GAMSAI [9] แทบเสียสติ
1325 คำ
ตุ๊บ
"โอ๊ย!!!"
"ไอ้เจ!" เคเองก็แทบจะสร่างเมาไปเลยเพราะอยู่ดีๆตัวเพื่อนก็ลอยลิ่วลงไปกองอยู่ที่พื้น ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อเพราะยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง
"อ๊า..แม่งเอ๊ย!"
"ฮือๆๆ ฉันไม่ขายแล้ว ฮือๆ" ร่างบางหวาดผวาด้วยความกลัว ตัวสั่นเทาราวกับคนเสียสติ รีบวิ่งไปยังประตูโดยเร็วก่อนจะเปิดมันออก เธอวิ่งร้องไห้ไปตามทางทั้งที่แขนเรียวทั้งสองข้างนั้นยังมีกุญแจติดอยู่ เธอทั้งกลัวว่าคนพวกนี้จะตามมาทัน ขาที่มันสั่นบวกกับแรงที่ลดน้อยลงเรื่อยๆมันแทบก้าวไม่ออกแล้ว เธอจะไม่ไหวแล้ว
"ฮือๆ ช่วยด้วย!" ร่างเล็กร้องเรียกให้คนแถวนี้ช่วยเพราะเธอกำลังจะโดนข่มขืน เธอกำลังจะโดนผู้ชายสองคนนั้นบังคับขืนใจ แต่ไม่ว่าจะเรียกดังเท่าไหร่กลับไม่มีใครออกมาดูเธอเลยสักคน คนแถวนี้หายไปไหนกันหมดทำไมถึงได้ใจดำกันขนาดนี้ ไม่มีใครได้ยินเสียงที่กำลังต้องการความช่วยเหลือจากเธอเลยหรือไง แก้มใสแทบอยากร้องกรี๊ดออกมาดังๆ
"ฮึก..ฮือๆ"
ตุ๊บ!
"กรี๊ดดดด!!!"
"กรี๊ด..กลัวแล้วๆ ฉันกลัวแล้ว" แก้มใสหลับหูหลับตาทั้งพนมมือไหว้แถมยังนั่งลงไปกับพื้นเมื่อคิดว่าคนพวกนั้นตามเธอมาทัน เพราะมัวแต่มองหาความช่วยเหลือพวกนี้เลยตามมาทันจนได้ เธอเอาแต่กราบขอร้องอ้อนวอนไม่ให้เขาจับเธอกลับไปอีก เธอไม่เอาแล้ว มันน่ากลัว น่ากลัวเสียเหลือเกิน เรื่องแบบนี้มันไม่ควรเข้ามาอยู่ในหัวเธอเลยด้วยซ้ำ
ร่างสูงค่อยๆย่อตัวลงไปจับคนที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากัน เป็นใครที่บังอาจมาเดินชนเขาแล้วกล้ามาทำให้เขาอารมณ์ไม่ดี สภาพราวกับคนบ้าคลั่งทำไมคนดูแลถึงปล่อยเธอคนนี้ขึ้นมาได้ แต่ต้องชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่คุ้นตา ตามใบหน้ามีแต่หยาดน้ำตาเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด สองแขนของเธอมีกุญแจมือติดอยู่ ลำคอขาวเนียนมีรอยแดง กราฟใช้นิ้วโป้งเกลี่ยด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง
"คุณ!" หญิงสาวที่พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นหนึ่งในเพื่อนของเขาก็เบิกตากว้าง เขาเพื่อนกัน เขาเป็นเพื่อนกันสมองของเธอมันบอกว่าอย่างนั้น ที่คนพวกนั้นไม่ตามเธอมาก็เพราะเขามาดักรอเธออยู่ตรงหน้าใช่ไหม
"อยู่ไหน! ออกมา!" เสียงตะโกนที่ดังขึ้นทำเอากราฟได้ยินถึงกับชะงัก เขาจำได้ว่าเสียงนั้นมันเป็นของเจได และหญิงสาวที่รู้ทันทีว่ามันเป็นเสียงของใคร ร่างบางพยายามจะสลัดตัวเองออกจากมือหนาทันที แต่มันก็ไม่สามารถหลุดไปได้เมื่อเขากลับบีบมันแรงขึ้น เธอไม่มีแรงมากมายแล้วในตอนนี้ เสียงฝีเท้าคนพวกนั้นกำลังเข้าใกล้มาทุกที
"ปล่อยฉัน ฮือๆ" ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้นอีกรอบเมื่อคิดแล้วว่าครั้งนี้ยังไงก็ไม่รอด พวกเขามันเพื่อนกัน เขาคงจะรอให้คนพวกนั้นเดินมาเจอเธอเองใช่ไหม ชีวิตเธอมันมาเจอทางตันจนได้ใช่ไหม เสียงร้องเรียกของเธอไม่มีความหมายใดๆเลย
ร่างสะอื้นไห้ตัวโยนและสุดท้ายเธอก็สลบลงไปในความมืดดับที่เข้ามาครอบงำ
"พวกมึง!" เจไดกระแทกเสียงดังผ่านโทรศัพท์มือถืออย่างนึกโมโห เขาคับแค้นใจที่ผู้หญิงคนนั้นมาทำร้ายเขาและหนีไป เขาไม่เคยเจอใครทำแบบนี้มาก่อน อีกทั้งยังต้องมาเสียเงินฟรีๆ อยากลองดีนักใช่ไหม!
(ครับคุณเจได)
"ล้อมคอนโดนี้ไว้ให้หมด หากมีผู้หญิงสภาพโทรมๆใส่กุญแจมือวิ่งออกไปมึงรีบลากคอมันมาให้กูทันที!"
(ครับ!!!)
เขามั่นใจว่าเธอยังอยู่ในนี้ ยังไงเขาต้องได้จัดการเธอให้ได้ เป็นใครถึงกล้ามาลูบคมเขากัน เจไดกำโทรศัพท์ในมือแน่นราวกับจงใจอยากให้มันแหลกคามือ ขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว มองทางข้างหน้าด้วยความเคียดแค้น
"ฮึก..อือ.." ร่างบางเมื่อได้สติกลับมาเธอลุกลงจากเตียงแล้วไปนั่งแอบที่ข้างโซฟา ภาพเลวร้ายที่ยังติดตาของเธอคือเตียงลักษณะแบบนี้ที่เธอกำลังจะโดนขืนใจ พวกเขาทั้งสองคนกำลังจะทำให้เธอตายทั้งเป็น เขาไม่สนใจเสียงร้องไห้ของเธอเลยสักนิด
"มาขายตัวงั้นเหรอ"
น้ำเสียงจากริมฝีปากหนาเปล่งออกมาผ่านความมืดในห้อง เมื่อเขานอนมองอาการคนตรงหน้ามาแล้วราวครึ่งชั่วโมงได้ พอหญิงสาวตื่นก็รีบลุกลงจากเตียงอย่างไวแล้วมาแอบที่ข้างโซฟา ทั้งที่เขานอนอยู่ตรงนี้แต่เธอกลับมองไม่เห็น
ใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่มันไหลออกมาใหม่ซ้ำๆ ค่อยๆหันไปยังต้นเสียงก็พบว่ามีคนนอนอยู่ไม่ไกลจากเธอเลย เขาอยู่ข้างๆเธอนี่เอง
หญิงสาวถอยหลังร่นทันทีจนเธอแทบหงายหลังเมื่อเหตุการณ์เข้ามาปะติดปะต่อในหัวได้ว่าน้ำเสียงแบบนี้เขาเป็นเพื่อนกันกับพวกที่กำลังจะรังแกเธอ แก้มใสกอดเข่าตัวเองแน่นเมื่อหาทางไปไม่เจอแล้ว ก้มหน้าฟุบลงไปกับเข่าพลางสะอื้นไห้อย่างแรง
กราฟลุกจากโซฟาก่อนจะก้าวเท้าช้าๆมาหยุดอยู่ตรงหน้าอีกคน มองลงต่ำไปยังคนที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามเขา หญิงสาวในคราบนักศึกษาพาร์ทไทม์ในวันนั้น ตอนนี้ราวกับคนบ้าคลั่งเสียสติไปแล้วก็ไม่ปาน
"ลุกขึ้นมา" กราฟบอกเสียงเรียบจนคนที่ฟังอยู่เงียบๆค่อยๆคิดตาม เธอไม่รู้หรอกว่าเขาจะมาไม้ไหนกัน แต่เธอจะไม่ยอมออกไปจากตรงนี้เด็ดขาด เธอยังคงไม่ยอมทำตาม
หมับ!
"อ๊ะ!" แก้มใสหน้าเหยเกเมื่อโดนบีบเข้าที่แขนทั้งสองข้างอย่างแรง แต่เธอไม่กล้าร้องออกมาเสียงดังเพราะกลัวคนด้านนอกจะได้ยิน ไม่แน่พวกนั้นอาจจะกำลังตามหาเธออยู่ และไม่แน่ว่าเขาอาจจะส่งเธอไปรวมกับเพื่อนของเขาก็ได้
"ตอบคำถามฉัน!" กราฟจ้องอีกคนเขม็ง
"ฉะ..ฉัน ไม่อยากทำแล้ว" พอพูดเรื่องขายตัวน้ำตาเธอกลับไหลพรากลงมาหนักกว่าเดิม หญิงสาวสะอื้นไห้เพราะความกลัวจับใจ มันไม่เหมือนสิ่งที่เธอคิดไว้ พวกเขาน่ากลัวเหลือเกิน
"ฉันไม่สน! ฉันแค่อยากรู้ว่ามาขายตัวแล้วจะกลัวทำไม" เขาดูถูกเธอยอมรับว่าดูถูกจริงๆ เธอเป็นลูกจ้างที่ทำงานในร้านอาหารของเขาแถมยังมาขายตัว แบบนี้หากมีลูกค้าคนสำคัญจำหน้าเธอได้ คงได้ขายขี้หน้าร้านอาหารของเขาเป็นแน่
จะขายตัวก็ขายตัวไปสิ งั้นก็ต้องลาออกจากร้านอาหารของเขาเหมือนกัน เขาไม่ยอมให้เธอทำงานควบคู่กันทั้งสองอย่างแบบนี้แน่
มือหนาผลักเธอลงกับพื้นอย่างแรงด้วยความโมโหจนร่างเล็กเจ็บช้ำระบมตามตัว เธอแทบไม่ร้องสักแอะเมื่อที่เขาพูดมานั้นมันคือความจริง แต่เธอไม่อยากทำแล้ว เธออยากออกไปจากที่นี่ตอนนี้ ถ้าเขาพอจะสงสารเธอบ้างโปรดช่วยเธอที ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนหันหลังให้เธอด้วยความอ้อนวอน
- ผู้เขียน
