บทที่ 5 จำยอม (1)
1151 คำ
ปัง !!
“ไอ้โรคจิต”
พิกุลสบถอย่างหงุดหงิด เมื่อสิ้นคำอัศวินหญิงสาวก็เดินออกจากห้องทำงานของเขาทันทีโดยไม่ขออนุญาตผู้เป็นเจ้านาย
คิดแล้วว่าอัศวินคงไม่ยื่นมือมาช่วยเหลือ แต่เธอก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดเรื่องหน้าไม่อายออกมาได้เต็มปาก
ให้เธอเอาตัวเข้าแลกงั้นเหรอ ไอ้คนทุเรศเอ๊ย !
“เป็นไงบ้างน้องกุล” ภัทรที่เดินผ่านมาพอดีถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวออกมาจากห้องผู้เป็นเจ้านาย พิกุลไม่ตอบ เธอทำเพียงส่งยิ้มไปให้อีกฝ่ายแล้วส่ายหน้าเบา ๆ เป็นภาษากายว่า ‘ไม่สำเร็จ’
“งั้นเหรอ ไม่เป็นไรนะอีกสองอาทิตย์เอง”
“ค่ะ” พิกุลยิ้มเบาบางก่อนจะกลับไปทำงานของตัวเองพร้อมคิดหาหนทางเพื่อแก้ปัญหานี้
เธอจะทำยังไงดีนะ...
...
ร่างเล็กเดินไปตามแสงไฟรายทางก่อนจะถึงบ้านของตน แต่วันนี้กลับต่างไปจากทุกวันเพราะแม้เธอจะเลิกงานดึกดื่นผู้เป็นแม่ก็มักจะเปิดไฟในบ้านไว้รอเธอตลอดแต่วันนี้ทั้งบ้านกลับมืดสนิท
มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูก่อนจะคลำหาสวิตช์ไฟตามความเคยชิน แต่ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้ากลับทำใจดวงน้อยเต้นระรัว เหงื่อเม็ดโตผุดซึมทั่วใบหน้าก่อนที่มือเย็นเฉียบจะควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าผ้าสีขาวใบเก่ง
เบื้องหน้าเธอคือข้าวของเครื่องใช้มากมายที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นบ้านจนเละเทะไปหมด ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นฝีมือของพวกที่มาทวงหนี้แน่ ๆ
“กุล ใช่กุลไหม”
“ค่ะ ป้านวลมีอะไรหรือเปล่า แล้วแม่กุลไปไหน”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกพิกุลก็รีบเดินออกไปหาป้าที่บ้านอยู่ติดกันอย่างร้อนใจเพราะเธอโทรหาทั้งแม่และน้องชายแต่ไม่มีใครรับสายเลยสักคนจนพิกุลเริ่มใจไม่ดี
“เฮ้อ ลูกน้องเสี่ยวิโรจน์มาเมื่อตอนเย็น แล้วเจ้ากฤตดันกลับมาพอดีจนมีเรื่องกัน”
“มีเรื่อง ?”
“อื้ม ป้าก็ไม่ได้เห็นตั้งแต่แรกหรอกนะ แต่กว่าพวกมันจะกลับไปก็ตอนที่ซ้อมเจ้ากฤตจนน่วมแล้วนั่นแหละ”
เมื่อได้รับรู้เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นพิกุลก็แทบล้มทั้งยืน พวกมันตัวใหญ่บึกบึนขนาดนั้นยังกล้ารังแกน้องชายเธอที่อยู่แค่มอปลายงั้นเหรอ
“ส่วนแม่เราก็พาเจ้ากฤตไปหาหมอที่โรงพยาบาลแล้ว”
“งั้นกุลฝากป้าดูบ้านก่อนนะ”
เมื่อรู้ที่อยู่ของแม่และน้องชาย พิกุลก็รีบเดินทางไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลจากบ้าน และใช้เวลาไม่นานเธอก็มาถึง
“แม่ !”
“กุล !” ร่างเล็กวิ่งกระหืดกระหอบเข้าสวมกอดผู้เป็นแม่ไว้แน่นก่อนจะผละตัวออกเพื่อสำรวจบาดแผล
“แม่ไม่เป็นไร”
“แล้วน้องเป็นไงบ้าง”
“หมอบอกว่าแขนหัก แต่อีกเดี๋ยวน่าจะได้ออกมาแล้วแหละ”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น เราเพิ่งจ่ายเงินพวกมันไปไม่ใช่เหรอ”
“พวกมันบอกว่าที่กุลจ่ายไปยังไม่ครบเพราะวันนั้นพวกมันต้องการห้าหมื่น และเหมือนพวกมันจะรู้เรื่องที่เจ้ากฤตเอาเพื่อนมาหลอกด้วย เลยเลือกมาทวงตอนที่น้องกลับจากโรงเรียน”
ได้ฟังเรื่องราวจากมารดาดวงหน้าเรียวก็เคร่งเครียดในบัดดล เธอรู้ดีว่าไอ้พวกนั้นหัวหมอและมีอำนาจมากแค่ไหน เรื่องข่มขู่หรือทำร้ายร่างกายใช่ว่าจะไม่เคยมีคนแจ้งตำรวจ แต่ไม่กี่วันต่อมาคนที่เอาเรื่องไปแจ้งตำรวจก็จะถูกพวกมันมารุมกระทืบจนเจ็บปานตาย และพิกุลไม่อยากเอาชีวิตน้องชายไปเสี่ยง
ร่างเล็กก้มหน้าชิดเข่า พิกุลจมอยู่กับความคิดมากมายเพื่อหาทางออกจากปัญหานี้ ก่อนที่เสียงนุ่มของคนที่นั่งอยู่ข้างกันจะดังขึ้น
“กุลแม่ว่าจะเอาบ้านไปจำ”
“แม่”
“แม่ไม่อยากให้ลูกหาเงินเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียวแบบนี้ ทั้งที่ลูกไม่ได้เป็นคนสร้างหนี้ด้วยซ้ำ แต่กลับต้องมารับผิดชอบมันทั้งหมด”
“แม่ใจเย็น ๆ ก่อน”
“แต่พวกมันบอกว่าพรุ่งนี้จะมาอีก” พรพรรณบอกอย่างร้อนใจไม่ต่างจากลูกสาว เธอกลัวเหลือเกินว่าพวกมันจะเข้ามากระทืบลูกชายอีก
พิกุลสวมกอดและลูบหลังผู้เป็นแม่ ก่อนที่พิกุลจะฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าครอบครัวเธอไม่มีทางหลุดพ้นจากบ่วงหนี้ก้อนนี้ได้เลยถ้าไม่นำเงินไปโป๊ะในครั้งเดียว แต่เงินตั้งห้าล้านเธอจะไปเอามาจากไหน...
รออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงน้องชายก็ออกมา ดีที่พชรกฤตไม่ต้องผ่าตัดเลยไม่จำเป็นต้องนอนโรงพยาบาล แต่แขนก็ยังมีเฝือกอันใหญ่ดามไว้ และหมอบอกว่าต้องใช้เวลาอีกหลายเดือนกว่าจะได้ถอดมัน
แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจพิกุลบีบรัดจนเจ็บปวดคือร่องรอยบวมช้ำตามใบหน้านั่นต่างหาก มือเรียวสั่นระริกในขณะที่ค่อย ๆ เอื้อมไปสัมผัสตามบาดแผลแผ่วเบา
“เจ็บมากไหม”
“พี่”
พชรกฤตที่พยายามทำตัวเข้มแข็งเพื่อปกป้องแม่แต่เมื่อได้เจอหน้าพี่สาวก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เขาเพิ่งเคยเผชิญหน้ากับพวกมันเป็นครั้งแรกก็กลัวจนขาสั่น ไม่รู้ทำไมพี่สาวตัวแค่นี้ถึงได้ประเชิญหน้ากับพวกมันได้หลายต่อหลายครั้ง
“อื้อ พี่มาแล้ว”
พิกุลเดินเข้าไปรวบตัวคนเจ็บเข้ามาในอ้อมกอดเพราะรู้ว่าน้องชายเธอต้องเสียขวัญมากแน่ ๆ
และไม่ใช่แค่พชรกฤตที่กั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพราะพิกุลก็อยากจะร้องไห้ออกมาเหมือนกัน น้องชายที่ออกจากบ้านในชุดนักเรียนเรียบกริบ แต่ในวันเดียวกันเธอกลับเจอน้องชายอีกครั้งในชุดสะบักสะบอม ทั้งยังมีรอยเลือดเปื้อนเป็นดวง
“กลับบ้านเรากัน”
พิกุลจับมือแม่และน้องเพื่อกลับไปยังบ้านของเรา และเป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียวที่ยังเหลืออยู่...
ค่ำคืนนี้พิกุลไม่อาจข่มตาหลับได้เลย เรื่องมากมายวนเวียนอยู่ในหัว เธออยากหลุดพ้นจากบ่วงหนี้นี้เสียที เพราะพิกุลไม่พร้อมและไม่อยากเห็นภาพเหมือนอย่างวันนี้อีกแล้ว เธอกลัวว่าวันดีคืนดีพวกมันจะเข้ามาทำร้ายน้องชายเธอ แม่เธอ จนเป็นอันตรายถึงชีวิต
เธอไม่ต้องการให้เป็นอย่างนั้นแต่พิกุลจะทำอย่างไรดี
“ฉันจะให้เงินเธอเป็นการส่วนตัว”
“...”
“แลกกับการที่เธอต้องมานอนกับฉัน เป็นไง”
จู่ ๆ คำพูดของอัศวินก็ฉายวาบเข้ามาในหัวท่ามกลางความมืดแปดด้าน...
- ผู้เขียน
