ตั้งแต่เธอถูกจับตัวมาที่นี่ เขาก็ใช้เธอทำงานสารพัดไม่มีวันหยุด ไม่ยอมให้กินข้าวกินปลาเหมือนคนอื่นๆ บางวันเธอต้องตากแดดตากฝนทำให้งานที่เขาสั่งให้จนเสร็จ ไม่ว่าจะถางหญ้ารอบบ้าน ปลูกต้นไม้ ทำงานสารพัด บ้างวันเขาก็ลงโทษเธอให้ยืนตากฝนอยู่นอกบ้านเป็นชั่วโมงโดยไม่มาสนใจ เธอถูกเขาข่มเห่งทั้งกายทั้งใจจนชอกช้ำทรมาน ไม่มีเลยค่ำคืนไหนที่เธอได้นอนหลับสบาย เธอต้องนอนผวาแทบทุกค่ำคืน นอนร้องไห้ทั้งตาด้วยความคิดถึงลูกน้อยทั้งสอง เขาทำกับเธอราวกับสัตว์ป่าไม่เหลือความเป็นคน
“คิดถึงครอบครัวแสนสุขของเธออยู่เหรอ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากข้างหลังเมื่อเขาเห็นเธอนั่งหน้าเศร้าเหมือนคิดอะไรอยู่
“เมื่อไรคุณจะปล่อยฉันไปสักที แค่นี้ยังไม่พอใจหรือไง” เธอหันมาถามเขาอย่างหวาดกลัว แม้กระทั้งสบสายตาก็ไม่กล้า
“ไม่เลย แค่นี้ยังไม่สาแก่ใจฉันคลาร่า เธอต้องโดนหนักมากกว่านี้อีก!” เขาแสยะยิ้มขึ้นเมื่ออีกฝ่ายพูดจาเหมือนคนไร้หนทาง นี่
