เช็ดตัวให้ผมด้วยสิครับ

1654 คำ
ตอนที่ 6 โรงพยาบาล ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก “สวัสดีครับ ผมนึกแล้วว่าคุณต้องมา คุณคิดถูกแล้วล่ะ” “อย่าพูดมาก คุณควรนอนหลับพักผ่อนได้แล้ว จะได้หายเร็ว ๆ” “อาหารเย็นมาตั้งนานแล้ว ทำไมคุณไม่รีบทาน จะได้รีบทานยา” เธอรีบเข็นสำรับอาหารเย็นมาให้เขา ข้าง ๆ กันก็มียาหลังอาหารเสียด้วย “คุณช่วยป้อนผมหน่อยสิครับ” แววตาออดอ้อนของภาคินัยทำเอาเจนจิราถึงกับหมั่นไส้ “คุณก็มีมือนี่คะ ทำไมฉันต้องป้อนด้วยละ” หญิงสาวต่อว่า “ก็มือข้างนี้ ผมไม่ถนัดนี่ครับ” ภาคินัยยังออดอ้อนพยาบาลสาวสวยตรงหน้าต่อไป ถึงแม้เธอจะอยู่ในชุดที่แสนจะธรรมดาก็ถือว่าสวยมาก แถมหน้าสดก็สวยไม่แพ้ตอนแต่งหน้าเลย “แล้วตอนเจาะทำไมคุณไม่บอกล่ะว่าคุณถนัดข้างไหน” “ก็ตอนนั้นผมไม่ทันคิดนี่นา นะนะ คุณป้อนผมหน่อย” เมื่อทนลูกตื๊อของภาคินัยไม่ไหว เจนจิราจึงยอมตักอาหารป้อนชายหนุ่มด้วยความไม่เต็มใจ ภาคินัยนึกอยู่ในใจ สงสัยว่าเขาน่ารังเกียจนักหรือไง ทั้ง ๆ ที่เขาเองต่างหากที่คอยวิ่งหนีผู้หญิงน่ารำคาญพวกนั้น แต่เธอมาแปลกที่ไม่ยอมรับให้เขาจีบง่าย ๆ แต่ยิ่งเธออยากหนีเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากแกล้งเธอเท่านั้น ภาคินัยอยากจะกอดรัดให้เธอใจจะขาด เธอช่างเป็นผู้หญิงที่สวยพร้อม ทำไมไม่เจอเธอเร็วกว่านี้นะ แต่ก็ไม่เป็นไรเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปเป็นอันขาด รอให้เอาสายน้ำเกลือออกก่อนเถอะ จะได้ทำอะไรถนัด ๆ หน่อย จะกอดเธอให้แน่นเลยคอยสิ! พยาบาลสาวหันไปตักอาหารมาป้อนให้ชายหนุ่มตรงหน้า ตักป้อนหนึ่งคำ เขาก็ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้ตลอด จนเธออายสายตาเจ้าชู้ของเขา มือบางเลยรีบยัดช้อนข้าวเข้าปาก จนอีกฝ่ายหนึ่งต้องสำลักข้าว “แค่ก ๆ ขอน้ำหน่อยติดคอ” หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าเธอผิดที่ป้อนข้าวเขาแบบนั้น “ขอโทษค่ะ..ดีขึ้นหรือยังค่ะ” “กะจะให้ผมตายเลยเหรอ” ในตาคมตัดพ้อ “ฉันขอโทษนะคะ” “คุณแกล้งผม ผมถือว่าคุณต้องชดใช้ผมนะ” “ชดใช้อะไรกันคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ แล้วฉันก็ขอโทษคุณไปแล้ว คุณจะเอายังไงอีก” “ชดใช้ด้วยชีวิตไงคนสวย คุณทำผมเกือบตายนะ..ที่รัก” “หึ!!! ดูพูดเข้า ฉันไปเป็นที่รักคุณตอนไปไหน คนอย่างคุณคงไม่ตาย ๆ ง่ายเพราะข้าวติดคอหรอกมั้ง และอีกอย่างที่นี่โรงพยาบาล ฉันกดปุ่มสีแดงนี่ พยาบาลก็จะมาช่วยกันปั๊มหัวใจคุณเองแหละ” “ผมอิ่มแล้ว คุณช่วยเช็ดตัวให้ผมหน่อยนะ ผมเหนียวตัว” “ใจเย็น ๆ สิ ฉันต้องเช็ดข้าวที่คุณทำหกไว้ก่อน” เธอไม่เคยรู้สึกอึดอัดใจ แบบนี้มาก่อนเลย และเหมือนเขาจับได้ถึงความรู้สึกของเธอ เขามีใบหน้ายิ้มแย้มอย่างผู้กำชัยชนะ เมื่อเตรียมน้ำเรียบร้อย ระหว่างที่พยาบาลสาวกำลังบิดผ้าหมาด ๆ อยู่นั้น เธอก็ยื่นผ้ามาให้ชายหนุ่ม เพื่อให้เขาเช็ดตัวเอง “คุณก็เช็ดให้ผมสิครับ” เธอจึงเอื้อมมือไปเช็ดตัวให้เขาโดยที่ยืนอย่างไกล “คุณก็เช็ดเองสิ มือคุณก็ว่างอยู่นะ” “ผมไม่สะดวกนี่ครับ ก็แค่เช็ดตัวเอง มีน้ำใจหน่อยสิครับ” เจนจิราถอนหายใจ แล้วเขาก็ยื่นผ้ามาให้เธอ ระหว่างที่เธอรับผ้าเข้าก็ดึงมือเธอไปเช็ดตัวให้เขาทันที “แบบนี้ไง เช็ดแบบนี้ ไม่เห็นจะยากอะไรเลย” “คุณเจน ขยับมาใกล้ ๆ สิครับ อยู่ไกลซะจน” ระหว่างที่เขายังพูดไม่จบ วงแขนอีกข้างก็รั้งเอวบางที่อยู่แค่เอื้อมเข้ามากอดไว้ “ว้าย!.. คุณภาคินัย” “ต้องแบบนี้สิครับ คุณเช็ดเสร็จเมื่อไหร่ผมถึงจะปล่อยคุณ” “อื้อ!.. ปล่อยก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าฉันจะโดนเรื่องจรรยาบรรณได้นะคะ” “ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอกครับ ผมสั่งไว้แล้ว ว่าห้ามรบกวน” “แต่ฉันอึดอัดแล้วก็เช็ดตัวให้คุณไม่สะดวกนะคะ” “ก็ได้” ระหว่างนั้นเจนจิราต้องคอยหลบสายตาเจ้าชู้ของภาคินัยอยู่ตลอดเพราะเขาจ้องเธอไม่หยุด จนเธอเช็ดผิด ๆ ถูก เธอไล่เช็ดจากแขน ไปที่หน้าอก ซอกคอ แล้วก็ใบหน้า เธอวนใบหน้าอันหล่อเหลาพิจารณาความหล่อของเขา ใจเต้นรัวดั่งเสียงกลอง นี่เธอหลงเสน่ห์อีตานี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โอ๊ย!..อยากจะบ้าตาย “คุณเจนครับ ผมอยากเปลี่ยนชุด” “ได้ค่ะ..รอสักครู่นะคะ” พยาบาลสาวลากผ้าม่านรอบเตียงเธอ เธอก็เข้ามาอยู่ข้างในกับเขาสองคน เดี๋ยวฉันขออนุญาตดับไปที่หัวเตียงนะคะ “ทำไม คุณอายเหรอ” “ปะ เปล่าคะ” เจนจิราก็ปุ่มStopน้ำเกลือที่เครื่องให้น้ำเกลือระบบอัตโนมัติ แล้วปลดสายน้ำเกลือออกจากปลั๊กที่ทำไว้บนข้อมือ “โอ๊ย!!.. ผมเจ็บครับ” “เจ็บตรงไหนเหรอคะ” “ก็ตรงที่แทงน้ำเกลือไว้ไง” “โอ๊ย!! เข็มน้ำเกลือแทงครับ โอ๊ย!” ภาคินัยแกล้งเจ็บ แต่ว่าเจนจิรารู้ทัน “คุณภาคินัยคะ ตรงนี้ไม่ได้มีเข็มคาไว้สักหน่อย” อ่าว!.. คราวนี้ชายหนุ่มทำหน้าเหลอหลา จะแก้ตัวยังไงดี “แฮะ!!..ผมหยอก เออ!. แล้วในนี้ทำไมไม่มีเข็มล่ะ” “เขาไม่ได้ใส่ไว้แล้ว คุณไปอยู่ไหนมา ระบบให้น้ำเกลือเดี๋ยวนี้ก็แค่แทงเข็มเข้าไปตอนแรกก็เท่านั้น เขาไม่คาไว้หรอก” “ว้า!.. แย่จัง กะจะแกล้งซะหน่อย” “แกล้งมาก ๆ ระวังจะเจ็บจริงนะคุณ” “ขอโทษครับ ก็ผมกลัวคุณจะเหงาไง” “แค่นี้ฉันก็เหนื่อยพอแล้ว คุณอย่าหาเรื่องปวดหัวมาให้ฉันอีกเลย” “โอเคครับ ผมขอโทษ” สายตาของเขาทั้งเว้าวอน ทั้งออดอ้อน ส่งมาให้เธออย่างไม่ลดละ หญิงสาวเลยต้องหลบสายตาที่จ้องมองนั้นอีกครา คนอะไรไม่พูดกวนก็ส่งสายตาเจ้าชู้ตลอด “คุณเจน คุณหลบตาผมทำไม” เออ!.. นั่นสิ ไม่เธอน่าทำตัวมีพิรุธให้เขารู้เลย ตานี่คงคิดว่าหล่อนอายไปแล้วแน่ ๆ เลย “เปล่าซะหน่อย ฉันเบื่อขี้หน้าคุณต่างหาก” เธอใช้ผ้าห่มมาคลุมช่วงล่าง ตั้งแต่เอวลงไป จากนั้นก็เอื้อมมือที่ใส่ถุงมือยางเรียบร้อยมาดึงกางเกงของเขาออก ชุดผู้ป่วยที่อยู่ใกล้ ๆ ถูกนำมาเปลี่ยนให้เขา แล้วภาคินัยก็เอ่ยขึ้น “คุณเจนครับ ช่วยถอดชั้นในออกให้ด้วยสิครับ เดี๋ยวนานกว่านี้ผมจะติดเชื้อราเอาได้นะคุณ” ‘ห๊า!!.. อะไรกัน อีตาบ้านี่’ พยาบาลสาวคิดในใจ อะไรกันถึงกับให้ถอดกางเกงในเลยเหรอเขาไม่ใช่คนป่วยที่สลบไสลสักหน่อย “แล้วคุณมีเปลี่ยนมั้ย” หญิงสาวอ้างขึ้นเพราะคิดว่าเขาคงไม่ได้เตรียมอะไรมาหรอก กระเป๋าเสื้อผ้าสักใบก็ไม่เห็นมีมา “ผมมีมาแค่ติดตัวนะครับ ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย” “งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อมาเปลี่ยนให้นะคะ” เจนจิราเสนอ เพราะไม่อยากอยู่ในช่วงเวลาที่อึดอัดอย่างนี้ “ไม่ต้องหรอกครับ คุณถอดออกก็พอ ผมไม่ใส่ก็ได้” ‘อี้ย!..น่าเกลียด!!’ พยาบาลสาวทำหน้าเจื่อน ๆ จนเขาต้องเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “อะไรกันคุณ ตอนอยู่ที่บ้าน ก่อนนอนผมก็ไม่ใส่อะไรเลย มันหลับสบายดี..ไม่เชื่อคุณลองดูสิ” “ถ้าจะให้ฉันถอด ก็หยุดพูดมากได้แล้ว” เจนจิราตัดรำคาญ “นะ นะคุณถอดออกให้ผมหน่อย” “ค่ะ ๆ” ว่าแล้วเธอก็รีบถอดให้เขา มันไม่ใช่ว่าไม่เคยทำผู้ป่วย บางรายผ่าไส้ติ่งก็ต้องโกนขนให้อีกต่างหาก แต่นี่ดูสายตาของเขาสิ เธอล่ะอยากเอาผ้ามาปิดตาเขาไว้เสียจริง ๆ เลย “เสร็จแล้ว” “ขอบคุณครับ คราวนี้คุณก็เช็ดตัวด้านล่างด้วยนะ ผมจะได้หลับสบาย” “คุณนี่ได้คืบจะเอาศอก ฉันปลดน้ำเกลือออกให้คุณเลยมั้ย จะได้ไปอาบน้ำซะเลย” “ป้าหมอบอกว่าให้รอหมดขวดก่อนไม่ใช่เหรอ” “อืม..ก็ใช่ แต่คุณ..” . “แต่ผมทำไม” “ก็คุณมันดื้อไง” “โอเค..ถ้าคุณเช็ดตัวผมเสร็จ ผมสัญญาว่า ผมไม่กวนคุณเลย” พยาบาลสาวจำใจต้องเช็ดตัวด้านล่างให้กับเขา ตั้งแต่น่องไล่ขึ้นมาจนถึงโคนขา จนสุดท้ายเขาจับมือเธอที่มีผ้าอยู่เอาไปเช็ดบริเวณน้องชาย “อื้อ!..คุณทำอะไรน่ะ” “ก็คุณเช็ดให้ผมไม่ทั่วไง” พยาบาลสาวเลยกลั่นใจเช็ดถูวนไปมาจนเขาพอใจ “อืม ๆ พอใจหรือยัง” “พอใจแล้วครับ มือคุณนุ่มจังเลย” “หยุดพูดแล้วหลับซะ หมดหน้าที่ฉันแล้ว” เจนจิราเอาผ้าไปซักในห้องน้ำจากนั้นเธอก็เดินมาพักสายตา ด้วยฤทธิ์ยานอนหลับทำให้ภาคินัยเผลอหลับไป “เฮ่อ!.. สิ้นฤทธิ์สักที อีตาบ้า” หญิงสาวบ่นพึมพำพร้อมกับถอนหายใจและจ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม ถ้าลดความหื่นลงสักหน่อยคงจะดีกว่านี้
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม