ตอนที่ 7 ไม่พอใจ
2192 คำ
"พี่พาย พี่พายฮับ" วันนี้เป็นวันหยุดของอินทัช เด็กชายตัวน้อยติดตามผู้เป็นพ่อมาบริษัทด้วย อินทัชตะโกนเรียกเลขานุการสาวพร้อมทั้งแกะมือออกจากผู้เป็นพ่อ แล้วรีบวิ่งไปหาพรพระพายที่กำลังยืนรอลิฟท์ พนักงานที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว ต่างรู้สึกแปลกใจที่ลูกชายประธานบริหารสูงสุดของแทนไท คอร์ปอเรชั่น เรียกขานพนักงานใหม่ที่เพิ่งมาทำงานได้ไม่กี่วันอย่างสนิทสนม โดยปกติเวลาที่แทนไทพาลูกชายมาบริษัท เด็กน้อยจะไม่เคยให้ความสนิทสนมกับพนักงานคนไหน จะอยู่กับผู้เป็นพ่อแล้วก็บอดี้การ์ดประจำตัวเท่านั้น
อินทัชวิ่งมาเกาะขาของพรพระพาย โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ร่างบางเซถอยหลังไปสองก้าว แต่มีพนักงานผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ มารับไว้ได้ทัน
"เออ...ขะ...ขอบคุณค่ะ" พรพระพายเอ่ยขอบคุณพนักงานชายที่ช่วยเธอไว้
"ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี ผมธาวินนะครับ แล้ว...." ชายหนุ่มบอกพร้อมทั้งแนะนำตนเอง และส่งยิ้มให้อย่างสื่อความหมายว่าพึงใจในตัวหญิงสาว
"พรพระพายค่ะ เรียกพายก็ได้" พรพระพายเอ่ยแนะนำตัว พร้อมกับยิ้มตอบตามมารยาท
"อาชิขอโทษ พี่พายเจ็บไหมฮับ" เด็กชายตัวน้อยทำหน้าสำนึกผิดที่ทำให้พรพระพายเกือบล้ม
"พี่พายไม่เจ็บค่ะ คนเก่ง คุณอาชิมาแต่เช้าเลยนะคะ" หญิงสาวเอ่ยทักทายคนตัวเล็กที่ยืนเกาะขาของเธอไม่ปล่อย
"คิกถึงพี่พายฮับ" เด็กน้อยมองด้วยสายตาเป็นประกาย
"ปากหวานจัง พี่พายก็คิดถึง...สวัสดีค่ะคุณแทนไท สวัสดีค่ะคุณตรัยคุณ" ยังไม่ทันที่พรพระพายจะตอบอินทัช คนหน้านิ่งเย็นชาก็ก้าวมายืนตรงหน้า เธอกล่าวทักทายเจ้านายหนุ่มกับบอดี้การ์ดของเขา
"วันนี้นางฟ้าของอาชิสวยเนอะ" ตรัยคุณพยักพเยิดกับเด็กน้อย ยิ่งสร้างความประหลาดใจให้กับพนักงานทั้งหลายยิ่งขึ้นไปอีก
"ฉวยที่ฉุดเยยฮับ อาชิมาทำงานกับพ่อแทน อาชิจะเล่นกับพี่พายทั้งวันเยย"
"ต้องรอให้พี่พายทำงานเสร็จก่อนนะคะ"
"ฮับ"
"ช่วยถือนะครับ" ตรัยคุณขันอาสาช่วยพรพระพายถือของในมือ มีทั้งแฟ้มเอกสารและสมุดจดตารางงาน
"ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง" หญิงสาวเอ่ยด้วยความเกรงใจ
"แค่นี้เองก็..."
"จะคุยกันอีกนานไหม จะไปทำงานกันได้หรือยัง" แทนไทบอกเสียงห้วนแข็ง อย่างไม่ค่อยพอใจนักที่หญิงสาวตรงหน้าพูดหรือยิ้มให้กับผู้ชายคนอื่น เมื่อกี้ก็ให้พนักงานนั่นมาแตะเนื้อต้องตัว แต่กับเขาทำหน้าเหมือนกลัวเกรง ไม่อยากจะอยู่ใกล้ พนักงานที่อยู่บริเวณนั้นรีบแยกย้ายกันอย่างเร็ว เพราะเกรงกลัวในอำนาจของมาเฟียหนุ่ม ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก
"เออคุณตรัยคุณมีอะไรหรือเปล่าคะ หรือหน้าดิฉันมีอะไรติดอยู่" พรพระพายเอ่ยถามบอดี้การ์ดข้างกายของแทนไทที่เอาแต่มองหน้าเธอแล้วยิ้มแปลกๆ
"เมื่อคืนคุณพายนอนหลับสบายดีนะครับ"
"เออ...ก็สบายค่ะ หลับสนิททั้งคืน ทำไมคุณตรัยคุณถึงถามแบบนี้ล่ะคะ" หญิงสาวถามด้วยความสงสัย ที่จู่ๆ ก็มาถามเธอแบบนี้
"อ๋อครับ ผมก็นึกว่า..." ยังไม่ทันที่จะได้พูดต่อก็โดนเจ้านายหนุ่มขัดเสียก่อน
"รู้สึกวันนี้มึงจะพูดมากเป็นพิเศษนะไอ้เดย์ มึงอยากเปลี่ยนงานใหม่ไหม" มาเฟียหนุ่มบอกเสียงกร้าว
"พ่อแทนจะให้อาเดย์ไปไหนฮับ อาชิไม่ให้อาเดย์ไปนะฮับ" เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าถามผู้เป็นพ่อ พลางดึงชายเสื้อสูทราคาแพงของเขาไปด้วย
"ผมเป็นบอดี้การ์ดคุณแทนก็ดีอยู่แล้วครับ อย่าเปลี่ยนงานให้ผมเลย ผมก็แค่ชวนคุณพายคุยเฉยๆ อาเดย์ไม่ยอมไปไหนหรอกครับ อาเดย์จะอยู่กับอาชิ" บอดี้การ์ดหนุ่มรีบบอกเจ้านายทั้งสองคนของตนเอง
มาเฟียหนุ่มปรายตามองพรพระพายที่ตอนนี้ยืนตัวลีบก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าสบตาหรือคุยกับใครอีก
"ไปชงกาแฟมาให้ฉันแก้วหนึ่ง" แทนไทออกคำสั่ง เมื่อเข้ามาในห้องทำงานอันโอ่โถงและกว้างขวาง
"ค่ะ" พรพระพายรีบเดินเอากระเป๋าสะพาย แฟ้มเอกสาร และสมุดจดเล่มเล็กไปวางที่โต๊ะทำงานของตนเอง แล้วรีบเดินออกไป
พรพระพายกำลังยืนครุ่นคิดเรื่องกาแฟของเจ้านายหนุ่มว่าเขาดื่มกาแฟแบบใด ปกติก็สั่งแต่ชาร้อนตลอด
"เอาไงดีล่ะ เมื่อกี้ก็ดันลืมถาม ถ้าเข้าไปถามตอนนี้จะโดนดุไหมนะ" พรพระพายยืนบ่นพึมพำกับตนเองหน้าเครื่องชงกาแฟ
"คุณพายมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" เสียงบอดี้การ์ดของแทนไทดังขึ้นทางด้านหลัง
"คุณตรัยคุณ พายตกใจหมดเลยค่ะ" ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย
"คุณพายยืนคิดอะไรอยู่ครับ"
"เรียกพายก็พอค่ะ อย่าเรียกคุณเลยมันจั๊กจี้หู คือคุณแทนไทจะดื่มกาแฟ แต่พายไม่รู้ว่าคุณแทนไทดื่มกาแฟแบบไหน จะกลับไปถามก็กลัวโดนดุน่ะค่ะ" พรพระพายบอกเสียงอ่อย
"ถ้างั้นต่อไปพายก็เรียกผมว่าเดย์ก็พอ เรียกคุณตรัยคุณก็จั๊กจี้หูเหมือนกัน ไม่ต้องมีคงมีคุณหรอก"
"โอเคค่ะ งั้นพายเรียกพี่เดย์นะ พี่เดย์พอจะบอกพายได้ไหมคะว่าคุณแทนไทดื่มกาแฟแบบไหน ชอบทานอะไร ไม่ชอบทานอะไร วันหลังพายจะได้เตรียมให้คุณเขาถูก" พรพระพายตัดสินใจถามตรัยคุณ เพราะเขาอยู่ใกล้ชิดแทนไท ย่อมต้องรู้ว่าเจ้านายหนุ่มชอบหรือไม่ชอบอะไร
"ได้สิ แต่คุณแทนไม่ดื่มกาแฟมานานมากแล้วนะ ทำไมวันนี้ถึงอยากดื่มขึ้นมา"
"นั่นสิคะ ปกติก็จะดื่มชาร้อนตลอด พอสั่งกาแฟพายก็เลยทำไม่ถูกเลย"
"คุณแทนดื่มกาแฟไม่ใส่น้ำตาล อันนี้ห้ามเด็ดขาด เพราะคุณแทนไม่ชอบทานหวาน ส่วนอาหารก็ทานได้ทุกอย่าง แต่ต้องเป็นอาหารที่กลิ่นไม่แรงนะ" บอดี้การ์ดหนุ่มบอกรสชาติของกาแฟที่แทนไทเคยชื่นชอบ
"ขอบคุณพี่เดย์มากค่ะ พายจะจำไว้" พรพระพายบอกพลางก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ
"งั้นพายรีบทำเถอะ ถ้าช้าอาจจะโดนดุได้ อ๋อ เมื่อเช้าคุณแทนไม่ได้ทานอาหารเช้ามานะ" พอพูดจบตรัยคุณก็เดินออกไป
"ไม่ได้ทานอาหารเช้างั้นเหรอ งั้นเพิ่มแซนวิชไปอีกอย่างละกัน" ว่าแล้วก็รีบลงมือทำทันที
"กาแฟมาแล้วค่ะ" พรพระพายวางถาดกาแฟกับแซนวิชทูน่าบนโต๊ะทำงานตรงหน้ามาเฟียหนุ่ม
"ฉันสั่งกาแฟอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ แล้วนี่คืออะไร" แทนไทเงยหน้าขึ้นมาถาม
"แซนวิชทูน่าค่ะ พี่เดย์บอกว่าเมื่อเช้าคุณแทนไทไม่ได้รับประทานอาหารเช้ามา ดิฉันก็เลยทำแซนวิชมาให้ด้วยค่ะ เผื่อคุณจะหิว" พรพระพายอธิบาย
"พี่เดย์งั้นเหรอ ดูสนิทสนมกันดีนะ ฉันไม่หิว เธอเอาออกไป ฉันไม่ชอบ" ประโยคแรกแทนไทพูดพึมพำกับตนเอง ส่วนประโยคหลังเขาบอกเธอด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว
"ค่ะๆ" พรพระพายพูดเสียงอ่อย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องไม่พอใจขนาดนี้ด้วย แล้วเอื้อมมือไปหยิบจานแซนวิชกลับคืนมา แต่ยังไม่ทันจะได้หยิบมาถือไว้ ประตูห้องทำงานก็เปิดเสียก่อน
"พี่พายฮับ" เสียงเด็กชายตัวน้อยเปิดประตูเข้ามา เมื่อเห็นหน้าพรพระพายก็รีบวิ่งมาหาเธอทันที
"สงสัยอาชิจะลืมพ่อแทนไปแล้ว มาถึงก็เรียกหาแต่พี่พาย" มาเฟียหนุ่มแสร้งทำเสียงน้อยใจลูกชายตัวน้อยของเขา อินทัชรีบวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อแล้วป่ายปีนขึ้นไปนั่งบนตัก
"อาชิยักพ่อแทนฮับ" อินทัชรีบซบหน้าไปที่อกแกร่งออดอ้อนผู้เป็นพ่อทันที
"พ่อแทนก็รักอาชิครับ" แทนไทก้มหน้าลงมาหอมแก้มลูกชาย
"พ่อแทนฮับ อาชิขอยักพี่พายด้วยได้ไหมฮับ แต่อาชิสัญญานะฮับ ว่าอาชิจะยักพ่อแทนเหมือนเดิม" อินทัชเงยหน้าขึ้นไปสบตาผู้เป็นพ่อ
"เออ ดิฉันขอตัวเอาแซนวิชไปเก็บก่อนนะคะ" เมื่อได้ฟังเด็กน้อยพูดแบบนั้น พรพระพายก็เอ่ยขอตัวออกไป เพราะกลัวว่าแทนไทจะไม่พอใจเธออีก
"พ่อแทนชอบ พ่อแทนชอบกินแซนวิซฮับ" อินทัชรีบบอกเมื่อพรพระพายบอกว่าจะเอาแซนวิชไปเก็บ แทนไทกับเลขานุการสาวสบตากันโดยมิได้นัดหมายเมื่อเด็กน้อยพูดออกมาแบบนั้น
"ดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ" หญิงสาวเอ่ยแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเองทันทีโดยวางจานแซนวิชไว้ที่เดิม
"พ่อแทนอย่าให้พี่พายทำงานเยอะนะฮับ อาชิอยากเย่นกับพี่พาย" เด็กชายตัวน้อยยังคงออดอ้อนผู้เป็นพ่อ
"ครับ แต่ตอนนี้อาชิไปเล่นที่ห้องของเล่นก่อนนะครับ พ่อแทนขอทำงานก่อน ไว้ตอนเที่ยงพ่อแทนพาไปกินไอติม" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกลูกชาย
"เย่ๆ ให้พี่พายไปด้วยนะฮับ" เด็กน้อยร้องดีใจยกใหญ่ เอ่ยขอให้พรพระพายไปด้วย ไม่รอฟังคำตอบอินทัชรีบไต่ลงจากหน้าตักผู้เป็นพ่อ วิ่งไปหาพรพระพายที่โต๊ะ
"พี่พายๆ ไปกินติมกับอาชินะฮับ อาชิไม่กวนพี่พายแล้วฮับ พี่พายจะได้ทำงานเสร็จเย็วๆ" พอบอกเสร็จก็วิ่งออกไปทันที
พรพระพายหันไปมองแทนไท แต่ก็ต้องรีบหลบสายตาในทันทีเมื่อหันไปเจอเขากำลังจ้องหน้าเธออยู่ เขาคงไม่พอใจที่ลูกชายมาให้ความสำคัญกับเธอมากเกินไป
"พี่พายไปกินติมกันฮับ" อาชิเดินจูงมือแทนไทมาที่โต๊ะทำงานของพรพระพาย เธอเงยหน้ามองมาเฟียหนุ่ม แล้วรีบหลบสายตาของเขา ก่อนบอกเด็กน้อย
"พี่พายยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ คุณอาชิไปทานกับคุณพ่อนะคะ" พรพระพายเอ่ยปฏิเสธอินทัชไปแบบนั้น เพราะไม่อยากให้แทนไทไม่พอใจเธออีก
"พ่อแทนฮับ" อินทัชเสียงอ่อย เงยหน้ามองผู้เป็นพ่อตาละห้อยด้วยความผิดหวัง
"เดี๋ยวค่อยกลับมาทำ งานมันคงไม่หนีเธอไปไหนหรอก" แทนไทบอกเสียงเรียบ
"ถ้าเป็นคำสั่งของคุณแทนไท ดิฉันไปก็ได้ค่ะ"
"เธอพูดเหมือนฉันไปบังคับเธอ ถ้าเธอไม่อยากไปกับเราสองคน ก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องมาอ้างเรื่องงาน" แทนไทพูดด้วยน้ำเสียงห้วนแข็งแฝงความเกรี้ยวกราด
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ดิฉันแค่คิดว่าคุณอาจจะอยากมีเวลาส่วนตัวกับคุณอาชิตามภาษาพ่อลูกมากกว่า คงไม่อยากให้คนนอกอย่างดิฉันไปเป็นส่วนเกิน" พรพระพายรีบลุกขึ้นยืนอธิบายยกใหญ่ สุดท้ายเธอก็ยอมไปร้านไอศกรีมกับสองพ่อลูก
"อาชิป้อนพี่พายฮับ" อินทัชตักไอศกรีมขึ้นมาจ่อที่ปากของพรพระพาย เธอหันไปมองหน้าแทนไท แต่เขากับแสร้งมองไปทางอื่น เธอจึงยอมอ้าปากรับไอศกรีมจากเด็กน้อย
"อาหย่อยไหมฮับ" อินทัชถามเธอเสียงใสอย่างมีความสุข
"อร่อยมากเลยค่ะ" พรพระพายตอบพร้อมทั้งยิ้มหวานให้เด็กน้อยตรงหน้า
"วันนี้อาชิไม่เห็นป้อนพ่อแทนบ้างเลย" แทนไทแสร้งทำเป็นน้อยใจลูกชาย
"อาชิป้อนพ่อแทนฮับ" อินทัชตักไอศกรีมใส่ปากผู้เป็นพ่อ
"อาชิป้อนพี่พายฮับ" แล้วอินทัชก็ตักไอศกรีมมาป้อนพรพระพายอีกครั้ง เด็กน้อยตักไอศกรีมป้อนเธอคำ ป้อนพ่อคำ ป้อนตัวเองคำ สลับกันไปมา ด้วยสีหน้ามีความสุขเป็นอย่างมาก
"กินเลอะเทอะเป็นเด็กไปได้" แทนไทพูดขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้พรพระพาย แล้วใช้ปากของเขาจัดการคราบไอศกรีมที่เลอะปากของเธอ
"คุณ!" พรพระพายตกใจกับการกระทำของเจ้านายหนุ่ม ดวงตาเบิกกว้าง นั่งนิ่งเหมือนสติกำลังหลุดลอยหายไป
"คิกๆๆ" เด็กน้อยหัวเราะชอบใจ ยกมือเล็ก ขึ้นมาปิดตาตนเอง
- ผู้เขียน
