บทที่ 17 พายุอารมณ์ (2)

1290 คำ

“ช้าหน่อย” “...” “ขอร้อง ฉันกลัว” พิกุลพูดเสียงสั่นเพราะความเร็วของรถมันมากขึ้นจนเธอรู้สึกกลัว แม้ในเวลานี้ถนนจะค่อนข้างโล่ง แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าจะไม่เกิดอุบัติเหตุ สิ้นเสียงหวานความเร็วของรถยนต์ก็ค่อย ๆ ลดลง พิกุลที่กำมือแน่นคลายออกช้า ๆ เมื่อกี้ถ้าอีกเขายังไม่ยอมลดความเร็วเธอคงร้องไห้ออกมาแล้ว... ทั้งสองกลับมาถึงคอนโดมิเนียมหรูโดยสวัสดิภาพ เมื่อลงจากรถขายาวก็รีบคว้าตัวหญิงสาวให้เดินเข้าไปในตัวอาคาร ทั้งลิฟต์มีเพียงความเงียบเพราะพิกุลไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพาเธอกลับมาที่นี่ทำไม ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้กลับมาที่ห้องด้วยซ้ำ ไม่ใช่สัญญาณว่าเขาเบื่อเธอแล้วเหรอ ข้อมือเล็กถูกยึดไว้แน่นตั้งแต่ลงจากรถจนกระทั่งเข้ามาในห้องกว้าง “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” “ฉันไม่ให้เธอย้ายออก” “ทำไมฉันต้องขออนุญาตคุณด้วย” “พิกุล !” “คุณต้องการอะไรกันแน่คุณวิน” “...” “ทั้งที่คุณก็มีแฟนอยู่แล้ว ทำไมต้อ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม