My doctor 8…
1684 คำ
“คุณเข้าไปก่อนนะ เดี๋ยวผมตามเข้าไป”
ทางด้านมิรันกับไบรอันพึ่งกลับมาถึงโรงพยาบาล ชายหนุ่มบอกให้เธอลงจากรถไปก่อน ก่อนที่มิรันจะทำตามที่เขาบอกด้วยความรู้สึกแอบน้อยใจนิดๆเพราะคิดว่าเขาคงไม่อยากให้ใครเห็นว่ามาด้วยกัน แต่ความจริงแล้วพอเธอเดินลงไป ชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกทันที
“นายช่วยให้คนหาคลิปที่เกี่ยวกับฉันทั้งหมดแล้วก็ลบมันทิ้งซะ ทำยังไงก็ได้อย่าให้มันหลุดออกมา เข้าใจไหม”
ไบรอันสั่งออกไป เมื่อแน่ใจว่ามันต้องมีคนถ่ายเอาไว้แน่นอน เขาไม่อยากให้มิรันต้องมาทนกับคำนินทาของคนที่นี่อีก เรื่องที่พึ่งผ่านไปนั้นท่าทางเธอก็เป็นทุกข์มากพอแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ปล่อยให้คนปลายสายอย่างจอห์นได้แต่ถือโทรศัพท์ค้างอย่างไม่เข้าใจที่ไบรอันสั่ง เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่นั้นไบรอันเลี่ยงที่จะออกสื่อมากที่สุด เพราะหน้าที่การงานที่เป็นหมอแถมพ่วงด้วยตำแหน่งหัวหน้ามาเฟียอีก ถ้าเกิดมีใครรู้เข้า เขาคงเป็นหมอไม่ได้ดั่งใจหวังแน่นอน
“เดี๋ยวคุณเข้าไปคุยกับผมในห้องหน่อยนะ”
พอเดินเข้ามาจนเกือบถึงห้องทำงาน อยู่ดีๆไบรอันก็หยุดลงที่โต๊ะทำงานของมิรันแล้วบอกขึ้น ทำเอาหญิงสาวอดสะดุ้งออกมาไม่ได้เพราะตอนนี้พวกเพื่อนร่วมงานยืนอยู่รอบโต๊ะเธอเต็มไปหมด เมื่อมีคนตาดีเห็นคลิปที่ถูกถ่ายที่ร้านอาหารและกะจะเอามาถามเธอ เพราะมันเหมือนหญิงสาวมากแต่ก็ไม่แน่ใจกันเมื่อภาพมันดูเลือนลางเกินกว่าจะสรุปได้ว่าเป็นมิรัน
“เอ่อ เดี๋ยวรันมานะคะ”
มิรันบอกออกมาก่อนจะลุกเดินตามไบรอันเข้าไปในห้องทำงานของเขา ทำเอาพวกที่ยืนอยู่สรุปกันไปต่างๆนานาว่าเขาและเธอต้องมีอะไรกันเกินกว่าเพื่อนร่วมงานแน่นอน
“ช่วงนี้คุณเข้ามาทำงานในห้องนี้ไปก่อนนะ”
พอเห็นเธอเดินตามเข้ามาไบรอันก็หันกลับไปบอกให้มิรันขนของเข้ามาทำงานในห้องของเขา เพราะพอเห็นว่ามีพวกพยาบาลมารุมล้อมอยู่ที่โต๊ะของเธอ เขาก็แน่ใจเลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นต้องปิดไม่ได้แน่นอน
“ทำไมคะ ถ้าฉันเข้ามา พวกนั้นยิ่งสงสัย”
“จะสงสัยหรืออะไรก็ตาม เข้ามาทำงานในนี้”
“ไม่เป็นไรคะ ฉันทนได้...”
“ผมบอกให้ทำก็ทำเถอะน่า ยังไงซะต่อไปนี้คุณก็ต้องเป็นผู้หญิงของผม ใครจะว่ายังไงก็ช่างสิ ไม่เห็นต้องสนใจ คุณไม่ได้ทำอะไรผิด”
มิรันถึงกับมองเขานิ่ง เมื่อเขายังยืนยันว่าเธอต้องเป็นของเขาอยู่นั่นแหละ เธอแทบไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาเลย อยู่ดีๆก็ถูกจูบแถมยังให้มาเป็นของเขาอีก ยิ่งคิดมิรันยิ่งสับสน
“นี่คุณหมอคงจะบ้าไปแล้ว เราแทบไม่รู้จักกัน...”
ไบรอันมองคนตรงหน้านิ่ง
“แต่คุณเป็นของผม จำเอาไว้ว่าคุณคือผู้หญิงของผม”
ไบรอันบอกออกมาอย่างไม่มีแววล้อเล่นเลยสักนิด ทำเอามิรันได้แต่นิ่งเงียบ เพราะไม่ว่าจะบอกยังไงเขาก็ยังยืนยันคำเดินอยู่นั่น จนสุดท้ายเธอก็ต้องเดินออกไปเก็บของเข้ามาทำงานในห้องของเขาเพราะเขาขู่ว่าถ้าเธอไม่ทำตามเขาจะบอกคนด้านนอกว่าเธอเป็นของเขา
“ฉันว่าแล้ว ว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่นอน”
“อือ เสียดายอ่ะ ฉันอุตส่าเล็งคุณหมอมาตั้งนาน”
“อือ ฉันก็เหมือนกัน พยาบาลรันนี่ทำบุญมาด้วยอะไรทำไมได้แต่ผู้ชายหล่อๆไป”
“เนอะ...”
พอเห็นว่ามิรันขนของแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของไบรอัน พวกสาวพยาบาลก็ต้องพากันพูดขึ้นอย่างผิดหวัง เมื่อทุกอย่างดูชัดเจนเกินไปแล้วตอนนี้สำหรับทั้งสองคน
“เดี๋ยวผ่าตัดเสร็จเรากลับบ้านกัน คุณไม่ต้องเข้าไปกับผมก็ได้ ทำรายงานให้เสร็จแล้วผมจะกลับมา”
ไบรอันบอกขึ้นหลังจากที่ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบมาพักใหญ่ๆก่อนจะเดินเข้ามาหอมแก้มนวลของมิรันแล้วเดินออกไป ส่วนมิรันตอนนี้กำลังนั่งตะลึงงันกับการกระทำของเขา
“นี่เขาทำอะไร ทำไม...”
พอเขาเดินออกไปแล้ว หญิงสาวก็พึมพำออกมาอย่างเขินอาย เพราะไม่คิดว่ามาดแมนแถมยังดูนิ่งๆแบบเขาจะเดินเข้ามาหอมแก้มเธอแบบนี้ นี่ตกลงเขาคิดจะเป็นแฟนกับเธอจริงๆเหรอ
ทางด้านไบรอันนั้น นี่ก็เป็นครั้งแรกของเขาเหมือนกัน เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าจะเข้าไปแทนที่คนที่เคยอยู่ในหัวใจของเธอ และคงไม่ผิดถ้าเขาจะไปเป็นคนนั้นเมื่อเธอเป็นของเขา และเขาก็เป็นคนแรกของเธอด้วย ชายหนุ่มเข้าห้องผ่าตัดนานเกือบชั่วโมงก่อนจะเดินออกมาด้วยความเหนื่อยล้า
“อ่าว ไปไหนแล้ว”
พอเข้ามาในห้องทำงานเขากลับไม่พบมิรัน ก่อนจะเห็นโน้ตเล็กๆวางเอาไว้ที่โต๊ะทำงานว่าเธอขอกลับก่อน พลันความไม่พอใจก็เกิดขึ้นทันที
“ส่งที่อยู่ของผู้หญิงที่ฉันให้ไปหาข้อมูลมาหน่อย ตอนนี้เลยนะ”
เขากดโทรไปหาจอห์นก่อนสั่งออกมา ทำเอาจอห์นที่ถือโทรศัพท์อยู่อดยิ้มไม่ได้
“อีกไม่นานเราคงได้มีนายหญิงแล้วสินะ”
จอห์นเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกดีใจกับเจ้านายหนุ่ม ก่อนจะรีบไปหาสิ่งที่เจ้านายต้องการแล้วส่งไปให้ พอเรียบร้อยแล้วรอยยิ้มที่มีก็มลายหายไปเมื่อเห็นสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาในตอนนี้
มีลูกน้องเกินร้อยคนแล้วที่พากันมาลงชื่อขอออกจากแก๊ง เขาจะไม่กังวลเลยถ้าพากันลาออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ส่วนมากที่เขาได้ข่าวมาคือต้องการไปเข้ากลับมาเฟียอีกกลุ่ม ที่กำลังต้องการคนเพื่อขึ้นมาเป็นมาเฟียกลุ่มใหญ่และต่อต้านแก๊งของเขา แต่จอห์นยังไม่ได้บอกไบรอันในเรื่องนี้ เพราะอยากคอยดูไปก่อน
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง
“หือ? ใครมา คุณแม่เหรอ”
ทางด้านมิรันที่หนีกลับมาก่อนเพราะอยากเว้นระยะห่างจากไบรอันก่อนรีบวิ่งมาเปิดประตู เพราะคิดว่าน่าจะเป็นมารดาของเธอที่มาหา แต่พอเปิดประตูออกแล้วกลับไม่ใช่
“คิน...คุณมาทำไม”
“ผมขอเข้าไปหน่อย”
วาคินบอกออกมาพร้อมกับดันประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องของมิรันอย่างไม่รอให้เธออนุญาต ทำเอามิรันที่ตกใจรีบวิ่งเข้าไปขวางหน้าของเขาเอาไว้
“ไม่! ออกไปนะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ ออกไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่! ผมไม่ไป ทำไม คุณนัดมันให้มาหาที่นี่เหรอ หึ! ก็ดี มันจะได้รู้ว่าไม่มีวันที่มันจะมาแทนที่ผมได้”
“นี่คุณพูดบ้าอะไร ออกไปนะ ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจ!”
มิรันตะโกนออกมาเสียงดัง เมื่อได้กลิ่นเหล้าจากตัวของวาคิน เธอคิดว่าตอนนี้เขาคงไม่ได้มีสติครบถ้วนที่เธอจะคุยด้วยแน่นอน แต่วาคินไม่สนใจเดินเข้ามากอดร่างเล็กที่พยายามผลักไสเขาออกไปแน่น
“ผมขอโทษ ผมรักคุณนะรัน ผมรักคุณจริงๆ อย่าไปจากผมเลยนะ”
เสียงอ้อแอ้เอ่ยขึ้นพร้อมกับกอดร่างเล็กเอาไว้แน่นจนมิรันไม่สามารถผลักเขาออกจากร่างของเธอได้ แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้ทำอะไรกันไปมากกว่านั้น ไบรอันที่วิ่งหน้าแดงก่ำเข้ามารีบกระชากร่างของวาคินออกไปจนวาคินล้มลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น เขาได้ยินเสียงมิรันตะโกนตั้งแต่เดินออกจากลิฟต์มาแล้ว เขารีบวิ่งมาหาเพราะกลัวจะเกิดอะไรขึ้นและพอเห็นว่าวาคินกำลังทำอะไรอยู่ ความโกรธที่มีก็พุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด ร่างใหญ่ผวาเข้าไปเพื่อที่จะทำร้ายอีกคนที่อยู่บนพื้นจนมิรันที่เห็นรีบเข้ามาห้ามอยู่ตรงกลางจนไบรอันที่คิดว่าเธอปกป้องวาคินถึงกับหยุดชะงัก เพราะเขาไม่รู้จะโกรธเธอหรืออีกคนที่นั่งอยู่บนพื้นดี
“มันทำอะไรกับคุณไว้ไม่เคยจำเลยรึไงห๊ะ”
เขาเผลอตะโกนใส่หน้ามิรันอย่างเหลืออด เพราะคิดว่าที่เธอหนีกลับก่อนเพราะนัดกับวาคินเอาไว้
“ฉันไม่ได้ปกป้องเขา แต่ฉันปกป้องคุณ คุณจะเอาหน้าที่การงานมาแลกกับคนอย่างเขารึไง ถ้าคุณทำร้ายเขาแถมเขายังเมาแบบนี้ มีแต่คุณที่ผิด เข้าใจไหม”
ไบรอันนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เธอพูดออกมาว่าต้องการปกป้องเขา ส่วนวาคินที่ได้ยินเหมือนกันนั้นเสียใจจนพูดไม่ออก ก่อนจะมองตามร่างบางที่ถูกไบรอันเดินมาจับมือแล้วพาออกจากห้องไปอย่างแสนเสียใจและเสียดาย
“นี่เรามาทำอะไรที่นี่ หึ!”
วาคินได้แต่คับแค้นในใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อีก เมื่อเหลือแค่เขาที่นั่งอยู่ในห้องที่เขาเคยมานับครั้งไม่ถ้วนอย่างผิดหวัง ถ้าวันนั้นเขาได้แต่งงานกับเธอวันนี้เขาจะมีความสุขมากมายขนาดไหนกัน ยิ่งคิดเขายิ่งเสียใจ
- ผู้เขียน
