“นายมีเรื่องอะไรกับคุณเจี้ยนหรือคิทซึเนะ”
“เอ่อ...ไม่ได้มีเรื่องอะไรกันหรอกครับ”
แค่ตื่นมาตอนเช้าแล้วมีจงเจี้ยนนอนอยู่บนเตียงเดียวกับเขาก็เท่านั้น เรื่องนี้มันน่าอายสุดๆ ถ้ามีเสื้อผ้าอยู่ก็คงไม่เท่าไร แต่เขาดันนอนเปลือยกายอยู่ข้างกายผู้ชายน่ากลัวคนนั้นนี่สิที่เป็นปัญหา ตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่กล้าสบตาหรือพูดคุยกับเขาอีกเลย
“ช่างเถอะ ไม่บอกก็ไม่เป็นไร” บุษกรตัดใจในสิ่งที่อยากรู้
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับบอส” ยามาบุสะบอกเจ้านายสาว หยิบเอกสารบนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องทำงาน เพียงแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเสียก่อน
‘คุณเจี้ยน’
‘คิทซึเนะ’
จงเจี้ยนสบตามองหนุ่มน้อยหน้าหวานที่ยืนจ้องหน้าเขาอย่างตระหนก คิดว่าหนีเขาพ้นหรือไง ช่างไม่ประเมินความสามารถของตัวเองเอาเสียเลย ขนาดเจ้านายสาวหนีเที่ยวเขายังตามเจอ แล้วไอ้เด็กอ่อนหัดแบบนี้เขาจะตามไม่เจอหรือไง
“จะไปไหนหรือยามาบุสะ”
“ปะ...ไปทำงาน
