บทที่ 2 : ทุกอย่างมันเป็นแค่เกม 2
1234 คำ
อีกด้านหนึ่ง ณ คฤหาสน์หรู
ร่างสูงสง่าในชุดสูทสุดเนี๊ยบพอดีตัว กำลังยืนหันหน้าเข้าหากำแพงหลังจากที่สั่งให้เด็กรับใช้นำกรอบรูปบานใหญ่มาแขวนติดผนังห้องรับแขกเป็นครั้งแรก ซึ่งเป็นภาพครอบครัวสี่คนพ่อแม่ลูกสมัยที่เขายังเป็นเด็กน้อย เรียกได้ว่าเป็นการนำภาพครอบครัวออกมาติดเป็นครั้งแรก จุดประสงค์คือให้แขกที่มาเยือนได้ชมภาพครอบครัวในอดีตที่แสนอบอุ่นของของเขา ขณะที่ดวงตาคู่คมนั้นมีแต่รอยแค้น ที่รอเวลาเอาคืน
“เดี๋ยวก่อนค่ะ เดี๋ยวอิฉันขอแจ้งคุณเล็กก่อน”
เสียงป้าอิ่มร้องโวยวายใหญ่ ดังมาตั้งแต่ประตูทางเข้า ส่งผลให้ประกาศิตต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเตรียมตัวเตรียมใจรับมือกับเหตการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านี้ ราวกับรอเวลานี้มานาน
ศรุตพาร่างสูงตัวใหญ่ของตนเองเข้ามาในคฤหาสน์หรูของชายหนุ่มรุ่นลูกอย่างถือวิสาสะ ไม่สนเสียงร้องปรามของแม่บ้านวัยกลางคน โดยมีลูกสาวที่แสนจะอ่อนหวาน และไร้เดียงสา วิ่งตามมาติดๆ เมื่อทั้งสามประจันหน้ากัน ต่างก็หยุดชะงักเท้าในทันที
“เล็ก ! บอกอาหน่อย ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงได้แถลงข่าวออกไปแบบนั้น?”
ศรุตถามด้วยอารมณ์เดือดดาล เมื่อไม่สามารถเก็บซ่อนความร้อนรุ่มในอกที่แทบจะแผดเผาตนอยู่ตอนนี้
“ใจเย็นๆ สิครับ อารุต ผมก็แค่…ทำเหมือนอย่างที่อาเคยทำกับพ่อของผมเมื่อหลายปีก่อนก็เท่านั้นเอง”
ประกาศิตกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น เช่นเดียวกับดวงตาคู่คมที่ตอนนี้เผยความร้ายกาจออกมาจนน่าใจหาย ใบหน้าหล่อเหลาเหยียดยิ้มร้ายๆ ที่มุมปาก ขณะที่คนฟังทั้งสองถึงกับช็อก และอึ้งไปตามๆ กัน
“มันหมายความว่าไงคะพี่เล็ก แล้วเรื่องของเราละคะ?”
ทอฝันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือหลังจากที่ดึงสติกลับมาได้ ส่งผลให้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความแค้นของประกาศิตอ่อนแสงลงเล็กน้อย เหมือนจะพ่ายน้ำตาที่คลอเบ้าของเธอ แต่แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นแสยะยิ้ม ดูเย็นชา ไร้ความรู้สึก จนทอฝันต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ดังหลุดรอดออกมา
“เรื่องของเรามันเป็นแค่เกมเท่านั้นเหรอคะพี่เล็ก?”
“ใช่ ทุกอย่างมันเป็นแค่เกม พี่ก็แค่ต้องการแก้แค้นอารุตให้รับรู้ถึงความเจ็บปวดและสูญเสีย เหมือนอย่างที่ครอบครัวของพี่เคยเจอไง”
“แกหมายความว่าไง! แกหมายถึงอะไรกันแน่? ไอ้เล็ก!”
ศรุตอยากจะเข้าไปคว้าคอเสื้อเด็กหนุ่มรุ่นลูก แล้วซัดหมัดใส่ใบหน้าหล่อเหลาแรงๆ สักที แต่ก็ถูกลูกสาวดึงแขนไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้ตนพุ่งเข้าหาอีกฝ่าย
“อารุตจำเพื่อนที่ชื่อภาษิตไม่ได้เลยเหรอครับ ผมเป็นลูกชายคนเล็กของคนที่อาหักหลัง แล้วฮุบบริษัทไปไงครับ”
ประกาศิตพูดอย่างใจเย็น บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มกวนโมโหได้ตลอดเวลา และแน่นอนว่าความจริงที่หลุดออกมาจากปากของเขาสามารถทำให้ศรุตถึงกับช็อกไปเลยเดียว
ภาษิต ! คำๆ นี้ก้องในหัว ทำไมเขาถึงพลาดมองไม่ออกนะ ว่าประกาศิต เป็นลูกของเพื่อนที่จากไปนานหลายปีแล้ว แสดงว่า ชายคนนี้ ตั้งใจเดินเข้ามาในชีวิตของลูกสาวของเขา เพื่อแก้แค้นให้คนเป็นบิดาเท่านั้นเองสินะ!
สมองของศรุตประมวลผลอย่างรวดเร็ว และเมื่อสรุปอะไรได้ เขาก็ต้องรู้สึกเจ็บปวดแทนลูกสาวเป็นอย่างมาก
“เพี้ยะ !”
เมื่อสลัดแขนหลุดจากมือเล็กของลูกสาว ศรุตก็เงื้อมือฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรง ทว่าเจ้าตัวกลับค่อยๆ หันมาเผชิญหน้าพลางใช้ลิ้นดันแผลที่เลือดซิบๆ ออกมาบริเวณมุมปากด้านที่โดนตบ ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“เอาอีกสิครับคุณอา เอาให้สมกับที่คุณอาต้องเสียเอสพีให้ผมฟรีๆ ไงละ อ้อ…แล้วแถมลูกสาวคนสวยของคุณอาอีกคนด้วย เพราะเราเพิ่งจะนอนด้วยกันเมื่อคืนนี้เอง”
“พี่เล็ก…”
ทอฝันหลุดอุทานเรียกอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิดหวัง เสียใจ เธอรับไม่ไหวกับความจริงที่เพิ่งรับรู้ ร่างอรชรค่อยๆ ทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยอาการแขนขาอ่อนแรง มือเล็กทั้งสองข้างปิดหูของตัวเองเอาไว้แน่น ไม่อยากได้ยินอะไรที่ทำไร้จิตใจของเธอมากไปกว่านี้แล้ว
ศรุตเองก็รู้สึกใจหาย และเจ็บปวดไม่ต่างจากลูกสาว เพราะตนนั้นมองคนผิดและโง่เอง ที่ยอมยกบริษัทเอสพีให้กับประกาศิตเพียงเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายมีความสามารถและคิดว่าประกาศิตจะจริงจังกับลูกสาวตนถึงขึ้นเข้าประตูวิวาห์ด้วยกัน ทั้งนี้ก็เพราะทอฝันไม่ชอบเป็นผู้บริหาร หากแต่ชอบที่จะเดินในเส้นทางการแพทย์มากกว่า ทุกอย่างคือความผิดของเขาเพียงผู้เดียว
“มันไม่ใช่ความผิดของพี่สักนิดเลยนะฝัน หากฝันจะโทษ ก็โทษอารุตเถอะ เขายกให้พี่เองโดยที่พี่ไม่ได้เรียกร้องขอ แต่ก็นะ…เขาอาจจะลืมไปว่า ควรระมัดระวังตัวเองแค่ไหน เวลาที่เคยทำผิดบาปในอดีต...”
“ไอ้เล็ก! พ่อแกมันโง่เอง แล้วจะมาโทษฉันเพื่อ... อีกอย่างทอฝันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย ทำไมต้องมาหลอกลูกสาวฉันให้เจ็บปวดด้วย ทำไม!?”
ประกาศิตหัวเราะขำ น้ำตาคลอเพราะความเจ็บปวด นึกถึงอดีตที่ทรมานของตัวเอง ที่พ่อต้องมาตรอมใจตาย เพราะความไว้ใจเพื่อนอย่างศรุต ทั้งที่สัญญาจะเป็นเพื่อนตายกันแท้ๆ
“พ่อผมต้องตรอมใจตาย คุณอายังมีหน้ามาบอกว่าพ่อผมโง่อีกงั้น พ่อไม่ได้โง่เลยครับ พ่อแค่ไว้ใจคนผิด จนต้องหมดเนื้อหมดตัวไปแบบนั้น แล้วหลังจากวันนั้น ก็เหลือแค่ผมกับพี่ชาย อาไม่มีทางรู้หรอก ว่าผมกับพี่ ต้องลำบากมากแค่ไหน กว่าที่จะลุกขึ้นมายืนได้ในจุดนี้อีกครั้ง!”
ชายหนุ่มโพล่งระบายความอัดอั้นในใจที่เก็บซ่อนไว้มานานออกมา เผยตัวตนที่แท้จริง ทอฝันได้แต่ร้องสะอึกสะอื้น ความเจ็บปวดโถมใส่เข้ามาอย่างรุนแรง ค่อยๆ ลุกยืน
“งั้นฝันขอถามหน่อยเถอะ เรื่องระหว่างเราพี่ไม่เคยรู้สึกอะไรเลยใช่ไหม ทุกอย่างพี่ทำไปเพราะต้องการแก้แค้นเพียงเท่านั้นใช่ไหมคะ”
ถึงแม้จะรู้คำตอบดี แต่ทอฝันก็อยากได้รับการยืนยันจากปากของเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ดวงตาคู่คมสบเข้ากับดวงตากลมโตที่มองมาด้วยความเจ็บปวดแวบหนึ่งด้วยความรู้สึกผิด ในส่วนลึกของหัวใจนั้นอยากดึงเธอมากอดปลอบใจแทบขาด ทว่าสิ่งที่ต้องแสดงออกมานั้นกลับตรงข้ามกับหัวใจอย่างสิ้นเชิง
“ใช่ ทุกอย่างเกิดเพียงเพราะพี่อยากแก้แค้น อารุตเท่านั้น!”
- ผู้เขียน
