“จริงนะ อลินไม่หลอกธิปนะ งั้นพรุ่งนี้ ธิปไปรับอลินกับเด็กๆ ที่บ้านหมอเมล์นะ” นราธิปถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เพราะถูกอลินบอกปัดมาแล้วหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ เขาต้องไล่ต้อนเธอให้จนมุมให้ได้
อลินไม่ได้ตอบเป็นคำพูด ได้แต่เงยหน้าขึ้นเหยียดริมฝีปาก ฉีกยิ้มเป็นเส้นตรง แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
ในขณะที่ตรงประตูห้อง ใครคนหนึ่งมาได้จังหวะเหมาะพอดี ไม่ตั้งใจจะยืนแอบฟัง แต่คนทั้งคู่คงคุยกันเพลินจนไม่ได้ยินเสียงว่าเขาเดินเข้ามาด้านในแล้ว แม้จะท่องอยู่ในใจตลอดว่า
‘ผู้หญิงก็เหมือนสมบัติผลัดกันชม ได้มาก็อย่าดีใจ จากไปก็อย่าเศร้า หาใหม่เอาก็ได้’
แต่เอาเข้าจริง ทำไมเวลานี้ คนที่คิดว่าผู้หญิงไม่ได้มีอิทธิพลกับเขามากมายขนาดนั้น ความสำเร็จต่างหากที่หอมหวานกว่ามาก แต่พอเป็นอลิน หัวใจเขากับร้อนรุ่ม จู่ๆ มือก็กำเข้าหาแน่น จากนั้นเสียงกระดูกข้อนิ้วแต่ละข้อก็พร้อมใจกันลั่นดังกรอบแกรบ แม้จะท่องอยู่ในใจหนักหนาว่า
‘กูไม
