“ขออนุญาตนะคะ” มิรันดาบอกเจ้านาย หลังจากขึ้นรถยังไม่ถึงห้านาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ตามสบายครับ” พีรพลบอกเรียบๆ ตามองถนน คอยขับรถอย่างปลอดภัย ใส่ใจเพื่อนร่วมทาง ไม่ได้คิดสนใจว่าเธอคุยกับใคร แต่พอได้เสียงปลายสายดังออกมาเป็นเสียงผู้ชาย ความอยากรู้อยากเห็นก็บังเกิด ทว่าเพื่อความเท่ห์ จึงต้องปั้นหน้านิ่งไว้เหมือนเดิม
“นาว ที่บ้านฝนตกหนักมาเลย กลับบ้านยังไง ให้ไปรับไหม”
“ไม่ต้อง กำลังกลับแล้ว”
“กลับยังไง แท็กซี่เหรอ”
“อือ”
“ใกล้ถึงยัง”
“ยัง เพิ่งออกจากที่ทำงาน”
“งั้นถึงบ้านแล้วบอกหน่อยดิ ไปสยามมา ซื้อขนมมาฝาก”
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยเอามาให้ก็ได้ ฝนตกไม่ใช่เหรอ จะออกมาทำไม”
“ไม่ได้”
“มันต้องกินวันนี้เหรอ”
“ใช่”
“ฝากไว้กับพ่อแม่สิ”
“เออน่า เดี๋ยวเอาไปให้ที่บ้าน ถึงแล้วบอกด้วย แค่นี้นะ เดี๋ยวเจอกัน”
เสียงถอนหายใจดังแทนคำบอกลา มันเป็นเสียงที่ทำให้พีรพลรู้ว่ามิรันดาไม่ค่อยอยากเจอคนที่เพิ
