ตอนที่4 ฝ้ายรักพี่
864 คำ
"ฝ้ายมีกิ๊กด้วยเหรอ นึกว่าไม่เคยมีแฟน" พี่ตั้วเอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าเขาเรียบนิ่ง
"มีสิ ไอ้แดนนะหลงไอ้ฝ้ายจะตาย ยอมไอ้ฝ้ายทุกอย่าง" ติมตอบอย่างไว ไม่มองเลยว่าสีหน้าพี่ชายเริ่มดุดันเพิ่มมากขึ้น
"ติมคะเท่าที่กูรู้มา ไอ้แดนเพื่อนเด็กมึงมันตื๊อพี่ฝ้าย แต่พี่ฝ้ายไม่เอา ส่วนของที่ไอ้แดนซื้อให้พี่ฝ้าย มึงก็รับไว้เองเพราะความงกไม่ใช่เหรอคะ" แตมที่รู้เรื่องจริงเอ่ยขัด
"แหม! แตมคะ กูอุตส่าห์จะโชว์ใส่ไอ้ตั้วว่าไอ้ฝ้ายมันมีผู้เยอะ มึงนี่ขัดกูจริง ๆ กูจะอวดเพื่อนสักหน่อยก็ไม่ได้" ติมหันไปโบ้ยใส่น้องสาว ทั้งยังพูดเอาความดีเข้าตัวเองอีกต่างหาก เพื่อนฉันนี่จริง ๆ เลย
ฉันอยากจะบอกจริง ๆ ว่าดีแล้วที่แตมพูดขัด ไม่งั้นฉันคงมีเรื่องให้เครียด
"เดี๋ยวกูลงด้วย กูจะไปซื้อของ" แตมบอกเมื่อพี่ตั้วชะลอรถเตรียมจอดข้างทางก่อนถึงทางเข้าปากซอยบ้าน
"ไม่ใช่แอบถ่ายรูปกูนะแตม ถ้ามึงทำกูกูจะทำมึงกลับบ้าง" พูดดักทางน้องสาวอย่างไว
“สำคัญตัวเองเกินไป” แตมกัดพี่สาวก่อนจะหันมาถามฉัน “พี่ฝ้ายนั่งหน้าไหมคะ”
"มานั่งหน้าเลยมึง" ติมเอ่ย
“อืม” ฉันก็เลยย้ายมานั่งหน้า ทั้งที่ใกล้ถึงบ้านแล้ว
"อย่าลืมนะ แม่กลับสามทุ่ม กลับมาให้ถึงก่อนแม่ด้วย กูขี้เกียจแก้ตัวแทน" พี่ตั้วกดกระจกฝั่งฉัน ขยับมาใกล้ฉันเพื่อตะโกนบอกน้องสาว
"กูรู้แล้วค่า" ติมแตมเท้าสะเอวทำหน้าหน่ายเซ็งใส่พี่ชาย
พี่ตั้วกดกระจกขึ้นพลางส่ายหน้าไปมา ประเด็นคือจังหวะที่เขาส่ายหน้ากลับมาทางฉัน ริมฝีปากของเราเกือบชนกัน!
"คิดถึงนะครับ" พี่ตั้วส่งรอยยิ้มละมุน สายตาที่จ้องมาทำเอาฉันทำตัวไม่ถูก
"คิ...คิดถึงเหมือนกันค่ะ" เขินเป็นบ้าเลย ใจสั่นอีกแล้ว
เราแทบจะจูบกันแล้วด้วยซ้ำ
"ปะ กลับบ้านกัน" พี่ตั้วยิ้มแล้วก็ขยับกลับไปนั่งที่เดิม
"พี่นึกว่าจะได้ลงโทษคนเจ้าชู้ซะแล้ว" พี่ตั้วพูดขณะเลี้ยวรถเข้าปากซอยบ้าน
"ไม่มีหรอกค่ะ หนูรักพี่คนเดียว" ส่งยิ้มหวานไปค่ะ เมื่อมีโอกาสบอกรักก็ต้องบอกให้เขารู้ เราเป็นแฟนกันแล้วฉันบอกรักเขาได้
"หนูแม่งน่ารักว่ะ" พี่ตั้วจอดรถข้างสวนสาธารณะ หันมายิ้มให้ฉัน เขาคว้ามือฉันไปจับ มองหน้าฉันด้วยสายตาเย้ายวนใจ "ขอหอมแก้มได้ไหม อยากสัมผัสแก้มนุ่ม ๆ จัง"
เราหอมแก้มกันกี่ครั้งฉันจดจำได้ทุกครั้ง จะว่าโรคจิตก็ได้ ฉันใส่ใจไงถึงได้นับตลอด แต่ละครั้งมันเป็นอะไรที่ฉันใจเต้นระรัว ผู้ชายคนนี้ทำฉันใจเต้นตลอดเวลา
"แลกกับอะไรดีน้า?" ทำท่าครุ่นคิด
"แลกกับหัวใจทั้งดวงที่พี่มีให้หนูไงครับ พี่รักหนูนะ" พูดจบก็ขยับโน้มหน้าเข้ามาใกล้ กดจมูกลงที่แก้มของฉัน
เห่อร้อนเห่อหนาวทั่วทั้งร่างกาย ตื่นเต้นดีใจเหลือเกิน การได้คบกับพี่ตั้วสำหรับฉันมันเหมือนฝัน เป็นความฝันที่ฉันไม่อยากตื่น
"อื้ม...ชื่นใจที่สุด" พี่ตั้วเอ่ยชมหลังจากที่หอมแก้มฉัน เขายิ้มละมุนพร้อมกับจับมือฉันประสานมือเขาไว้ พี่ตั้วปรับเบาะเอนไปด้านหลังก่อนจะเอ่ย "วันนี้เพลียมากเลย"
"เรียนหนักเหรอคะ" เอ่ยถามขณะที่มือเรายังสอดประสานกันอยู่
"ใช่ครับ ใกล้ปิดภาคแล้ว" พี่ตั้วหลับตาพริ้ม ใบหน้าเขาดูเหนื่อยมากจริง ๆ
ฉันโน้มตัวหอมแก้มพี่ตั้ว "สู้ๆนะคะ"
เขามักจะบ่นท้อ เหนื่อย อยากจะเลิกเรียน ฉันไม่รู้จะปลอบยังไงก็เลยทำได้แค่หอมแก้มให้กำลังใจเขา
"ครับ รักฝ้ายนะ" มือพี่ตั้วกระชับมือฉันแน่น
"ขอพักแป๊บนะ อยากหลับโดยที่มีฝ้ายอยู่ข้าง ๆ " พี่ตั้วบอก จากนั้นก็เงียบไป
เขาเป็นแบบนี้บ่อย เวลาที่เรามีโอกาสได้อยู่ด้วยกันสองคน มันเป็นโมเมนต์ที่ฉันมีความสุขมาก
ฉันโคตรรักผู้ชายคนนี้เลย รักจนไม่รู้จะพูดออกมายังไง ฉันรักเขาจนล้นใจ
เวลาเราคุยกันตอนกลางคืนก็จะค้างสายไว้ตลอด พอเช้าเราก็จะปลุกกันผ่านมือถือ เป็นโมเมนต์ฉันที่ใฝ่ฝันมาตลอด แต่ก่อนแค่ฝันลม ๆ แล้ง แต่ว่าตอนนี้เป็นจริงแล้ว โมเมนต์ที่มีกับคนที่รัก
ใครจะคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับฉันจริง ๆ แล้วเกิดกับคนที่ฉันแอบรักตั้งแต่ป.3
"ฝ้ายรักพี่นะคะ" โน้มตัวกระซิบข้างใบหูหลังจากมั่นใจว่าเขาหลับแล้ว
คำว่ารักของฉันจะมีให้แค่ผู้ชายคนนี้คนเดียวตลอดไป...
- ผู้เขียน
