ราชนาวีเสน่หา EP.15
1273 คำ
03 : 25 นาฬิกา...ในที่สุดแฟรงค์ก็ได้เข้ามานั่งภายในคอนโดมิเนียมหรูของโชติกา ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ก่อนหันมามองเจ้าของห้องสาว ซึ่งนั่งหน้าตึง กอดอกมองเขาอย่างระแวงระวัง
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”
“ลองทำดูสิ ฉันยิงคุณพรุนแน่”
“คุณมีปืนไว้ในครอบครองด้วยหรือครับ”
“บ้านฉันมีปืนกันทุกคน และเป็นปืนที่ถูกกฏหมายด้วย” โชติกาบอกขณะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่คมกริบ ตอนที่อยู่ในผับเธอไม่เห็นว่าดวงตาของเขาเป็นสีอะไร แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว ดูจากบุคลิกและการวางตัว เธอเชื่อว่าเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดา
“ฉันยังไม่ได้ถามชื่อและนามสกุลของคุณเลย”
“ผม...แฟรงค์ คารุสโซ่ แล้วคุณล่ะ” แฟรงค์ถามกลับอย่างต้องการคำตอบเช่นกัน เขาอยากได้ข้อมูลของเธอไม่ต่างจากที่เธอต้องการข้อมูลของเขา
“ฉัน...โชติกา ขจรเดช” โชติกาตอบ แล้วพิจารณาชายหนุ่มอีกครั้ง จากที่มองเธอคิดว่าเขาคงอายุไม่น่าจะเกินสามสิบห้า
“อายุล่ะครับ” แฟรงค์ถามต่อ
“ฉันอายุ 29 แล้วคุณล่ะ” เธอตอบกลับ ก่อนตัดสินใจถามอายุของเขากลับทันทีเช่นกัน
“ผม 36 สถานะภาพตอนนี้คือโสดสนิท ไม่มีพันธะกับใคร ทั้งด้านพฤตินัยและนิตินัย” แฟรงค์บอกเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเขา แล้วชะงักคพูดเมื่อหญิงสาวชิงพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เรื่องนั้นฉันไม่อยากรู้ เพราะมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน เอาเป็นว่าคืนนี้คุณนอนตรงนี้ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเอาผ้าห่มกับหมอนมาให้”
“คุณจะให้ผมนอนตรงนี้จริงๆ ใช่ไหม?”
“ก็ใช่น่ะสิ” โชติกาตอบแล้วหยักไหล่อย่างไม่แคร์
“อ้าว...” แฟรงค์ทำหน้าเหวอเล็กน้อยกับคำตอบของอีกฝ่าย
“คอนโดของฉันมีห้องนอนแค่ห้องเดียว ถ้าคุณอยากนอนที่นี่ คุณก็ต้องนอนที่โซฟา ถ้าไม่นอนที่โซฟา คุณก็ไปหาที่นอนที่อื่นก็แล้วกัน เพราะห้องฉันไม่ใช่สถานที่สงเคราะห์ ที่จะปล่อยให้ใครเข้ามานอนได้” โชติกาตัดบทแล้วลุกจากโซฟาเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เพื่อไปหยิบผ้าห่มและหมอนที่ชั้นวางของข้างตู้เสื้อผ้า แล้วถือกลับออกมา แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินออกจากห้อง เจ้าของร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามาในห้องนอนของเธอเสียก่อน “คุณเข้ามาในห้องนอนฉันทำไมเนี่ย”
“ผมก็เข้ามานอนสิ คุณนี่ก็ถามอะไรแปลกๆ” แฟรงค์บอกแล้วเดินตรงไปยังเตียงนอนขนาดคิงส์ไซน์ที่วางตระหง่านอยู่กลางห้อง แล้วล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจเจ้าของห้องแม้แต่น้อย
“ออกไปจากห้องนอนของฉันเดี๋ยวนี้นะคุณแฟรงค์” โชติกาโวยวาย ก้าวเท้าตรงเข้าไปที่เตียงนอนแล้วดึงแขนของแฟรงค์อย่างแรง เพื่อให้เขาลุกออกมาจากเตียงนอนเธอ “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ คุณต้องออกไปนอนที่โซฟา”
“ผมจะนอนที่นี่ เตียงนอนของคุณกว้างมาก สามารถนอนได้หลายคนเลย ผมง่วงแล้ว มีอะไรก็ค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะดาร์ลิ้ง”
“บ้าเฮ้ย! ใครเป็นดาร์ลิ้งของคุณไม่ทราบ” โชติกาสบถขึ้นมาอย่างฉุนขาด เมื่อคนที่เธอต้องการให้ออกไปจากห้องนอน ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กลับนอนคว่ำหน้า กินพื้นที่บนเตียงเอาไว้แทบทั้งหมด โดยไม่มีที่วางให้เธอนอนได้เลย
“ฉันไปนอนบนโซฟาเองก็ได้” หญิงสาวบอกออกมาอย่างฉุนขาด แล้วหันหลังเดินถือผ้าห่มกับหมอนออกจากห้องนอน ไปยังโซฟาที่วางอยู่ในห้องนั่งเล่น ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอล้วนๆ ที่ดึงแฟรงค์ คารุสโซ่มาช่วยเธอแก้ปัญหาเรื่องระหว่างเธอกับภัทริยา หลังจากวางผ้าห่มและหมอนลงบนโซฟา โชติกาก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง หยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ถึงไม่สิบนาทีโชติกาก็เดินออกจากห้องน้ำในสภาพที่เรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้องนอน มานอนที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
/////////
เช้าวันต่อมา...
โชติกาขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกเมื่อยล้าไปตามร่างกาย ความหนักที่กดทับอยู่บนลำตัวทำให้ต้องลืมตาขึ้นมา แล้วดวงตาคู่สวยก็เปิดกว้างอย่างตื่นตระหนก เมื่อเห็นแขนของใครก็ไม่รู้พาดบนหน้าอกของเธอ บริเวณสะโพกก็ถูกทับด้วยต้นขาใหญ่อีกเช่นกัน “กรี๊ด!” คนที่นอนหลับอย่างมีความสุข สะดุ้งตกใจตื่นด้วยเสียงกรีดร้องของคนในอ้อมกอด จับมือบางที่ยกขึ้นมาประทุษร้ายเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เกิดอะไรขึ้นดาร์ลิ้ง คุณร้องทำไม!”
“เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ? คุณนั่นแหละ! กล้าดียังไงถึงขึ้นมานอนบนเตียงของฉัน แล้วยัง...ยัง...”
“ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ ที่จริงผมต่างหากที่นอนบนเตียงของคุณ ส่วนคุณก็นอนที่โซฟา ผมเป็นห่วง กลัวคุณนอนไม่สบาย ผมก็เลยอุ้มคุณมานอนที่เตียง สาบานได้...ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลย”
“แล้วทำไมคุณต้องนอนแก้ผ้าด้วย”
“ก็ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน อีกอย่างผมไม่ได้โป๊” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับดึงผ้าน่วมผืนใหญ่ออกจากกาย เผยให้เห็นกางเกงยีนย์ตัวยาว นัยน์ตาคู่สีเขียวมรกตเงยขึ้นสาวสวยจอมโวยวายอย่างขบขัน กี่เดือนแล้วนะที่เขาไม่ได้ยิ้มหรือหัวเราะ มากมายขนาดนี้ แต่ผู้หญิงคนนี้สามารถทำให้เขายิ้มได้เพียงแค่ครั้งแรกที่ได้รู้จัก
“แต่คุณไม่ควรถอดเสื้อผ้า แล้วนอนบนเตียงของคนอื่นแบบนี้”
“คนอื่นที่ไหน เมื่อคืนคุณพูดออกมาเองไม่ใช่หรือครับ ว่าผมเป็นแฟนของคุณ” แฟรงค์ถามกลับ มองสาวสวยในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อกล้ามสีขาวอย่างอารมณ์ดี บางทีการมาพักผ่อนที่เมืองไทยก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก เขาอาจได้อะไรดีๆ กลับไปฟลอริดาด้วยก็เป็นไปได้
“มองอะไรของคุณทราบ เลิกยิ้มใส่ฉันได้แล้ว”
“ก็ผมมีความสุข คนมีความสุขก็ต้องยิ้มสิ หรือตอนคุณมีความสุข คุณร้องไห้กันล่ะดาร์ลิ้ง”
“เลิกเรียกฉันแบบนั้นได้แล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณนะ”
“ไม่เอาน่าดาร์ลิ้ง เมื่อคืนคุณยังแนะนำผมกับเพื่อนของคุณเลยไม่ใช่หรือครับ? อย่ามาทำให้อยากแล้วจากไปสิครับ”
“พะ...พูดบ้าอะไรของคุณ”
“ไม่บ้าหรอกดาร์ลิ้ง ไม่สิ...you’r my angel” แฟรงค์เปลี่ยนสรรพนามเรียกสาวสวยตรงหน้าเสียใหม่ ยกนิ้วชี้ไปที่เธอสลับกับตัวเอง ขณะขยับกายเข้าหาร่างสูงโปร่งในชุดวาบหวิว ส่งรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ให้ตามด้วยสายตาพราวระยับจ้องมองใบหน้าคมสวย ซึ่งนั่งกอดอก ทำหน้าบูดเม้มปากแน่น ถลึงตาใส่เขา
“คุณนางฟ้าที่แสนน่ารักของผม”
“ใครเป็นนางฟ้าที่แสนน่ารักของคุณไม่ทราบ ถอยไปเดี๋ยวนี้นะ” โชติกาถามอย่างฉุนเฉี่ยว คิดผิดจริงๆ ที่เลือกผู้ชายคนนี้มาช่วยแก้ปัญหาเรื่องของเธอกับภัทริยา
////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
