วิเนตย์คอยดูแลหญิงสาวกระทั่งกินยาแล้วขึ้นเตียงนอนอีกรอบ ยังคงนอนเอนหลังอยู่ข้างๆ เพื่อรอดูว่าวธุกาจะมีอาการไข้ขึ้นมาอีกหรือเปล่า
“ต้องกินยาอีกสี่ชั่วโมงนะ ผมกลัวคุณหลับแล้วไม่ตื่น”
“ไข้ขึ้นแค่นี้คงไม่ต้องกินอีกก็ได้มั้งคะ”
“ไม่ได้หรอก นอนเถอะเดี๋ยวได้เวลาแล้วผมปลุกเอง”
“แล้วคุณจะนอนอยู่แบบนี้กับฉันเหรอคะ” หญิงสาวถามคนที่นอนใช้ศอกค้ำศีรษะตัวเองเอาไว้ แล้วจ้องต่ำมองตัวเธอที่แทบจะอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกที
“นอนเถอะ” เขายิ้มนิดๆ ยกมือขึ้นลูบต้นแขนคนป่วยเบาๆ เส้นกำแพงบางๆ ในหัวใจของวธุกาพังราบไปในพริบตา ขยับตัวซุกเข้าหาอกอุ่นของเขา กอดรัดร่างหนาเอาไว้แน่น ขอไออุ่นของเขาช่วยคลายความเหนื่อยล้าในใจเธอลงบ้าง
“...” วิเนตย์เห็นแล้วหัวใจอ่อนยวบวางท่อนแขนลงราบไปเหนือศีรษะของภรรยา ใช้อีกมือโอบกอดอีกคนเอาไว้แนบอก จุมพิตแผ่วๆ ตรงขมับแล้วลูบต้นแขนขึ้นลง กล่อมให้คนป่วยหลับด้วยสัมผัสเพียงแผ่วเบา ไม่นานนั
