พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

ตอนที่7

"เขาจะให้ฉันไปปรนนิบัติเขากับแฟนงั้นหรือ?"ธยาดาเลิกคิ้วถามย้ำกล้าอีกครั้ง

"ขอโทษที่กล้าเผลอไปขอร้องเรื่องคุณหนูดี จนทำให้คุณยาดาต้องเดือดร้อนครับ"

แต่เมื่อกล้าเอ่ยถึงหนูดีขึ้นมา เรียวปากบางก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"ขอโทษทำไม ดีเสียอีกฉันจะได้เจอหนูดี ถึงเขาจะไม่ให้เปิดเผยตัวตน ไปในฐานะคนรับใช้ก็ไม่เป็นอะไรเลย ฉันยินดีมากๆ"

"โธ่ คุณยาดา กล้าไม่คิดเลยว่าคุณจะมาถึงจุดนี้ได้ ถ้าไม่เกิดเรื่องเล่าลือนั้น..ป่านนี้คุณก็คงจะมีความสุข"

กล้ารู้สึกสงสารธยาดาขึ้นมา คงจะมีเพียงกล้าคนเดียวที่ยังเชื่อใจธยาดาเหมือนเดิม เพราะว่าในอดีตถ้าไม่ได้ธยาดาช่วยชีวิตพ่อของเขาไว้ ป่านนี้พ่อของกล้าคงจะไม่ได้รับการผ่าตัดและก็คงจะตายจากโลกนี้ไปแล้ว

"เรื่องเล่าลือที่ว่าฉันมีชู้น่ะเหรอ นี่กล้า ทำไมนายหัวของกล้าถึงได้ปักใจเชื่อขนาดนั้น ฉันหายไปเขาไม่คิดตามหาอะไรเลยเหรอ แล้วจู่ๆก็เขาก็คิดและตัดสินว่าฉันหนีตามผู้ชายไปเลยอย่างนั้นเหรอ ด้วยนิสัยของภูฉันแทบจะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเชื่อคำของคนอื่นได้"

"กล้าก็ไม่รู้ว่าสาเหตุอะไร นายหัวถึงคิดแบบนั้น เพราะนายหัวไม่เคยบอกอะไรเลยครับ"

"สักวัน ฉันเชื่อว่าความจริงจะปรากฏ เมื่อถึงวันนั้น ตำแหน่งเดียวที่ฉันต้องการ ก็คือเป็นแม่ของหนูดีอย่างเปิดเผย ส่วนเรื่องของเขากับฉันมันคงสายไปแล้ว อีกหน่อยเขาก็คงจะแต่งงาน ไปเถอะกล้าอีกสักพักเดี๋ยวฉันจะไปทำอาหารต้อนรับแขกให้เขา"

"ผมจะให้กาหยูไปช่วย"

"ขอบใจจ่ะ"

ธยาดายิ้มให้กล้า ที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นกังวลแทนเธอจริงๆ

วันนี้ธยาดาโดนยกเว้นไม่ต้องไปเก็บกาแฟในช่วงบ่าย เธอเลยเอาอุปกรณ์ถักไหมพรมโครเชต์ออกมา เนื่องจากไม่กี่วันจะถึงวันเกิดของหนูดีแล้ว เธออยากถักหมวกเล็กๆน่ารักให้ลูกสักใบ

หลายวันก่อนเธอไปแอบมองหนูดีตอนรอรถรับส่งเพื่อจะไปโรงเรียนในตอนเช้า ลูกสาวของเธอโตจนจะขึ้นประถมปีที่หนึ่งแล้ว แถมยังสวยน่ารักไม่ผิดเปี้ยนไปจากเธอตอนเด็กเท่าไหร่ ธยาดายิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้ากลมๆเล็กๆแก้มยุ้ยๆของลูกสาว เพียงแค่นี้ก็พอได้ต่อลมหายใจของเธอให้พอมีแรงที่จะสู้รบกับภูรินทร์ต่อไปได้อีก

สองทุ่มต่อมา

ธยาดามาอยู่คอยรับใช้เขากับผู้หญิงที่ชื่อกานดาที่นั่งคลอเคลียนัวเนียกับภูรินทร์กันอยู่ไม่ห่าง แถมยังจูบโชว์เธอไปหลายครั้ง ชยาดาแม้จะรู้สึกเจ็บแปลบกับภาพตรงหน้ามากสักแค่ไหน เธอก็ทำได้เพียงแสดงสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกออกมา เพราะธยาดารู้ดีว่าภูรินทร์ตั้งใจทำให้เธอเห็น เพื่อให้ธยาดารู้สึกเจ็บปวด และมันก็ได้ผลอย่างที่เขาต้องการจริงๆ

"ไปเอาไวน์มาอีก"

ธดายาเดินไปหยิบไวน์มารินให้ทั้งคู่ตามคำสั่งของภูรินทร์ กานดาชักสายตาใส่ธยาดาอยู่ตลอดอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นักที่มีธยาดามายืนอยู่ด้วย อีกทั้งหน้าตาของธยาดาก็ดูดีเกินแม่บ้าน

"พี่ภูคะ ดาว่าให้แม่บ้านพี่ออกไปดีมั้ย ดาอยากอยู่กับพี่ภูสองคนต่อสอง"

กานดาพูดพรางส่งสายตาเย้ายวนพร้อมกับเบียดหน้าอกอวบอิ่มเข้าไปแนบชิดติดกับร่างของภูรินทร์มากขึ้น วงแขนแข็งแรงของเขาก็โอบร่างอวบอิ่มของกานดาเป็นการตอบสนอง มือทั้งคู่ก็ผลัดการลูบผลัดกันไล้ไม่หยุด ธยาดาแทบน้ำตาตกแต่ทำได้เพียงเก็บความรู้สึกเอาไว้ข้างใน คอยเตือนตัวเองว่าเธอไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาอีกต่อไปแล้ว

"งั้นไปบนห้องดีมั้ยครับ?"

ภูรินทร์กระซิบในขณะที่ปรายตามองเย้ยธยาดา แต่ธยาดายังคงตีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม ภูรินทร์รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยที่ธยาดาไม่ได้แสดงท่าทีหึงหวงอะไร ถ้าเป็นสมัยก่อนเขาคงไม่รอดเพราะธยาดานั้นหึงหวงเขามากแค่ไหนภูรินทร์นั้นรู้ดี เรื่องทำนองชู้สาวเขาแทบจะไม่เคยทำให้ธยาดาต้องรู้สึกเสียใจ แต่ผลของการเป็นคนดีก็มักจะได้สิ่งชั่วๆตอบแทนกลับมาเสมอ

"เธอไปดูคุณหนูบนห้องหน่อย จัดการพาลูกของฉันเข้านอนให้เรียบร้อยด้วย"

ภูรินทร์สั่งเพราะรู้สึกเป็นห่วงลูกสาวขึ้นมา มัวแต่แก้แค้นธยาดาจนลืมหนูดีไปเสียสนิท ทั้งแต่เย็นหนูดีแทบจะไม่ย่างกรายลงมาเลย เนื่องจากหนูน้อยไม่ชอบกานดา กานดามาทีไรเป็นต้องเก็บตัวอยู่ในห้องทุกที

"ค่ะ นายหัว"

ธยาดารีบเดินขึ้นไปบนห้องของลูกสาวทันทีด้วยความเป็นห่วง ไม่ลืมที่จะถือถาดอาหารไปด้วย เนื่องจากหนูดีไม่ยอมลงมากินข้าวเย็น และถ้าไม่มีคำสั่งของภูรินทร์ธยาดาก็ไม่กล้าขึ้นไป เกรงว่าถ้าหากขัดคำสั่งแล้วเขาจะไม่ใจดีให้เธอมาพบกับลูกอีก

ก๊อก ๆ ๆ!

ธยาดาเคาะประตูห้องอยู่สองสามครั้งก็เปิดประตูเข้ามาเลย

"หนูดีบอกแล้วว่าไม่หิว ป้านุ้ยพูดไม่รู้เรื่องหรือไง?"

สาวน้อยหน้าบูดบึ้ง เธอแทบจะไม่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำว่าไม่ใช่ป้านุ้ยอย่างที่เข้าใจ

"ไม่หิวก็ต้องกินค่ะ"

สายน้อยเงยหน้าขึ้นมามอง ก็ต้องตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ

"พี่เป็นใคร?"

ดวงตากลมโตคู่นั้นจ้องธยาดาอย่างคนที่ตกอยู่ในความตะลึง เพราะผู้หญิงคนนี้เหมือนแม่ในรูปที่เธอแอบเก็บไว้ไม่มีผิด ถึงแม้ว่าผู้เป็นบิดาจะซ่อนเอาไว้ไม่ให้เห็นก็ตาม

"พี่ชื่อยาดา มาช่วยดูแลหนูดีแทนป้านุ้ยค่ะ วันนี้ป้านุ้ยลา"

ธยาดาน้ำตารื้น ดีใจอย่างที่สุดในชีวิต เธอนั่งลงข้างๆร่างตุ้ยนุ้ยที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่

"ทำไมไม่ลงไปทานข้าว?"

"หนูดีเกลียดผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นจะมาแทนแม่ของหนูดี"

ปากเล็กเอ่ยออกมาอย่างไร้เดียงสา น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาจนธยาดาใจหาย

'โถ ลูกรัก แม่ไม่ได้เลี้ยงหนูมาแม้แต่นิด แต่หนูก็ทำเพื่อแม่ถึงขนาดนี้'

ธยาดาแอบเช็ดน้ำตาที่เผลอไหลรินออกมาอย่างไม่อาจกลั้น

"ไม่มีใครมาแทนคุณแม่ของหนูดีได้หรอกค่ะ"

"พ่อบอกว่า แม่จะกลับมาจากสวรรค์ ถ้าวันนั้นแม่กลับมาแล้วเจอผู้หญิงอื่นอยู่กับพ่อ แม่จะต้องทิ้งหนูดีไปอีกแน่ๆ หนูดีไม่อยากให้แม่จากหนูดีไป"

หนูน้อยปล่อยโฮออกมา ธยาดารีบดึงร่างเล็กเข้าไปกอด มันบีบหัวใจคนเป็นแม่เหลือเกิน

"ไม่ร้องนะคะ พี่ยาดาสัญญาว่าถ้าแม่หนูดีกลับมาวันไหน พี่ยาดาจะช่วยไม่ให้แม่ของหนูจากไปอีกแน่นอนค่ะ"

"จริงๆนะคะ"

มือเรียวรีบปาดเช็ดน้ำตาให้ลูกด้วยความสั่นเทา

"พี่ยาดาสัญญาค่ะ แต่หนูดีจะต้องกินข้าวก่อนนะ"

"ค่ะ"

ธยาดารีบป้อนข้าวในจานให้หนูดีด้วยรอยยิ้ม แท้จริงแล้วเวลาแบบนี้แทบจะไม่มีใครเอาหนูดีอยู่ สาวน้อยจะอาละวาดทุกครั้งที่กานดามาบ้าน แต่เมื่อได้เจอกับธยาดาเธอกลับเชื่อฟังอย่างแปลกประหลาด คงเป็นเพราะสายเลือด จึงทำให้หนูดีเชื่อฟังธยาดาได้อย่างง่ายดาย