"เอ๋ เราควรเดินไปทางไหนนะ" ร่างบางที่จับสายสพายกระเป๋าเเละอุ้มหมาน้อยหนึ่งตัวพูดขึ้นมากลับตัวเอง หลังจากเดินออกมาจากบ้านของหมาป่าตัวน้อย
"นี่วูฟเราควรเดินไปไหนอะ"
"หงึงๆ"
"ฟังไม่รู้เรื่องเลย เดินไปก่อนเเล้วกันเดียวก็ไปโผล่ที่ไหนสักที่" เท้าน้อยๆ ของสโนว์ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ดีอย่างที่ป่าเเห่งนี้ไม่ได้รกรุงรังเเต่เป็นพื้นที่โปร่งต้นไม้ใหญ่เรียงเป็นเเถวอย่างมีระเบียบเหมื่อนมีคนจงใจสร้างเเละยังมีพุ่มไม้ประบางไม่ได้เยอะเเต่ละพุ่มก็ใหญ่จนหน้ากลัวพอที่จะมีสัตว์นักล่าซ้อนตัวเเละกระโจนออกมาเหมือนตอนเเรกที่เขาเจอกับวูฟหมาป่าตัวสีขาวจอมหื่น เอาจนเขาเเหกไปครึ่งตัว
เเสงพระอาทิตย์บนหัวที่สาดส่องลงทำให้สโนว์เดาเวลา ณ ตอนนี้น่าจะเวลาเที่ยงด้วยความที่ไม่มีนาฬิกาเขาจึงต้องใช้วิชาลูกเสือที่เรียนมาในตอนเด็ก ว่าบาปก็มีประโยชน์เหมื่อนกันนะเนี่ยถึงเเต่ก่อนจะบ่นก็เถอะว่าเรียนไปทำไม
ผ่านไปไม่
