ตอนที่ 6 ย่องเบา
1605 คำ
มาเฟียหนุ่มนั่งนิ่งอย่างคนใช้ความคิดอยู่บนโซฟาตัวยาวมาเกือบชั่วโมง หลังจากที่ตรัยคุณรายงานเรื่องของพรพระพาย เขาเอาแต่คิดถึงใบหน้าสวยๆ รอยยิ้มหวานๆ ของเธอ โดยที่ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไม
"ไอ้เดย์! ไอ้เดย์!!" แทนไทลุกเดินออกไปเรียกหาบอดี้การ์ดประจำตัว
"ครับคุณแทน" บอดี้การ์ดหนุ่มรีบขานรับในทันทีเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นนายดังลั่น เขากำลังตรวจความเรียบร้อยอยู่ในบริเวณที่ไม่ไกลจากห้องทำงานของเจ้านายมากนักจึงขานรับได้ทันใจมาเฟียหนุ่ม เพราะตัวเขาเองมั่นใจว่าจะต้องถูกเรียกหาในไม่ช้าเป็นแน่ แล้วเขาก็คิดไม่ผิดจริงๆ สมกับเป็นบอดี้การ์ดที่รู้ใจเจ้านายคนนี้ที่สุด
"เอากุญแจรถมา" แทนไทบอกพร้อมทั้งยื่นมือไปตรงหน้าบอดี้การ์ดคนสนิทที่เพิ่งวิ่งมาถึงเขา
"คุณแทนจะไปไหนครับ บอกผมมาได้เลย ผมจะทำหน้าที่พลขับพาคุณแทนไปทุกที่ที่คุณแทนต้องการเลยครับ บัญชาไอ้เดย์มาได้เลย" ตรัยคุณถามพร้อมทั้งยกยิ้มมุมปากอย่างรู้จุดหมายปลายทางที่เจ้านายหนุ่มจะไป
"เรื่องของกู เอากุญแจรถมา" แทนไทไม่ยอมบอก แถมยังพูดเสียงดังกว่าเดิม เหมือนกำลังกลบเกลื่อนการกระทำของตนเอง
"แต่ปกติเวลาคุณแทนจะไปไหน ผมต้องเป็นคนขับรถให้ตลอดนะครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มยังคงเอ่ยปากไม่ลดละ ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มกริ่ม
"แล้วทำไมกูจะขับเองไม่ได้ รถก็รถกู เอากุญแจรถมา แล้วมึงก็เลิกทำหน้ากวนตีนกูได้ละ ก่อนที่ตีนกูจะไปประทับบนหน้าหล่อๆ ของมึง" มาเฟียหนุ่มบอกเสียงกร้าว
"นี้ครับกุญแจรถ" บอดี้การ์ดหนุ่มยื่นกุญรถให้ ใบหน้ายังคงปรากฏรอยยิ้มที่ตนเองรู้ทันความคิดเจ้านาย
"ก็แค่นี้ ลีลาอยู่ได้นะมึง" แทนไทคว้ากุญแจรถมา แล้วเดินออกจากห้องไปทันที
"ห้อง 809 นะครับ" ตรัยคุณตะโกนบอกมาเฟียหนุ่มที่กำลังจะเปิดประตูออกไป เขาหันมามองหน้า แล้วชูนิ้วกลางให้กับบอดี้การ์ดคนสนิทของเขา
ร่างสูงของมาเฟียหนุ่มยืนอยู่หน้าประตูห้อง 809 ของคอนโดมิเนียมเอนิซซ่า เขายืนนิ่งตรงนี้มาเกือบสิบนาทีได้แล้ว พลางนึกคิดว่าเขามายืนทำอะไรตรงนี้ นึกทบทวนการกระทำของตนเอง เขากำลังทำผิดกฎของคอนโดมิเนียม กำลังใช้อำนาจในทางที่ผิด ทั้งที่เป็นคนตั้งกฎนี้ขึ้นมาด้วยตนเอง แต่กลับทำผิดเสียเองเพียงเพราะแค่อยากเห็นใบหน้าสวยหวานของพรพระพาย
แทนไทก้มหน้ามองคีย์การ์ดในมือ ครุ่นคิดไปต่างๆ นานา รู้สึกสับสน ป่วนปั่น อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ป่านนี้เจ้าของห้องคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง...แล้วถ้าเธอยังไม่หลับล่ะ...แต่น่าจะหลับแล้วสิก็นี้มันเป็นเวลาเกือบตีสองแล้ว...แล้วถ้าเธอตื่นขึ้นมาเจอเขาล่ะ เขาจะทำอย่างไร...แต่ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้วเป็นไงเป็นกันสิว่ะ
มาเฟียหนุ่มกำลังทะเลาะกับความคิดของตนเอง แล้วเขาก็ตัดสินใจแตะคีย์การ์ด แล้วค่อยๆ เปิดประตูห้องเข้าไปอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้
ภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ปกคลุมไปด้วยความมืดมีเพียงแสงจากพระจันทร์ด้านนอกสาดส่องเข้ามาเพราะเป็นคืนเดือนหงาย ทำให้เขาสามารถเดินเข้าไปโดยไม่ชนอะไร ห้องนี้เป็นห้องพักที่มีเพียงห้องนอนเดียว จึงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะค่อยๆ ย่องเดินไปเปิดประตูห้องนอน
ร่างบางกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ในห้องนอนสีขาวสะอาดที่บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ และอากาศที่เย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศ ร่างสูงค่อยๆ ก้าวเท้าย่องเข้าไปใกล้ เพื่อที่จะได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่เขาคนึงหาในยามหลับ แสงจันทร์สาดส่องมายังใบหน้าหวานพอดี แก้มเนียนใสเกลี้ยงเกลา เห็นแล้วอยากก้มลงไปหอมสักฟอดใหญ่ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงเรื่อนั่นก็น่าจูบ แต่ก็ได้เพียงคิดเท่านั้นด้วยกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมา
แทนไทยกเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ มาวางข้างเตียงอย่างเบามือ แล้วนั่งจ้องมองใบหน้าหวานของพรพระพายอยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่าเวลาจะเดินผ่านไปสักกี่นาที สายตาคมก็ยังคงจับจ้องใบหน้าเนียนของหญิงสาวที่หลับสนิทภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่
แต่แล้วจู่ๆ ร่างบางที่กำลังนอนหลับสนิทก็พลิกตัว แล้วถีบผ้าห่มออกแทบจะพ้นตัว เผยให้เห็นหน้าอกหน้าใจที่ล้นออกมาจากชุดนอนบางเบา ทำให้คนที่นั่งจ้องอยู่ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ความกระสันเริ่มก่อตัว เจ้ามังกรที่เคยหลับใหลกำลังตื่นขึ้นมา ผงาดง้ำภายใต้กางเกงยีนส์ราคาแพง
"ใส่ชุดนอนอะไรของเธอว่ะ ปิดนมก็ไม่มิด" แทนไทนั่งบ่นพึมพำกับตนเอง พลางลูบสัมผัสเจ้ามังกรผ่านเนื้อผ้าเหมือนจะกล่อมให้มันหลับใหลไปดั่งเดิม แต่ยิ่งลูบ กับสายตาที่ยังคงจับจ้องไปที่หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัว เจ้ามังกรก็ยิ่งอยากจะออกมาเจอโลกภายนอก อยากที่จะมุดเข้าไปสำรวจถ้ำของหญิงสาวตรงหน้า
"ตัวก็เล็กนิดเดียวทำไมมันถึงล้นออกมาขนาดนั้นว่ะ" มาเฟียหนุ่มบ่นพึมพำขึ้นมาอีก สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ราวกับถูกสะกดไว้ด้วยมนตรา
"คุณอาชิต้องทำแบบนี้...คุณอาชิเก่งจังเลย" จู่ๆ หญิงสาวที่กำลังหลับใหลก็พูดขึ้นมาทั้งที่ยังหลับตา ด้วยความตกใจแทนไทรีบทรุดตัวลงไปหลบข้างเตียง แล้วค่อยๆ ชำเรืองตามองขึ้นไปบนเตียงว่าเธอตื่นขึ้นมาหรือเปล่า
"เฮ้อ!" มาเฟียหนุ่มถอยหายใจอย่างโล่งอก เพราะเธอเพียงนอนละเมอ คงเล่นกับลูกชายของเขาทั้งวันจนเก็บมาฝัน แล้วนอนละเมอแบบนี้
เมื่อเห็นหญิงสาวยังคงหลับสนิท แทนไทก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้ตามเดิม แต่ผ้าห่มของเธอตอนนี้ถูกสลัดออกไปอยู่ข้างกายบาง จนเรียวขาขาวโผล่พ้นออกมา ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคออีกอึกใหญ่ สายตาคมเคลื่อนไล้มองเรียวขาสวยตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาจนถึงส่วนกลางกายสาวที่มีเพียงแพนตี้ตัวน้อยปกปิดความงามเอาไว้ ซึ่งตอนนี้ชุดนอนกระโปรงที่เธอสวมใส่ได้ล่นขึ้นไปอยู่บนหน้าท้องแบนราบ มาเฟียหนุ่มรีบดึงผ้าห่มมาปิดคลุมกายบางแสนเย้ายวน เพราะกลัวว่าตนเองจะอดใจไม่ไหว กว่าที่มาเฟียหนุ่มจะตัดใจเดินออกมาจากห้องของพรพระพายได้ก็เกือบรุ่งสาง
แทนไทก้าวเข้าไปนั่งประจำที่คนขับในรถครอสโอเวอร์คันหรู สองมือจับพวงมาลัยรถไว้มั่น สายตาคมมองขึ้นไปบนคอนโดมิเนียมตำแหน่งห้องของพรพระพาย นั่งนึกทบทวนการกระทำของตนเอง นี้เขาทำอะไรลงไป ทำตัวเหมือนคนโรคจิต หมดกันมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ รู้ถึงไหนอายถึงนั้น
"อาชิตื่นแล้วนะครับ ป้าแช่มกำลังให้รับประทานอาหารเช้าอยู่ในห้องอาหาร" ตรัยคุณกล่าวรายงานผู้เป็นนายที่เพิ่งจะก้าวเท้าลงจากรถครอสโอเวอร์สุดหรู ด้วยสีหน้าอิดโรยเนื่องจากไม่ได้นอนมาทั้งคืน แต่สายตาที่บอดี้การ์ดหนุ่มคู่ใจมองมายังมาเฟียหนุ่ม มันทำให้เขารู้สึกขัดใจ
"มึงมองกูแบบนี้หมายความยังไงหะไอ้เดย์ มึงนี้มันวอนล่ะ" มาเฟียหนุ่มถามเสียงกร้าว แต่ก็ไม่อาจทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มสลดไปได้เลย
"คุณแทนรีบขึ้นไปอาบน้ำดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย" ตรัยคุณพูดขึ้นอีกไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของแทนไทเมื่อสักครู่เลย
"นี้มึงหรือกูใครเป็นเจ้านายลูกน้องกันแน่" แทนไทถามอย่างไม่จริงจังนัก
"ก็ต้องเป็นคุณแทนสิครับที่เป็นเจ้านาย ส่วนผมก็เป็นบอดี้การ์ดที่รู้ใจคุณแทนที่สุด คุณแทนลืมเหรอครับ สงสัยนางฟ้าของอาชิจะร่ายมนต์ใส่เจ้านายผมแน่ๆ เจ้านายผมถึงได้..." ยังไม่ทันที่ตรัยคุณจะพูดจบ แทนไทก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
"ไอ้เดย์ มึงอยากปากมีสีแต่เช้าใช่ไหม รู้ดีนักนะมึง" มาเฟียหนุ่มชี้หน้าคาดโทษบอดี้การ์ดคู่ใจ แล้วเดินเข้าบ้านทันที
"เพราะผมรู้ใจเจ้านายของผมไงครับ" ตรัยคุณตะโกนตามหลัง มาเฟียหนุ่มยกนิ้วกลางให้บอดี้การ์ดของเขาโดยไม่หันกลับมามอง
ตรัยคุณรู้ดีว่าแทนไทไม่มีทางทำอะไรตน คนเป็นนายก็แค่กำลังโมโหกลบเกลื่อนความรู้สึกตนเองเท่านั้น ทั้งคู่โตมาด้วยกัน เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่น้อง เขารับรู้ในทุกๆ ความรู้สึกของมาเฟียหนุ่ม ทั้งในยามที่เขาทุกข์ที่สุดจากความรัก และตอนนี้ก็รู้ดีว่าเจ้านายของเขากำลังตกหลุมรักนางฟ้าของเด็กชายอินทัช แต่ก็อยู่ที่ว่าจะเปิดใจยอมรับความรู้สึกของตนเองหรือเปล่า ด้วยเคยเจ็บช้ำในรักครั้งแรก
- ผู้เขียน
