“คิดถึงมะนาวจัง” พีรพลทิ้งตัวลงบนที่นอน จ้องมองเพดาน จินตนาการถึงหน้ามิรันดา หลังจากรอให้ถึงเวลาสามทุ่มครึ่งมานานแสนนาน
“ไม่เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง คิดถึงแล้วเหรอคะ”
“คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย มะนาวคิดพี่ไหมครับ”
“นิดหน่อยค่ะ”
“นิดเดียวเองเหรอ”
“ค่ะ” มิรันดาโกหก คิดถึงมาก คิดถึงตลอดเวลาเลยต่างหาก
“คิดถึงนิดหน่อยก็ยังดีกว่าไม่คิดถึงเลย แล้วทำอะไรอยู่ครับ”
“ตอนนี้คุยกับพี่พลอยู่ค่ะ แต่ก่อนหน้านี้นอนฟังเพลง แล้วก็ดูของลดราคาในแอปพลิเคชันชอปปิ้งออนไลน์ด้วย”
“ชอปไปเยอะยังครับ”
“ไม่เยอะค่ะ”
“ซื้ออะไรไปเหรอครับ”
“ไม่บอกได้ไหมอะ”
“อ้าว... ทำไมล่ะ ยิ่งไม่อยากบอก พี่ยิ่งอยากรู้นะ”
“เดี๋ยวพี่พลคิดว่ามะนาวเป็นเด็กไม่รู้จักโต”
“ซื้อของเล่นเหรอ”
“ก็... ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงค่ะ”
“งั้นพี่ขอทายแล้วกัน พวงกุญแจหมีน้อย”
“55555 ไม่ใช่ ให้โอกาสอีกสองครั้งค่ะ”
“กระปุกออมสิน”
“ผิดค่ะ”
“ยากจังครับ ไม่
