หลายชั่วโมงผ่านไปที่อัศวินเอาแต่นั่งอยู่ที่เดิมและคนบนเตียงก็ยังไม่ตื่น แต่เพราะท่าทางผิดปกติของหญิงสาวทำให้คนที่เฝ้ามองอยู่ร้อนรนขึ้นมา
พิกุลกระสับกระส่ายอีกทั้งยังมีเหงื่อชื้นไหลซึมไปทั่วกรอบหน้าและไรผม ใบหน้าเนียนเหยเกราวกับกำลังเผชิญอยู่กับความทรมาน
อัศวินรีบหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้พิกุลทั้งที่เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใคร มือหนาบรรจงเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนป่วยอยู่นานกว่าท่าทางทรมานจะค่อย ๆ ทุเลาลง ก่อนที่อีกฝ่ายจะพึมพำเพราะพิษไข้
“ฮือ คนใจร้าย”
“…”
“ฮึก ใจร้าย โรคจิต”
“หึ” อัศวินหัวเราะในลำคอเมื่อคิดว่าตนคือคนที่หญิงสาวละเมอถึง
และข้างเตียงคนป่วยก็มีร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นเจ้าของห้องคอยเฝ้าไข้และเช็ดตัวให้ตลอดทั้งคืน...
หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ระหว่างอัศวินและพิกุลก็ห่างเหินออกไปเรื่อย ๆ เธออยากตกลงเรื่องหนี้สินกับเขาก่อนจะออกไปจากห้องแห่งนี้ แต่พิกุลยังไม่ได้เจอหน้าอีกฝ่ายเลยสักครั้ง
