ตอนที่9 เข้าเต้า

1224 คำ
"ฉันอยากหลับคาเต้ากล่อมหน่อยนะ"จากที่งัวเงียร่างกายกลับตื่นตัวเมื่อโดนงับที่เต้างาม ไอรักถึงกลับทำตัวไม่ถูก แขนแกร่งคว้ากอดเอวคอดดันให้เข้ามาใกล้ที่สุด หลังบางแอ่นสะท้านอย่างหลีกหนีไม่พ้น ปากหยักช่างร้ายเหลือเกิน ลิ้นร้อนก็ช่างชำนาญตวัดเลียดูดดุนจนอกบางกระเพื่อมขึ้นลงหายใจหอบสั่นอย่างหวั่นไหว หัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกมานอก "อู้บอั๋วอั้ยอ่อย"(ลูบหัวให้หน่อย)ลิ้นและปากยังค้างคาที่เต้างามอย่างไม่ยอมปลดปล่อย อัคคีออกคำสั่งฟังดูเหมือนอ้อนแกมบังคับให้อีกคนลูบหัวให้ ปากบอกตายังหลับคาเต้า แต่การกระทำเหมือนจะเริ่มร่วมรักกับเธออีกครั้งมากกว่า มือเล็กส่งลูบหัวทุยที่มีผมดกดำขับกล่อมให้อีกคนได้หลับใหล ปากหยักดูดอย่างเป็นจังหวะเหมือนเด็กทารกเข้าเต้าไม่มีผิดเพี้ยน ทั้งดูดทั้งซุกอก อ้อนจนไอรักใจบางไปหมด เพียงไม่นานลมหายใจอุ่นๆก็สม่ำเสมอไปพร้อมๆกัน เช้า ไอรักรู้สึกตัวตื่นในช่วงเช้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในเมื่อคืนใบหน้ากลับแดงขึ้นมาเสียดื้อๆ เธอค่อยๆขยับตัวเพื่อที่จะถอยแต่ปากหยักที่เหนียวแน่นยังคงดูดเต้าเป็นจังหวะอย่างไม่ยอมปล่อย ดวงตาคมดุเปิดปรือเงยมองอย่างหงุดหงิดคล้ายกับขัดจังหวะในการนอนช่วงเช้า ร่างบางได้แต่นอนนิ่งขยับตัวมากก็ไม่ได้ร่างกายยังระบบโดยเฉพาะช่วงล่าง "คุณอัคคีไม่ไปทำงานหรอค่ะ"มือเล็กลูบกลุ่มผมดำของคนที่มาซุกอยู่ในอกพร้อมเอ่ยถาม แต่กลับได้รับความเงียบเป็นคำตอบ ซึ่งเธอก็ไม่ได้เซ้าซี้ปล่อยให้อีกคนหลับคาอกอยู่แบบนั้น เพียงไม่นานร่างกายกำยำก็ขยับตัวตื่นอย่างอารมณ์ดีส่งยิ้มหวานให้อีกคนที่กำลังโดนเหน็บกินเพราะนอนอยู่ท่าเดียว ร่างบางถูกช้อนอุ้มเดินตรงไปยังห้องน้ำ ไม่มีเสียงน้ำตกกระทบพื้นกระเบื้อง กลับมีเสียงครวญครางแหบกระเส่าจากไฟราคะราวเกือบสองชั่วโมง ร่างสูงโปร่งของอัคคีเดินลงมาอย่างยิ้มกริ่มพร้อมกับมีร่างบางเดินตามต้อยๆเหมือนกลัวหลง ดวงตากลมโตมองทุกอย่างในช่วงเช้าด้วยรอยยิ้ม คฤหาสน์ใหญ่โตสวยงามจนไอรักคิดว่านี่คือวิมาน วิมานที่เด็กกำพร้าคนหนึ่งเคยวาดฝัน "ตักข้าวต้มเลยครับป้าสา"อัคคีนั่งลงในที่ประจำ ส่วนอีกคนก็ยืนเก้ๆกังๆไม่รู้จะไปยืนตรงไหนเพื่อไม่ให้เกะกะ อัคคีที่มองดูอยู่ได้แต่ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้ไอรักเดินเข้ามาใกล้พลางคว้าคนตัวเล็กให้มานั่งบนตักแกร่งอย่างไม่ได้สนใจสายตาใครๆ ไอรักได้แต่ก้มหน้า อายก็อายเขินก็เขินคนตัวโตชอบทำให้เธอเสียอาการอยู่เรื่อย ป้าสาได้แต่ยิ้มแค่แปลกใจว่าทำไมคุณหนูของบ้านถึงพาเด็กสาวหน้าตาน่ารักมานอนค้างที่นี่ ร้อยวันพันปีไม่เคยพาใครเข้ามา "ให้หนูรักป้อนไหมคะ"เธอแค่อยากเอาใจอยากให้ผู้ชายตรงหน้าอารมณ์ดี เพราะเช้านี้เธออยากอ้อนขอไปเยี่ยมน้องสาวที่โรงพยาบาล "เอาสิ!ฉันก็เบื่อแล้วเหมือนกัน ตักข้าวป้อนตัวเองมาสามสิบกว่าปีมันเหนื่อย"ไอรักยิ้มเมื่อได้รับคำตอบที่น่าพอใจ เธอรีบตักข้าวต้มอุ่นๆที่มีเครื่องแน่นๆจนเต็มช้อนลายสวย ปากเล็กเป่าไอความร้อนออกนิดเพื่อให้อีกคนทานง่ายขึ้น ปากอิ่มช่างน่ารักน่าจูบเสียจริงถ้าไม่ติดว่าเมื่อเช้าอัคคีทำรักจนเธอช้ำไปทั้งตัว บนโต๊ะอาหารเช้านี้ร่างบางคงไม่รอดแน่ คงได้ทานของหวานแทนของคาว "อร่อยไหมคะ"ดวงตากลมโตมองคนที่เธอนั่งอยู่บนตัก ยอมรับว่าผู้ชายตรงหน้าดูดีเพอร์เฟคไปสะทุกอย่าง แม้ขณะเคี้ยวอาหารก็ยังดูมีเสน่ห์ สมกับที่ชื่ออัคคีแผดเผาทุกคนให้หลอมละลายได้ทุกสถานการณ์ "ทำไมคุณอัคคีหล่อจังค่ะ"เธอถามพร้อมกับยิ้มหวานๆไปให้ แก้มบุ๋มทำให้อัคคีเอ็นดูเด็กตัวหอม แถมยังปากหวานทำให้เข้ายิ้มได้ในช่วงเช้า ปากหยักกดจูบที่แก้มอย่างหมั่นเขี้ยวเด็กอะไรอ้อล้อเก่ง "มองหน้าฉันมันอิ่มรึไง"แขนแกร่งกระชับกอดพร้อมผลักถ้วยข้าวต้มออกคล้ายกับบอกว่าอิ่มแล้ว "ไม่อิ่มค่ะแต่กระชุ่มกระชวยหัวใจ"ใครจะไม่อยากมองกันความหล่อออร่าพุ่งเตะตาขนาดนั้น "อยากได้อะไรว่ามา"แก้มนิ่มถูกเกลี่ยอย่างเบามือ ร่องอกใหญ่ที่มองเห็นรำไรมันหวานจนจับใจอัคคีเองรู้ดี หวานจนเขาต้องเข้าเต้าและก็คิดว่าจะดูดมันทุกคืน "หนูรักอยากไปหาน้อง หนูรักขอไปได้ไหมคะ"แขนเล็กส่งกอดเอวสอบพร้อมกับแนบลำตัวอิงแอบที่อกแกร่ง เอ่ยขอในสิ่งที่ต้องการไม่รู้ว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน จะอนุญาตหรือปฏิเสธเธอก็ไม่ว่าหรอกแต่ขอแค่ให้ได้ขอ เพราะใจตอนนี้พะวงเป็นห่วงอีกคนที่โรงพยาบาลเป็นที่สุด และหวังว่าเทพบุตรที่ชื่ออัคคีจะไม่ใจร้ายกับเธอจนเกินไป "ถ้าไม่ได้ละฉันจะกลายเป็นผู้ใหญ่ใจร้ายรึเปล่า"ดวงตาคมมองใบหน้าสวยที่เศร้าลงอย่างหม่นแสงอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง "มะ…ไม่ใจร้ายค่ะ ไม่เลย"เสียงสั่นเล็กๆทำให้อัคคีรู้สึกหน่วง แค่อยากแกล้งคนตัวเล็กแต่ลืมไปว่าความรู้สึกของคนมันไม่เท่ากัน ภูมิคุ้มกันแต่คนแตกต่างกันเพราะฉะนั้นไม่ควรเล่นกับความรู้สึก "ทานข้าวต้มให้หมดเดี๋ยวฉันพาไป"แกล้งไม่ไหวหรอกแค่เห็นใบหน้าเศร้าๆใจแกร่งกลับทรมาน "ฮึก จริงนะคะ"อัคคียิ้มพร้อมกับพักหน้าให้เป็นคำตอบไม่จำเป็นที่เขาจะต้องโกหก ก้านนิ้วแกร่งเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มด้วยความอ่อนโยน ความอ่อนโยนที่ตัวเขาเองก็ไม่คิดที่จะมอบให้ใครนอกจากผู้เป็นแม่อย่างคุณหญิงสุณี โรงพยาบาลxxx อัคคีก้าวลงจากรถอย่างภูมิฐานไม่ว่าจะอยู่ในชุดไหนด้วยรูปร่างหน้าตาบวกกับความรวยล้นฟ้าทำให้เขาเป็นที่หน้าจับตามอง ท่วงท่าทุกย่างก้าวเขาดูดีโดยไม่ต้องมีมาดหรือเก๊กขรึม ไอรักค่อยๆขยับตัวก้าวเท้าลงมาจากตัวรถ เธอยืนห่างจากอัคคีนิดหน่อยโดยไม่ได้ยืนเทียบเคียงอย่างตีตนเสมอท่าน แค่อัคคีเมตตาเธอกับน้องแค่นี้ก็ดีมากพอแล้ว ใบหน้าคมเรียบตึง ดวงตาคมดุมองด้วยความหงุดหงิด คิ้วหนาเคลื่อนตัวเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจที่เห็นคนตัวเล็กยืนห่างจากกายไปหลายก้าว "รังเกียจที่จะต้องยืนใกล้คนแก่อย่างฉันรึไง"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม