ลิขิตแห่งรัก

ลูกเสือขาว

นอกถ้ำฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว ทุกคนกำลังพักผ่อนจ้าวเฟยหย่งปรึกษาหารือกับเหล่าองครักษ์ จ้าวเทียนเฟยนอนหลับเพราะอาการบาดเจ็บ แม้ว่าไห่เมิ่งหยวนจะนิสัยแย่ไปสักหน่อยแต่ฝีมือแพทย์กลับเก่งกาจยิ่งนัก ส่วนจ้าวเทียนหยางพูดคุยเบาๆกลัวว่าจะรบกวนพี่ชายตนเอง

"หากอ๋องเฉิงยังไม่ตายและซ่อนตัวอยู่เป่ยเหลียงจริงๆ แปลว่าเรื่องชายแดนอาจเป็นเขาที่ปล่อยข่าวลือจนทำให้เกิดสงคราม"จ้าวเฟยหย่งเอ่ยขึ้น

"ท่านอ๋องความเชื่อมโยงของหลิวต่งกับอ๋องเฉิงกระหม่อมหาเหตุผลมาเชื่อมโยงไม่ได้เลยพะย่ะค่ะ" เกาฟ่านเองก็พยายามหาข่าวแล้วแต่ก็ไม่ได้อะไร

"ท่านอ๋อง ลองซื้อข่าวดูไหมพะย่ะค่ะ ได้ยินว่าหอฮวาเซียงไม่มีข่าวใดที่ไม่สามารถหาได้ เพียงแต่....."

"เพียงแต่อะไรเกาหม่า แล้วเจ้ามั่นใจแค่ไหนว่าพวกเขาจะสืบได้จริงๆ"

" เพียงแต่ประมุขหอฮวาเซียง เป็นพวกหน้าเงินอีกทั้งใจคอคับแคบพะย่ะค่ะ ยังไม่ทันลงมือสืบว่าจะได้ข่าวหรือไม่ หรือใช้เวลานาเท่าเพียงใดก็เรียกเก็บเงินครึ่งนึงแล้ว ช่างเป็นคนที่หน้าเงินเสียจริง"

เกาฟ่านเอ่ยมาตรงๆทำเอาคนที่กำลังกินน้ำถึงกับสำลัก

พรวด แค่กๆๆๆๆๆๆ จ้าวเทียนหยางสำลักน้ำที่กำลังดื่ม จิงอี้มองหน้าองครักษ์ทั้งสองแล้วก็หดคอ รู้สึกเสียวสันหลังแทน นี่พี่เกาฟ่านพี่เกาหม่าพวกท่านอย่าด่าคนซึ่งหน้าแบบนี้สิมันไม่ดีนะ

"หรงเอ๋อร์ ลูกว่าหากหอฮวาเซียงสามารถสืบได้เราจะใช้ใครไปซื้อข่าวดี พวกเราไม่ควรออกหน้า อย่างน้อยก็กันพวกเขาจำได้แล้วหักหลัง"

จ้าวเฟยหย่งถามบุตรชาย การใช้คนที่มีตัวตนนั้นไม่ดีแน่ๆ

" เสด็จอา ว่ากันว่าหอฮวาเซียงขายข่าวของราชสำนักนักหรือขุนนางแคว้นต่างๆนั้น ราคาแพงมากนะพะย่ะค่ะ เริ่มที่ห้าหมื่นตำลึงเชียว ถ้าไงให้หลานไปเป็นคนเจรจาดีหรือไม่ หลานอาจจะขอลดราคาได้บ้าง"จ้าเทียนหยางรีบเสนอตนเอง

" ให้เกาหยวนไปดีกว่าพะย่ะค่ะเสด็จพ่อ เกาหยวนเป็นคนเดียวที่ไม่มีผู้ใดเคยเห็นหน้าเขา รวมถึงคนในยุทธภพด้วย อาจจ่ายเพียงห้าพันตำลึงเท่านั้นเอง ส่วนเจ้าเรื่องนี้ไม่ต้องยุ่งหรอกเทียนหยาง" จ้าวเฟยหรงไม่ปล่อยให้ลูกพี่ลูกน้องคนนี้รีดไถบิดาตนเอง

"ท่านพี่ ท่านจะเอาเปรียบเกินไปแล้ว จากห้าหมื่นเหลือห้าพัน หอฮวาเซียงของข้าไม่ใช่อารามนะจะได้ทำกุศล"

องค์ชายห้าประท้วง

"งั้นก็ไม่ต้องเอา ข้าเห็นว่าคนของเจ้าไปหาข่าวมาอย่างเหนื่อยยาก ทีแรกว่าจะจ่ายค่าน้ำชาให้เจ้าสักหน่อย ในเมื่อเจ้าไม่อยากได้ก็ทำเรื่องนี้เปล่าๆแล้วกัน" จ้าวเฟยหรงยักไหล่

"ท่านใจร้ายเกินไปแล้ว แค่ข้าว่านางนิดหน่อยเอง" องค์ชายห้าหน้างอใส่เขา

" ไม่ควรว่าต่างหาก ยอดฝีมืออันดับหนึ่งเจ้ายังอยากเป็นอยู่ไหม" จ้าวเฟยหรงถลึงตากลับ

จ้าวเฟยหย่งเห็นบุตรชายกับหลานชายต่างมองกันไปมาก็เอ่ยถาม

"พวกเจ้าสองคนพี่น้อง เป็นอะไรไปจ้องกันไปมาอยู่นั่น งั้นให้จิงอี้ส่งข่าวให้เกาหยวนไปหาคนของหอฮวาเซียงเพื่อซื้อข่าว เรื่องแผนที่สุสานหลวงนั่นด้วยข้ามั่นใจว่าคนที่ปล่อยข่าวน่าจะเป็นอ๋องเฉิง แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้ว"

ทุกคนต่างก็หามุมพักผ่อนซ่งจื่อหรูคิดถึงสิ่งที่พวกเขาคุยกัน ก่อนจะหลับไปนางได้ยินเสียงร้องของสัตว์ในถ้ำลึก หลังจากทุกคนหลับหมดนางก็ลุกขึ้น ปลุกจ้าวเฟยหรง

"พี่หรงข้าได้ยินเสียงเหมือนสัตว์ป่ากำลังบาดเจ็บ ข้าอยากไปดูสักหน่อย"

"อืม ได้เจ้าเดินตามหลังข้ามาระวังตัวด้วย"

ทั้งสองคนเดินไปยังถ้ำด้านในแสงไฟจากคบเพลิงมองเห็นในถ้ำกว้าง มีแอ่งน้ำอยู่มีไอน้ำลอยอยู่ น่าจะเป็นน้ำพุร้อน ไม่น่าเชื่อว่าจะมีน้ำพุร้อนในถ้ำด้วย หาต้นทางของเสียงก็เจอก้อนกลมสีขาวกำลังยุกยิกๆ ข้างๆมีเสือขาวตัวใหญ่นอนอ่อนแรงอยู่ ทั้งคู่จึงเข้าไปดูมัน

" มันน่าจะบาดเจ็บคงเพราะสู้กับสัตว์อื่นมา สามตัวนี้คงเป็นลูกของมัน" ส่งจื่อหรูเห็นสภาพของมันก็รู้ทันที

" ดูท่าแม่คงไม่รอด เราปล่อยให้มันอยู่กับแม่มันเถอะ ชีวิตไม่ว่าคนหรือสัตว์ล้วนไม่แตกต่าง" จ้าวเฟยหรงเห็นว่ามันอ่อนแรงเต็มที

"พี่หรงในตระกร้าข้ามีผ้าอยู่รบกวนท่านไปหยิบให้ข้าหน่อยได้หรือไม่ และก็เนื้อหมาป่าที่องค์ชายห้าย่างไว้ด้วย "

จ้าวเฟยหรงมองหน้านางซ่งจื่อหรูรู้ว่าเขาเป็นห่วงจึงบอกว่าไม่เป็นไร แม่เสือบาดเจ็บไม่อาจทำอะไรนางได้ เขาจึงตกลง จ้าวเฟยหรงเดินไปแล้วซ่งจื่อหรูก็หยิบเอาน้ำในมิติออกมา

"มาตกลงกันก่อน ข้าช่วยเจ้าแต่เจ้าห้ามทำร้ายข้า หากเข้าใจให้ผงกหัวสองที"

แม่เสือผงกหัวสองทีให้นาง ซ่งจื่อหรูจึงค่อยๆป้อนน้ำให้แก่แม่เสือ จ้าวเฟยหรงกลับมาเห็นนางป้อนน้ำให้แม่เสือก็เป็นห่วงเกรงว่าเสืออาจทำอันตรายนางได้ทุกเมื่อ

" อาหรู เหตุใดเจ้าประมาทนักถึงแม้ว่ามันจะบาดเจ็บแต่อย่างไรมันก็คือเสือตัวหนึ่ง อาจแว้งมาทำร้ายเจ้าได้" จ้าวเฟยหรงดุนางเบาๆ

"ไม่เป็นไรหรอก พี่ส่งเนื้อย่างมาให้ข้าหน่อยข้าจะป้อนมัน"

จ้าวเฟยหรงส่งผ้าและเนื่อหมาป่าให้นาง จากนั้นซ่งจื่อหรูก็ห่มผ้าให้ลูกเสือก่อนจะฉีกเนื้อหมาป่าป้อนแม่เสือทีละนิด เมื่อเสร็จแล้วก็ปล่อยพวกมันไว้แล้วรีบออออกไป

หลังจากฝนหยุดตกหนึ่งชั่วยามต่อมาก็สว่าง พวกเขากำลังเตรียมตัวลงจากเขาก็ได้ยินเสียงเกาฟ่านกับเกาหม่าชักกระบี่ ซ่งจื่อหรูหันกลับไปก็เห็นแม่เสือตัวเมื่อคืนจึงร้องห้าม

"พี่เกาฟ่าน พี่เกาหม่า ท่านอย่าทำอะไรมันนะมันบาดเจ็บอยู่ พวกเราจะไปกันแล้วและที่นี่ก็เป็นที่ของมัน"

ทั้งหมดมองหน้ากันก่อนจะถอยหลัง แม่เสือใช้จมูกดันลูกๆทั้งสามตัวมาข้างหน้าส่งให้ซ่งจื่อหรู ลูกเสือหันมองแม่ของตนแต่มันไม่หันกลับมามอง

"เจ้าจะให้ข้าดูแลพวกเขาหรือ ได้ข้าจะช่วยดูแลให้"

แม่เสือขาววิ่งกลับเข้าไปในถ้ำจากนั้นก็คาบท่อนไม้มาส่งให้นางหนึ่งท่อน ซ่งจื่อหรูรับมา ไห่เมิ่งหยวนเห็นก็ถึงกับจะคว้ามือนาง แต่คว้าได้เพียงอากาศเขาขัดใจยิ่งนัก

"นี่ตาเฒ่า เจ้าเลิกทำตัวน่าเกลียดเสียที ทำอย่างกับไม่เคยเห็นโสมเช่นนั้นแหละ"

"นี่มันโสมอายุน่าจะเกือบห้าพันปีเชียวนะ ข้าจะเคยเห็นได้ไง ในนั้นยังมีอีกหรือไม่"

"ไห่เมิ่งหยวน เจ้าอย่าละโมบนักแม่เสือนางมอบให้กับอาหรูไปกันได้แล้ว"จ้าวเฟยหรงตัดบท

"พี่จิงอี้ ตาเฒ่าถอดเสื้อบุนวมของพวกท่านออกมาให้ข้า"

ภายใต้สายตาดาวพิฆาตจ้าวเฟยหรงไห่เมิ่งหยวนจำต้องยอม เขาเคยประมือกับเจ้าของหอเมฆาหนานเซี่ยคนนั้น ดูท่าเจ้าเด็กนี่กับเจ้าองค์ชายเสเพลนั่นจะสูสีกับประมุขหอคนนั้นทีเดียว เขาสู้ไม่ได้แน่ๆ

ซ่งจื่อหรูนำสมุนไพรในตระกร้าตนออก แล้วใส่ในตระกร้าของไห่เมิ่งหยวน จากนั้นก็นำผ้าห่อลูกเสือสามตัววางลงไปแทนแล้วทั้งหมดก็เดินทางลงเขา