เกิดใหม่เเปปเดียวผมอยู่ที่ไหน!!!

."ห้าววว!! เช้าเเล้วหรอวะ " สโนว์ที่กำลังนอนสบายอยู่บนเตียงต้องลุกตัวตื่นขึ้นเมื่อเสียงนกเสียงไก่นั้นกู่ร้อง กวนเข้ามาในโสตประสาทฝันหวานก็อันตรธานหายไปหมด อย่างเเรกที่สโนว์ต้องทำตอนตื่นนอนเลยก็คือการหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดเช็คข้อความเเละข่าวสารตามโซเชียลว่ามีสิ่งใหม่อะไรที่น่าสนใจ  อื้ดดด!! "ตื่นมาก็หิวข้าวเลยนะลูกรัก" สโนว์ลูบท้องตัวเองอย่างอ้อนโยนเเละพูดให้กับท้องตัวเองอย่างกับเด็กน้อยใครผ่านมาเห็นก็ต้องคิดว่าบ้าเเน่ๆ  "สั่งเเกร็บมากินดีกว่า " สโนว์กดเข้าเเอปพิเคชั่นสีเขียวๆ รายการเมนูร้านอาหารก็ขึ้นโชว์มาให้ได้เลือกซื้อนิ้วเรียวบางรูดหน้าจอโทรศัพท์หาร้านที่ถูกใจเเละราคาหน้าซื้อ เพราะเขาเคยสั่งมากินมาหลายร้านราคาเเพงให้ของน้อยไม่เหมื่อนในรูปตัวอย่างที่โชว์ ทำให้ต้องเลือกอย่างละเอียดเเละดูรีวิว "ร้านนี้เเหละเจ้ใฝ ไข่เจียวปูหนึ่ง โจ้กทะเลเเห้งหนึ่ง" สโนว์เลือกร้านเเละกดเลือกอาหารเมนูเเนะนำทันที ร้านนี้เป็นร้านดังถึงราคาจะสูงเเต่คุณภาพดีเยี่ยมเพราะเขาเคยไปกินอยู่ครั้งนึงประทับใจสุดๆ  "รอก่อนนะลูกอาหารกำลังมาส่ง " สโนว์ลูปท้องน้อยๆของตัวเองอีกครั้งเเละลุกขึ้นหยิบผ้าเช็คตัวเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำ  . . . . ติ้ง!! เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นร่างบางที่นั่งอยู่ที่โซฟารีบลุกขึ้นเดินไปทางประตู เเกร็บคงมาส่งของเเล้ว อาหารเเสนอร่อยกำลังเข้ามาสู่อ้อมอกของเขาอิอิ "มาเเล้วครับ...จ้ะเอ๋" เเกร็ก "ยกมือขึ้น" "เอ๋!" หลังจากเปิดประตูออกมาสโนว์ก็มึนงงทันที สายตาเหลือบมองคนตรงหน้าที่ใส่ชุดดำโม่งดำในมือก็ถือปืนจี่จ่อมาที่กลางหน้าผากของเขา  "เเหม่คุณเเกร็บอย่ามาเเกล้งผมเลย ไหนอาหารผมละเดียวผมให้ติ้ป"  "บอกให้อยู่เฉยๆไม่งั้นกูยิง!" "โถ่เลิกเล่นละครได้เเล้วพี่ ผมหิวไส้บิดเเล้วเอาอ่หารผมมา" "มึง...ปัง!!!!" . . . "อะ..เอ๋..อุ..เอ่ออออะไรนิ..." ร่างบางที่กระพริบตาเเค่ครั้งเดียวกำลังเอื้อมมือเพื่อจะไปจับตัวเเกร็บที่มาส่งอาหาร ทันใดนั้นภาพตรงหน้าก็ตัดเเละเปลี่ยนทันที ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนไม่รู้ในบ้านไม้ทรงโมเดิร์นน่ารักๆกลิ่นหอมอุ่นๆของเทียนรอยมาเตะจมูก "อุ้ย..เห้ยเราตายจริงหรอเนี่ย เมื่อกี้โจรหรอไอ้โง่ไอ้สโนท์ไอ้โง่ เเล้วมาอยู่ที่ไหนเนี่ย อย่าบอกนะข้ามโลกข้ามมิติเหมื่อนในนิยาย "  'อาเมน ไข่เจียวปู อาเมน โจ้กทะเลเเห้ง กูอดกินเลย' สโนท์หลับตาลง ไวอาลัยกับอาหารมือเเสนอร่อยที่ตัวพึ่งสั่งเเกร็บไปทันที ยังไม่ทันได้กินก็ตายมาเกิดที่ไหนก็ไม่รู้ ตื้ออ..ตื้ดดด~~~~ "สวัสดีค่ะ นายท่าน" "เห้ยเสียงจากไหนวะ" สโนว์สดุ้งตัวตกใจ เมื่อมีเสียงใครไม่รู้อย่างกับผี พูดขึ้น "ดิชั้นเป็นโปรเเกรมที่จะมอบภารกิจให้กับนายท่าน " "ห๋าาาาอะไรนะ...มีโปรเเกรมโปรเกิมด้วย อเมซิ่งบรื้นๆเวอร์" "ถ้านายท่านทำสำเร็จนายท่านจะได้พรหนึ่งข้อ เเล้วนายท่านจะขออะไรก็ได้ ทุกอย่างจะเป็นจริงเเละสมหวัง " "อู้วน่าสนใจๆ ภารกิจอะไรละ" "นายท่านต้องนำ ตะกร้าผลไม้เเละตะกร้าคุกกี้ ไปส่งให้คุณยายของนายท่านที่กลางป่า " "เอ้ะคุ้นๆ" "นี่คืออุปกรณ์ของนายท่านที่จะต้องสวมไปเพื่อพลางตัวกับสิ่งอันตรายรอบตัว" พรึบ ผ้าคุมหัวสีเเดงปรากฎขึ้นด้านหน้าของร่างบาง สโนว์มองผ้าคุมหัวสีเเดงด้วยความคุ้นๆเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง ผ้าสีเเดงนี้ ตะกร้าผลไม้ตะกร้าคุกกี้ หื้ออออ "อย่าบอกนะ...ตายมาเกิดเป็นหนูน้อยหมวกเเดง เคยเห็นเเค่ในกาตูนย์นี่ได้มาเป็นเอง เเละผ้าคุมสีเเดงเนี่ยนะมาพลางตัวกับผีสิ เด่นกว่าเดิมอีก" "นายท่านพูดอะไรเพ้อเจ้อ อย่าพูดเยอะเเล้วรีบทำภารกิจสะ" "โอ้ยอีโปรเเกรมนี่ ริมฝีปากไม่เบาเลอ ทำก็ทำ เตรียมพรสามข้อไว้ให้ด้วยละ " หลังจากนั้นสโนว์ก็หยิบผ้าคุมมาคุมที่หัว เเละเดินไปส่องกระจก  "อื้มน่ารักไม่เบาอย่างกับเจ้าหญิงตัวจริงเสียงจริง" "ออกเดินทางกันดีกว่าสโนว์ คุณยายรออยู่ลุย" . . .