ลิขิตแห่งรัก

ปลดภรรยา

ฮั่วเฟยหรงมองหญิงชราอย่างรังเกียจ แต่ในที่สุดก็เอ่ยปาก

"แม่เฒ่าข้าถามสักคำ ท่านมีเหตุผลใดจะให้เด็กคนนี้กตัญญูต่อท่าน?"น้ำเสียงที่ถามคำถามของฮั่วเฟยหรงนั้นทำเอายายแก่ถึงกับใจคอไม่ดี แต่ต้องเสแสร้งว่าไม่กลัว

"หึ..มันเป็นหลานข้า ข้าเป็นย่ามันต้องมีเหตุผลอันใด"

"เหตุผลนี้ฟังไม่ขึ้น"ฮัวเฟยหรงเอ่ยขัด

"ท่านพี่เฟยหรง...ท่านแม่ข้าแก่แล้ว คนในหมู่บ้านล้วนแต่ต้องกตัญญู ฮ่องเต้พระองค์นี้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ยิ่งนักนะเจ้าคะ"

หลี่อ้ายเสิ่นกล่าวเสียงหวาน นางมั่นใจว่าเขาต้องคล้อยตาม ความกตัญญูของฮ่องเต้เป็นที่ประจักษ์ และระบุเป็นกฎหมายต้าเย่ว นางกำลังโอ้อวดว่าตนมีความรู้ และคิดว่าเขาต้องพอใจในตัวนาง แต่ฮั่วเฟยหรงกลับไม่ใส่ใจและเมินเฉย

"แม่เฒ่าข้าขอถามท่าน ท่านบอกว่าจะให้เด็กคนนีกตัญญูต่อท่านในฐานะผู้อาวุโส แต่คำนึงนางก็คนนอก อีกคำนางก็คนอื่น ท่านบอกว่าตนเองแซ่หลี่ส่วนนางแซ่ซ่ง ในเมื่อไม่ใช่คนในครอบครัวท่านแล้วจะให้นางกตัญญูด้วยเหตุผลเหล่านี้ข้าคิดว่าคงไม่ได้ ที่ข้ากล่าวมาถูกหรือไม่ขอรับท่านปู่ฝูเหยา"

หลี่ฝูเหยากระแทกไม้เท้าตึงๆสามหน หญิงชราน่ารังเกียจช่างหน้าด้านยิ่งนัก

"นังเฒ่า ข้าเห็นแก่เจ้าที่เป็นเมียเจ้ารอง แต่เจ้ากลับสร้างแต่เรื่อง คนป่วยก็ไม่รักษาแถมยังขับไล่พวกเขาจนบุตรชายตายจากไปปล่อยให้เด็กๆพวกนี้กำพร้าก็ยังไม่พอใจ ได้ๆๆ อีกสองวันซ่งเหวินจะไปเมืองเป่าซาน ข้าจะฝากจดหมายไปให้เจ้ารอง ดูสิว่าเขายังจะเก็บเจ้าไว้หรือไม่ ข้าจะให้เขาหย่าเจ้าซะ"

"ท่านมีสิทธิ์อะไรมาให้ท่านพ่อหย่าท่านแม่ข้า ท่านลุงใหญ่ท่านก็แค่หัวหน้าหมู่บ้าน ไม่ใช่ขุนนางนายอำเภอสักหน่อย"

หลี่อ้ายเสิ่นถูกตามใจจนไม่เห็นผู้ใดในสายตา กล้าต่อว่าผู้นำหมู่บ้านต่อหน้าคนมากมาย นี่เห็นได้ชัดว่าแม่เฒ่าหลี่อบรมบุตรสาวได้แย่ยิ่งนัก

"เจ้า เจ้า เจ้า ดูๆๆเจ้าเลี้ยงลูกสาวเช่นไรดูเอาเถิด"

ซ่งจื่อหรูเดินก้าวไปข้างหน้า ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าหลี่ฝูเหยา

"ท่านปู่ใหญ่..หากท่านปู่หย่ากับท่านย่าจะไม่เพียงมีผลต่อการสอบของพี่ใหญ่และอาสี่ แต่มีผลต่อเด็กทุกคนในหมู่บ้านที่กำลังศึกษาเล่าเรียน อีกทั้งการแต่งงานด้วยเจ้าค่ะ"ซ่งจื่อหรูเอ่ยขึ้น

"เหอะ..พี่ใหญ่เจ้าอยากให้ตาเฒ่านั่นหย่าข้าเจ้ากล้ารับประกันผลที่ตามมาหรือไม่"

แม่เฒ่าหลี่ได้ใจหลังจากได้ยินซ่งจื่อหรูพูดถึงผลลัพธ์จากการที่หลี่ไหลฝูจะหย่านาง พวกเจ้าอยากให้คนในหมู่บ้านหลี่ซานเดือดร้อนก็ตามสบาย ดูสิคนเหล่านนี้จะยอมไหม ชาวบ้านทำสีหน้าตกใจ แค่หย่าภรรยาของหลี่ไหลฝูมีผลกระทบใหญ่เพียงนี้เชียวหรือ แต่ซ่งจื่อหรูไม่ปล่อยให้นางดีใจได้นานซ่งจื่อหรูจึงเอ่ยต่อ

"ท่านปู่ใหญ่สิ่งที่นางทำกับท่านพ่อท่านแม่ข้านนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ควรกล่าวถึง มิเช่นนั้นคนในหมู่บ้านจะถูกกล่าวหาไปด้วย ตามกฎหมายต้าเหลียง การหย่า เป็นเรื่องใหญ่ของตระกูลแต่การปลดภรรยาเป็นเรื่องในครัวเรือน มีเพียงการปลดภรรยาเท่านั้นจึงไม่กระทบต่อคนในหมู่บ้าน และมีเพียงครอบครัวของท่านปู่ที่ได้รับผลกระทบ แม้สอบขุนนางไม่ได้ ก็ยังมีที่นาให้ทำกิน"

"หา ปลดภรรยาอั๊ยย่ะนี่เท่ากับเด็กๆบ้านรองของท่านผู้นำจะไม่สามารถหาคนดีๆมาแต่งได้เลยนะ"

"ใช่สิ..ถูกหย่ากับถูกปลด สู้ให้ท่านอาไหลฝูปลดนางเถอะ อย่างน้อยก็รักษาชื่อเสียงของคนในหมู่บ้านได้"

"ใช่ๆ ข้าเห็นด้วย"

"เกิดมาไม่เคยเจอใครเลวร้ายได้เท่านาง บุตรชายก็ถูกละเลยจนตาย รังแกสะใภ้จนไร้หนทาง ถุ้ย ดูลูกสาวที่เจ้าสั่งสอนสิ ต่อหน้าลุงของนางยังกล้าโอ้อวดวางท่า หากเรื่องนี้แพร่ไปสตรีในหมู่บ้านจะหาคนดีที่ไหนมาแต่งงานด้วย"

คนที่ถ่มน้ำลายคือหลิวซื่อ ภรรยาของหลี่ฝูเหยา น้องสะใภ้สามีคนนี้วันๆนอกจากโอ้อวด ก็หน้าด้านฉกฉวยข้าวของผู้อื่น น้องรองช่างมีเวรกรรมเสียจริงๆ

"ใช่ๆ นี่ยายแก่ลูกสาวข้ากำลังคุยเรื่องแต่งงาน ส่วนบ้านหลี่จ้านก็จะหมั้นหมายอยู่แล้ว อย่าให้บุตรสาวไร้การอบรมของเจ้ามาทำลายงานมมงคลของครอบครัวอื่นเลย"

หลี่อ้ายเสิ่นชี้มือ"พวกเจ้า ๆๆแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนดี หาเรื่องข้า นังซ่งจื่อหรู เจ้ามันเด็กอกตัญู ยุแหย่จะให้ท่านพ่อข้าปลดท่านแม่เจ้าต้องไม่ตายดีแน่ๆ นังเด็กเนรคุณ"

"ท่านอาเล็ก...คนไม่ผิดเหตุใดกลัวว่าผีจะมาเคาะประตูบ้าน อีกครึ่งปีท่านปู่จึงจะกลับมา กว่าจะถึงเวลานั้นมิสู้ท่านย่าทำตัวดีๆ คอยอบรมสั่งสอนลูกหลานให้อยู่ในทำนองคลองธรรม จะได้ไม่ถูกปลดมิดีกว่ารึ"

"เด็กน้อย..ข้าว่าพวกเราไปเถอะอย่างไรเจ้าก็ไม่ได้แซ่หลี่ เรื่องคนอื่นอย่ายุ่งจะดีกว่า น้องๆเจ้ารอกินข้าวอยู่"

ฮั่วเฟยหรงเอ่ยแก่ซ่งจื่อหรู เด็กคนนี้ยืนนิ่งตั้งนาน ที่แท้ก็ร้ายกาจยิ่งนัก แค่คำพูดไม่กี่คำก็ทำเอาชาวบ้านอยากจะฆ่าแม่เฒ่านั่นให้ได้ แบบนี้คงพอสู้รบกับเหล่าคุณหนูและคนเหล่านั้นได้บ้าง ฮั่วเฟยหรงไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ได้ยกซ่งจื่อหรูไว้เหนือสตรีที่เขาเคยพบพานมาแล้วทุกคน

"อืม..พวกเราไปกันเถอะป่านนี้ไม่รู้ว่าอาสะใภ้เหนื่อยหรือไม่ ข้ารบกวนนางมานานแล้ว ท่านปู่ใหญ่ พี่ป้าน้าอาทุกท่าน ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"

หลี่อ้ายเสิ่นมองตามด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น