที่ไม่ไว้ใจเด็กเช่นข้า แอบนำอาหารที่ข้าทำให้อาสะใภ้ไปให้เมิ่งหยวนตรวจสอบ จนเขารู้ว่าข้าสามารถถอนพิษได้จึงเกิดอยากได้สูตรยาถอนพิษนี้ ใช่หรือไม่ท่านอาฮั่ว"

จิงอี้ยังไม่ทันหายงงก็เห็นเกาฟ่านกับเกาหม่าเดินออกมาพร้อมกับฮั่วเฟยหย่งกับฮั่วเฟยหรงที่เดินตามหลัง

" เจ้ารู้แต่แรกว่าข้าวางยาเด็กสองคนนั้นแถมยังเปลี่ยนสูตรยาสตรีแซ่ฮั่วด้วย ได้ๆๆถือว่าเจ้าเก่งมาก และยังสามารถวางยาข้าได้โดยที่ข้าไม่รู้ตัว นังเด็กเมื่อวานซืนก็ได้ข้าแพ้เจ้า ตอนนี้อยากฆ่าก็ฆ่า ข้าเมิ่งหยวนจะไม่ร้องขอชีวิตเจ้า"

"เดิมทีข้าไม่อยากยุ่งบุญคุณความแค้น แต่เพียงเพื่อกระตุ้นพิษในกายอาสะใภ้เจ้าถึงกับใช้น้องๆของข้าเป็นเครื่องมือ แอบโปรยผงม่านถัวหลัวใส่เสื้อผ้าบนตัวน้องข้า จงใจให้พวกเขานอนเป็นเพื่อนอาสะใภ้ เจ้าเป็นหมอแต่จิตใจอำมหิตจริงๆ กล้าลงมือกระทั่งเด็กสามขวบ"ซ่งจื่อหรูพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

" หมอเมิ่งข้าฮั่วเฟยหย่งคนนี้ไม่เข้าใจ ช่วยบอกเหตผลสักหน่อยสิ เหตใดต้องวางยาภรรยาข้าฮั่วหรานด้วย"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เจ้าแซ่ฮั่วหรือแซ่จ้าวกันแน่ ใบหน้าพวกเจ้าแทบจะลอกกันมา พวกเจ้ามันพวกสารเลว ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเพียงแค่ไขว่คว้าอำนาจถึงกับฆ่าอาจารย์ของข้ากวาดล้างสำนักโอสถของข้าจนไม่รอดสักคน จับข้ากรอกยาเพื่อให้ทำงานให้ แล้วอย่างไรตอนนั้นข้าหนีมาได้ เลยส่งพวกเจ้ามาแก้แค้นหรือ เจ้าก็คงเป็นลูกหลานไอ้สารเลวจ้าวเฉิงคนนั้น พวกเชื้อพระวงศ์ล้วนแต่สารเลว ฮ่าๆๆๆๆๆ"

เมิ่งหยวนหัวเราะบ้าคลั่งและไอรุนแรงเขากระอักออกมาเป็นเลือดแล้วสลบไป ซ่งจื่อหรูป้อนยาเขาหนึ่งเม็ด นางไม่มีทางถอนพิษให้คนที่ทำร้ายน้องชายน้องสาวของนางแน่ๆ ฮั่วเฟยหย่งเดินมาหานางสีหน้ารู้สึกผิด

"อาหรู ข้าขอโทษที่ระแวงเจ้าเกินไป จนทำให้น้องๆเจ้าต้องโดนคนทำร้ายไปด้วย"

" อาหรู ข้ามีเรื่องอยากบอกเจ้ามากมายนัก แต่เพราะห่วงความปลอดภัยของเจ้าจึงพูดลำบาก ส่วนท่านพ่อของข้าเขา....."ฮั่วเฟยหรงพูดไม่ออก เรื่องนี้เสด็จพ่อทรงมองผิดไปจริงๆ

"พี่หรงหากอยากแสดงความจริงใจ พวกท่านควรบอกข้าสักทีว่าแท้จริงพวกท่านเป็นใคร มาทำอะไรที่หมู่บ้านกันดารแห่งนี้กันแน่"

นางกำลังโกรธและฟาดงวงฟาดงาไม่เลือก นั่นคือชีวิตของน้องๆนาง คนพวกนี้มีสิทธิ์อะไรลากพวกเขามาเกี่ยวข้อง องครักษ์เกาฟ่านเอ่ยกับจ้าวเฟยหย่ง

" ท่านอ๋อง มีคำยืนยันมาแล้วคนผู้นี้คือไห่เมิ่งหยวน เขาลูกศิษย์คนสุดท้ายของสำนักโอสถพิษที่รอดมาได้ คราวนั้นอ๋องเฉิงบุกเข้าแย่งสูตรยาทั้งหมดแล้วฆ่าอาจารย์ของเขา ทั้งสำนักถูกกวาดล้างจนหมด ส่วนตัวเขาถูกอ๋องเฉิงกรอกยาพิษเช่นกันเพื่อให้เขาทำงานให้แต่เนื่องจากไห่เมิ่งหยวนมีกำลังภายในจึงสะกดพิษในกายไว้ได้พะย่ะค่ะ กระหม่อมคาดว่าเพราะท่านอ๋องกับอ๋องเฉิงมีพระพักต์ทีละม้ายคล้ายกัน ไห่เมิงหยวนคงคิดว่าพระองค์มีส่วนทำให้สำนักของเขาล่มสลาย จึงวางแผนทำร้ายพระชายา และต้องการสูตรยาถอนพิษของแม่นางซ่งไว้ในมือด้วยพะย่ะค่ะ"

"ที่แท้ พวกท่านก็เป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ข้าว่าหมอเมิ่งคนนี้พูดถูกหนึ่งคำ เพื่อเรื่องของตัวเองคนเช่นพวกท่านไม่สนใจว่าจะมีใครเดือดร้อนจากเรื่องเหล่านั้นบ้าง"ซ่งจื่อหรูเอ่ยน้ำเสียงประชด

"จ้าวเฟยหย่ง นั่นคือชื่อจริงข้า ข้าแซ่จ้าวแซ่ฮั่วเพียงเพื่อปิดบังตัวตน ข้าขอโทษที่ไม่เชื่อใจเจ้า อาหรูเรื่องที่เจ้าถอนพิษให้อวี้หรานข้าต้องขอบคุณเจ้ามากๆ"

จ้าเฟยหย่งรู้สึกผิดจริงๆ เขาควรเชื่อพระชายาแต่แรก ไม่ควรระแวงเด็กคนนี้แต่ต้น ไม่เช่นนั้นเซียวอี้หรานคงไม่ถูกพิษกำเริบจนทรมาร ซ่งจื่อหรูมองท้องฟ้าพร้อมกับถอนหายใจ

"เกรงว่าท่านอ๋องจะขอบคุณผิดคนแล้ว หากไม่ใช่ถิงถิงเรื่องคงไม่เป็นเช่นนี้ เด็กคนนั้นมีประสาทสัมผัสที่ไวสามารถแยกแยะกลิ่นและรสได้ชัดเจน หากนางไม่สงสัยว่าเหตุใดกลิ่นดอกไม้ในบ้านข้าแปลกไป บางทีตอนนี้ข้าคงกำลังเผากระดาษเงิน กระดาษทองให้พระชายาของท่านกับน้องชายและน้องสาวของข้าอยู่ก็ได้"

ซ่งจื่อหรูไม่อยากเห็นหน้าเขาจึงเดินไปอีกทาง ตอนนี้นางไม่ต้องการใกล้ชิดหรือพูดคุยกับใครทั้งนั้น กว่านางจะได้อยู่กับพวกเขาอีกครั้งนางต้องแลกมากับชีวิตในชาติก่อน ไม่ว่าใครก็ตามที่คิดจะพรากนางสามพี่น้องนางจะให้คนเหล่านั้นชดใช้ ไม่เว้นกระทั่งฮ่องเต้

จ้าวเฟยหรงเห็นว่านางไม่พร้อมคุยจึงนั่งลงข้างๆนางไม่เอ่ยสิ่งใด ซ่งจื่อหรูมองหน้าเขาก่อนจะค่อยๆเอียงศรีษะซบกับไหล่กว้างมองไปยังเบื้องหน้า จ้าวเฟยหรงโอบไหล่นางปล่อยให้ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ

"พี่หรง ท่านว่าคนที่ตายไปแล้วยังคืนชีพได้หรือไม่ หรือที่จริงแล้วพวกเขาไม่เคยตาย"

จ้าวเฟยหรงลูบษรีษะนางเบาๆ พร้อมบอกว่าอย่าคิดมากซ่งจื่อหรูหลับตาลง นอกจากฮั่วหรานก็มีเพียงแค่บุรุษผู้นี้ที่นางอบอุ่นในใจทุกครั้งที่มีเขาสองคนอยู่

ไม่นานเกาฟ่านกับเกาหม่าก็มาพร้อมกับจ้าวเทียนเฟยกับเจ้าเทียนหยาง ฉินตงกับฉินลู่บาดเจ็บเล็กน้อย หนึ่งชั่วยามต่อมาไห่เมิ่งหยวนก็ฟื้นเขายังไม่ตาย น่าแปลกพิษกำเริบที่จริงเขาควรตายไปแล้ว จึงมองหน้ามีคนเพิ่มมาอีก"