ลิขิตแห่งรัก

หลี่อ้ายเสิ่น

ทั้งสองคนเดินมาถึงกลางทางระหว่างท้ายหมู่บ้านก็เจอกับอาหญิงของนางหลี่อ้ายเสิ่นและบุตรสสวของลุงใหญ่หลี่ม่านอวี้ ทันทีที่เห็นซ่งจื่อหรู หลี่อ้ายเสิ่นก็เปิดปากด่าทอ แต่ละคำล้วนไม่น่าฟัง

"นังเด็กเหลือขอไหนว่าใกล้ตายแล้วไง ทำไมยังออกมาลอยหน้าข้างนอกได้อีก"หลี่อ้ายเสิ่นเปิดปากก็ด่าทอซ่งจื่อหรู

"น้องสี่ เจอกับท่านอาเล็กเจอกับข้าเหตุใดเจ้าจึงไม่ทำความเคารพ อีกทั้งยังเมินเฉย" หลี่ม่านอวี้ที่คอยเป็นลูกไล่ของหลี่อ้านเสิ่นต่อว่าซ่งจื่อหรูเช่นกัน

สองดรุณีน้องแต่งกายด้วยกระโปรงผ้าฝ้ายลายดอกสีชมพูคือหลี่อ้ายเสิ่น ส่วนชุดกระโปรงสีฟ้าคือหลี่ม่านอวี้ บนศรีษะปักด้วยดอกไม้เข้ากันกับชุด แม้ว่าหน้าตาไม่ถือว่าโดดเด่นแต่สำหรับหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ก็ถือได้ว่าเป็นไม้งาม

ซ่งจื่อหรูคร้านจะสนใจคนทั้งสองจึงเดินผ่านหน้าไป หลี่อ้ายเสิ่นเห็นคนที่เดินตามหลังซ่งจื่อหรู ก็ทนไม่ได้เห็นแล้วก็แทบจะเข้าไปฉีกอกซ่งจื่อหรูให้ขาดเป็นชิ้นๆ ฮั่วเฟยหรงนั้นเป็นหนุ่มรูปงาม สตรีในหมู่บ้านใครบ้างเห็นแล้วจะไม่หวั่นไหว บางคนถึงกับละเมอใฝ่ฝันหนึ่งในนั้นก็มีหลี่อ้ายเสิ่นอยู่ด้วย หลี่อ้ายเสิ่นอายุสิบสามอีกไม่กี่วันก็จะอายุสิบสี่ปีสามรถพูดคุยเรื่องแต่งงานได้แล้ว แต่แม่เฒ่าหลี่หวังสูงไม่ต้องการให้บุตรสาวของตนต้องแต่งงานกับชาวนาขาเปื้อนโคลน หลี่อ้ายเสิ่นเอ่ยปากทักทายบุรุษตรงหน้าน้ำเสียงคนละอย่างที่ใช้กับซ่งจื่อหรูเห็นได้ชัด

หลี่อ้ายเสิ่น"ท่านพี่เฟยหรง ไม่ทราบว่าท่านเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีหรือไม่เจ้าคะ พอดีข้าต้องช่วยงานท่านแม่และต้องปักผ้าจึงไม่ค่อยได้พบหน้าท่านเท่าไหร่ หวังว่าท่านจะไม่ถือสาข้านะเจ้าคะ"

เสียงหวานเลี่ยนนั้นเอ่ยทักทาย ท่าทางกระมิดกระเมี้ยนนั่นชวนให้ขนลุกยิ่งนักซ่งจื่อหรูอดหัวเราะออกมาไม่ได้ นางยอมรับว่าฮั่วเฟยหรงนั้นหน้าตาดีจริงๆ เขาดูสง่างามยิ่งกว่าบรรดาดาราหรือเน็ตไอดอลในชาติที่แล้วของนางเสียอีก ดูเหมือนครอบครัวของเขาจะไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา แต่ใครกันเล่าที่ไม่มีความลับ อยากรู้เรื่องคนอื่นให้น้อยลงก็มีชีวิตยืนยาวเพิ่มขึ้น ซ่งจื่อหรูเอ่ยกระซิบเบาๆ

"พี่หรง..ท่านว่าผู้ใดจะได้วาสนานี้ไปครอบครองกัน"

"เจ้าเด็กน้อย..อย่าใส่ใจเรื่องไร้สาระ เรื่องโชคร้ายของผู้อื่นใครใช้ให้เจ้าอยากรู้"

เห็นได้ชัดว่าหมอนี่รังเกียจหลี่อ้ายเสิ่น เฮ้อ..ถ้าเป็นนางคงม้วนเสื่อกลับบ้านแล้ว เมื่อเห็นว่าซ่งจื่อหรูหัวเราะหลี่อ้ายเสิ่นก็รู้สึกโกรธ จึงตวาดออกไป กิริยาที่นางกระทำช่างขัดต่อใบหน้าเสียจริงๆ

"เจ้าหัวเราะอันใดนังตัวขาดทุน เอ๊ะ แล้วนั่นไก่ฟ้ารึ หนอยนังเด็กสารเลวนังของชดเชย เหตุใดหาสัตว์ป่ากลับมาได้ กลับไม่ไปกตัญญูต่อท่านย่าของเจ้า แต่กลับมาเดินลอยหน้า วางท่าเป็นนางจิ้งจอกยั่วยวนบุรุษ ช่างหน้าด้านเสียจริงๆ "

หลี่อ้ายเสิ่นเห็นไก่ในมือที่ซ่งจื่อหรูหิ้วมาก็เกิดความละโมบ เสียงของนางนั้นดังมากจึงเริ่มดึงดูดผู้คนให้เข้ามามุงดู

ขณะที่หลี่อ้ายเสิ่นกำลังด่าทอซ่งจื่อหรู หลี่ม่านอวี้ถือโอกาสลอบวิ่งกลับบ้านไปตามแม่เฒ่าหลี่ย่าของนาง

"ท่านย่าๆ ท่านย่าอยู่ที่ไหนเจ้าคะ"

"โหวกเหวกโวยวายอะไรของเจ้า บ้านแม่เจ้ามีคนตายรึยังไง"แม่เฒ่าหลี่ด่าหลี่ม่านอวี้ นางกำลังเอนหลังนั่งเด็กบ้านี่แหกปากเสียงดังทำไมกัน หวังซื่อที่กำลังหั่นผักหมูได้ยินก็ไม่พอใจ

"เอ๊ะ .ท่านแม่เหตุใดต้องแช่งบ้านมารดาของข้าด้วยเจ้าคะ"

"ก็ดูลูกสาวเจ้าสิโวยวายเสียจริงเชียว"

"ม่านอวี้ มีเรื่องอะไร ใครรังแกเจ้ากันถึงรีบวิ่งมาขนาดนี้" หวังซื้อหันมาหาบุตรสาว

"ท่านย่า ท่านแม่ นังตัวขาดทุนหลี่จื่อหรูมันฟื้นแล้วเจ้าค่ะ ข้าเห็นมันลงจากเขามาในมือมันมีไก่ฟ้าตั้ง3ตัว ท่านอาเล็กสั่งให้มันเอามาตอบแทนท่านย่าแต่นางจื่อหรูมันทำไม่ใส่ใจ อีกทั้งไม่คิดทำความเคารพอาเล็กด้วยเจ้าค่ะ”

“หนอย…อีนังสารเลวคอยดูเถอะวันนี้ข้าจะสั่งสอนมันให้หลาบจำเชียว ครั้งที่แล้วข้าคงเบามือเกินไป”

“ท่านแม่…ข้าไปด้วยเจ้าค่ะ เห็นทีเด็กคนนี้คงต้องสั่งสอนดีๆ อย่างท่านว่าจริงๆ มีอย่างที่ไหนตัวเองมีของกินกลับละเลยผู้อาวุโสในบ้าน”

หวังซื้อสะใภ้ใหญ่ยุยงแม่เฒ่าหลี่ ใช่แม่เฒ่าหลี่จะไม่รู้ว่าหวังซื่อสะใภ้ใหญ่คนนี้เรื่องได้ผลประโยชน์ก็รีบเสนอหน้า เรื่องเสียผลประโยชน์หลบเร็วยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก แม่เฒ่าหลี่ไม่ใส่ใจสองแม่ลูก นางจดจ่ออยู่ที่ไก่ฟ้ากับคิดจะสั่งสอนซ่งจื่อหรู ใครใช้ให้แข็งข้อกับนางกัน คอยดูเถอะอีนังเด็กสารเลว

ทั้งสามคนเดินจนมาถึงกลางหมู่บ้าน ก็เห็นหลี่อ้ายเสิ่นพยายามแย่งไก่ฟ้าในมือของซ่งจื่อหรู แม่เฒ่าหลี่ตรงเข้าไปเงื้อมือเพื่อจะตบสั่งสอน แต่ยังไม่ทันตบก็มีมือแข็งแกร่งมาคว้าข้อมือนางไว้พร้อมออกแรงบีบ

แม่เฒ่าหลี่"เอ๊ะ...ไอ้คนต่างถิ่นเจ้ากล้ารึ ปล่อยข้านะ เจ้าอยากโดนด้วยอีกคนรึ"

"แม่เฒ่าหลี่ ไก่ฟ้านั่นข้าเป็นคนล่ามา เพียงเพราะบังเอิญเจอกับเด็กคนนี้เข้า ข้าเห็นนางตัวเล็กและแบกฟืนลำบาก จึงช่วยนางแบกลงเขาโดยให้นางช่วยถือไก่ให้ เกรงว่าท่านคงอยากได้ของผิดคนแล้ว"

"มีเรื่องอะไรกันนักกันหนา หึน้องสะใภ้คราวนี้อะไรอีก ครั้งที่แล้วก็ทุบตีอาหรูจนหัวร้างข้างแตก ครั้งนี้จะก่อเรื่องอะไรอีก"

ชาวบ้านวิ่งไปตามหลี่ฝูเหยามา เพราะครั้งที่แล้วที่เกิดเรื่องเขาไม่อยู่ยายแก่ใจร้ายนี่ถึงทุบตีเด็กคนนี้จนสลบ

"พี่ใหญ่..นังเด็กนี่ได้ของมาแทนที่จะมาตอบแทนข้าผู้เป็นย่าแต่กลับไม่สนใจ ในโลกนี้มีบุตรหลานอกตัญญูเช่นนี้ด้วยหรือ"

จากนั้นนางก็นั่งลงทุบตีขาตนเองร้องห่มร้องไห้ ที่ชาวบ้านไปตามหลี่ฝูเหยามาก็เพราะห่วงความหน้าด้านและความใจร้ายของนางจะทำร้ายเด็กกำพร้าคนนี้อีก

"ท่านย่า..นั่นเป็นของผู้อื่น น้องสี่เองก็ได้เพียงแค่ฟืนสองมัดเท่านั้นนะขอรับ"หลี่หานที่เพิ่งมาถึงปกป้องซ่งจื่อหรู

"ไอ้เด็กเนรคุณ ไอ้หมาป่าตาขาว เรื่องอะไรไปเข้าข้างคนอื่นเจ้าแซ่หลี่หรือแซ่ซ่ง"

แม่เฒ่าหลี่ด่าหลานชาย ก่อนที่หลี่ม่านอวี้จะว่าหลี่หานต่อ

"นั่นนะสิพี่รอง ท่านเข้าข้างคนนอกเท่ากับเป็นปรปักษ์กับบ้านหลี่ของเรานะ"

"หึ..ไก่ป่าไม่ใช่ของเจ้าได้ๆ เช่นนั้นฟืนสองมัดนั้นข้ายังต้องการ"แม่เฒ่าหลี่ไม่ยอมแพ้ ไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่านี้ หลี่หานเองถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก

"ท่านย่า น้องสี่ยังมีจื่อเย่วกับจื่อห่าวให้ต้องเลี้ยงดู อากาศเชิงเขาหนาวเพียงใดหากไม่มีฟืนพวกเขาจะอยู่อย่างไร ท่านจะให้พวกเขาหนาวตายรึขอรับ"หลี่หานห้ามหญิงชรา

ตุบๆๆ ผัวะๆๆ หลี่หานถูกหญิงชราทุบตี ตัวเขาเองก็ไม่ป้องกัน เขามองหน้าน้องสี่อย่างขอโทษ ซ่งจื่อหรูแทบจะเข้าไปกระชากนังแก่เจ้าปัญหานั่นจริงๆ มืออุ่นๆจับมือนางไว้พลางส่ายหน้า ซ่งจื่อหรูรู้สึกหัวใจอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ฮั่วเฟยหรงเดินขึ้นหน้ามามองลงยังหญิงชราตรงหน้าที่เสแสร้งฟูมฟายผมเผ้ารุงรัง