ห้าเดือนต่อมา...
ฉันยังใช้ชีวิตเรื่อย ๆ ไม่มีอะไรหวือหวา แต่จะเริ่มมีความพิเศษหน่อยก็ตรงที่น้องแฟรงก์กำลังจะเข้าเรียนศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก
ลูกฉันกำลังจะได้ไปเรียน และเป็นอะไรที่ฉันค่อนข้างเซ้นซิทีฟเพราะกลางวันฉันอยู่กับน้องแฟรงก์ตลอด จะมีก็ตอนกลางคืนเท่านั้นที่น้องแฟรงก์อยู่กับน้าญา ก็เลยรู้สึกเหงา ๆ
เมื่อสองเดือนก่อนแม่ของฉันนั่งเครื่องจากฮ่องกงมาหาฉันที่พัทยาหลังจากที่ได้รู้ว่ามีหลานชายตัวน้อย
ฉันตัดสินใจบอกแม่เพราะไม่อยากปิดบังแม่อีกแล้ว พอได้พูดกับแม่แล้วฉันรู้สึกโล่งมากหลังจากที่ฉันอึดอัดมานาน กลัวแม่จะรู้แล้วผิดหวังในตัวฉัน
‘คนเราผิดพลาดกันได้ เริ่มใหม่เนอะลูก’ คือคำพูดหลังจากที่แม่ได้ฟังฉันบอกเล่า
แม่ถามว่าจะไปอยู่ด้วยกันไหม คำตอบของฉันก็คือไม่ ฉันคุ้นชินที่นี่คงไปไหนไกล ๆ ไม่ได้ ไม่ชอบการปรับตัว
"แม่ฝ้าย" น้องแฟรงก์เดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทางสะลึมสะลือ ลูกของเราทำอะไรก็น่ารัก
