พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

ตอนที่14

ธยาดาลุกขึ้นเพื่อจะจัดการกับตัวเองที่ยังคงสภาพร่างที่เปลือยเปล่าอยู่ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ธยาดาก็ลองผลักประตูออกมา ก็พบว่าประตูภายนอกไม่ได้ล็อก

"วันนี้ฝนคงแล้งแฮะ"

ธยาดาอดที่จะค้อนคนอารมณ์ขึ้นๆลงๆไม่ได้ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บ้าแบบนี้สงสัยคงยังไม่ได้ฉีดวัคซีนป้องกันพิษสุนัขบ้า เอาแต่กัดไม่หยุด

"พี่ยาดา!"

เสียงเรียกพร้อมกับรถจักยานยนต์คู่ใจที่จอดอยู่หน้าบ้านพัก แต่ที่ธยาดาต้องเลิกคิ้วเพ่งมองให้ดีอีกครั้ง เพราะมีสาวน้อยซ้อนท้ายมาด้วย เมื่อเห็นหน้าชัดเจนธยาดาถึงกับต้องคลี่ยิ้มกว้างออกมา

"หนูดี!"

หนูดีรีบวิ่งมาหาแล้วพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดของธยาดาทันที กาหยูต้องรีบเบนหน้าหนี เพราะภาพนั้นมันบีบหัวใจเกินทน เชื่อแล้วว่าสายเลือดยังไงก็ตัดไม่ขาดจริงๆ

"หนูดีคิดถึงพี่ยาดา เลยให้พี่กาหยูแอบพ่อพามาค่ะ"

ปากเล็กรีบรายงานทันที โดยไม่ต้องรอให้ถามไถ่

"พี่ยาดาก็คิดถึงหนูดีที่สุดเลยค่ะ มาๆขึ้นบ้านก่อน เดี๋ยวพี่ยาดาทำขนมให้กินดีมั้ยคะ?"

"ดีที่สุดเลยค่ะ"

สาวน้อยยิ้มแป้นแก้มป่อง รับรู้ได้ว่ากำลังมีความสุขสุดๆที่เจอหน้าคนที่ถูกใจ

"งั้นหนูดีขึ้นไปนั่งรอพี่ยาดาบนบ้านก่อนนะคะ"

สาวน้อยพยักหน้าพร้อมกับทำตามคำสั่งทันที

"กาหยู นายหัวไปไหน ถึงได้แอบมากันได้?"

"วันนี้นายหัวไปดูรถไถมาไถที่ ที่จะปลูกทุเรียนที่กระบี่โน่น ส่วนป้านุ้ยก็ลาอีกหนึ่งวัน ช่วงนี้โรงเรียนก็ปิดเทอมด้วย พี่กล้าเลยวานให้กาหยูช่วยมาดูแลคุณหนูดีให้ค่ะ นายหัวน่าจะกลับค่ำๆนู่นแหล่ะ เพราะฉะนั้นพี่ยาดาก็ถือโอกาสนี้ใช้เวลากับคุณหนูดีให้มากที่สุด กาหยูเข้าใจดีว่าพี่รู้สึกอย่างไร"

ธยาดากระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาเจ้ากรรมที่กำลังจะไหลลงมา เธอยิ้มให้กาหยูอย่างขอบคุณ

"ขอบใจนะกาหยู"

บอกเสียงแผ่วเบา ซาบซึ้งกับน้ำใจที่กาหยูและกล้ามีให้กันเสมอมา

"ไม่เอาน่า ไม่ร้องนะพี่ยาดา พี่มีบุญคุณกับครอบครัวของเรา พี่กล้าเล่าให้ฉันฟังหมดแล้วล่ะ เรื่องแค่นี้เอง ไปกันเถอะ พี่จะทำขนมใช่มั้ย เดี๋ยวกาหยูช่วย"

ทั้งคู่พากันขึ้นไปบนบ้านที่มีสาวน้อยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ธยาดาไม่รอช้าที่จะเข้าไปโอบกอดหอมแก้มลูกสาวด้วยความคิดถึงอย่างสุดหัวใจ

"พี่ยาดา หนูดีเอารูปแม่มาให้พี่ยาดาดูด้วย ตอนที่หนูดีเกิดน่ะ หนูดีแอบขโมยมาจากห้องเก็บของของคุณพ่อ"

หนูดีเอารูปที่แอบซ่อนไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมาอวด ภาพธยาดาที่อวบหน่อยๆเพราะเพิ่งคลอดลูกกำลังโอบกอดเจ้าก้อนแป้งอยู่ในอ้อมอก ธยาดารับภาพนั้นมาดูด้วยมือที่สั่นพร่า รูปนี้ภูรินทร์เป็นคนถ่ายธยาดาจำได้ไม่ลืม

'โถ ลูกรัก' ธยาดาลูบหัวหนูน้อยเบาๆด้วยความเอ็นดู

"เห็นมั้ยว่าพี่ยาดาหน้าเหมือนแม่หนูดีที่สุด หนูดีไม่ได้โกหกนะพี่กาหยู"

กาหยูหยิบรูปที่หนูดีเอามาอวดไปดูบ้างและแอบเห็นธยาดาปาดน้ำตา

"เชื่อแล้วค่ะ คุณหนูดี เอางี้คุณหนูดีก็ให้พี่ยาดาเป็นแม่ไปเลยสิคะ"

"ได้เหรอคะ พี่ยาดาได้มั้ยคะ? เป็นแม่ของหนูดีนะ"

ธยาดาหันไปมองหน้ากาหยูสื่อความหมายทางสายตา ส่ายหน้าห้ามปรามกาหยูเล็กน้อยว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้ เพราะสถานะของธยาดาในตอนนี้ไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว

"ได้ค่ะ แต่มีข้อแม้ ว่าเราจะรู้กันแค่สามคนเท่านั้น โอเคมั้ยคะ?"

ธยาดาหันไปพูดกับหนูดีด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"หนูดีสัญญาค่ะ"

นิ้วก้อยเล็กๆชูขึ้นมาแสดงเป็นสัญลักษณ์ว่าสัญญา

"สัญญาค่ะ"

เมื่อเกี่ยวก้อยกันเสร็จ ธยาดาก็ไปหาอุปกรณ์ในการทำขนม เธอตั้งใจว่าจะทำขนมคุ้กกี้รูปสัตว์ต่างๆให้หนูดีกิน อุปกรณ์ธยาดาหาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เพราะธยาดาเป็นคนชอบทำอาหารมากๆ

@@@

กระบี่

ภูรินทร์ในชุดกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายสก้อตกยืนเท้าสะเอวมองรถไถที่กำลังทำงานขมักเขม้นอย่างตั้งใจ

ที่ดินตรงนี้ประมานยี่สิบไร่ภูรินทร์ตั้งใจจะปลูกทุเรียน เนื่องจากทุเรียนเป็นผลไม้ที่ได้รับความนิยมอย่างมาก อีกอย่างนอกจาก สวนเงาะ มังคุด ลองกองแล้ว ภูรินทร์ยังไม่มีสวนทุเรียนเป็นของตัวเองเลย อย่างน้อยได้เอามาแจกจ่ายพนักงานตัวเอง ไม่ต้องไปซื้อแพงๆมากินให้เปลืองสตังค์

"นายหัวขา"

สาลี่สาววัยยี่สิบสองเสมียนลานปาล์มที่อยู่ใกล้ๆเดินมาหาพร้อมเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงที่หวานหยดย้อย ในมือถือถาดน้ำดื่มมาด้วย สายตาที่เจ้าหล่อนมองภูรินทร์มีแต่ความเสน่หาประกายระยิบระยับ

สาลี่ก็คือหนึ่งในสาวๆที่ติดพันภูรินทร์ ถึงแม้ภูรินทร์จะเป็นพ่อหม้ายลูกติดแต่ความเนื้อหอมของเขาไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย

"ขอบใจ"

ภูรินทร์รับน้ำมาดื่ม แต่สายตาของเขายังคงทอดมองไปข้างหน้า หาได้สนใจมองสาลี่แม้แต่ปลายผม เจ้าหล่อนก็ถือว่าไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรถ้าเทียบกับสาวๆในแถบนี้สาลี่ก็คือว่าสวยสุด

"นายหัวจะกลับกี่โมง กินข้าวด้วยกันก่อนนะจ้ะ"

สาลี่ยังคงยืนอิดออดไม่ยอมไปไหน

"ไม่มีงานทำเหรอ นังสาลี่?"

กล้าถามแทรกขึ้นมา เนื่องจากยืนกันอยู่สองคนแต่สาลี่ทำเหมือนกล้าเป็นอากาศยังไงยังงั้น

"ก็ทำอยู่นี่ไงพี่กล้า ที่ลานเทไม่มีลูกค้าซะหน่อย ฉันเอาน้ำมาให้นายหัวไม่ได้หรือไง?"

กล้าหันหน้าไปทางอื่นพร้อมกับเบ้ปากใส่สาลี่ เวลาพูดกับเขาแล้วเสียงเปลี่ยนเชียว ไอ้เสียงสองตอนพูดนายหัวเมื่อสักครู่มันหายไปไหนวะ?

"เธอกลับไปทำงานเถอะ ฉันคงไม่ได้อยู่กินข้าวหรอก เพราะเดี๋ยวจะกลับแล้ว"

"แต่ว่านายหัว.."

ภูรินทร์เดินหนีไปทางอื่นเป็นการตัดบท กล้าหันมาทางสาลี่ ยิ้มมุมปากใส่เจ้าหล่อนเป็นการสมน้ำหน้า สาลี่เห็นแทบจะกรี๊ดใส่กล้า แท้จริงทั้งคู่เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา แต่เป็นเพื่อนแบบใดที่เจอกันทีไรเป็นอันจะต้องหยุมหัวกันทุกที

กล้ารีบเดินตามผู้เป็นนายหัวไป ไม่วายปรายตามาทางสาลี่ที่กำลังยืนกำหมัดพร้อมจะซัดเขาเต็มที่ด้วยความขุ่นเคือง แต่ก็ต้องสงวนท่าทีเอาไว้ เนื่องจากเกรงว่าผู้เป็นนายหัวจะไม่ชอบใจ

"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้กล้า ไอ้ผู้ชายหน้าตัวเมีย จิ๊!"

สาลี่ด่าออกมาพร้อมจิ๊ปาก แต่คนที่เธอด่าเดินไปไกลแล้วคงจะไม่ได้ยินคำด่าของเธอสักคำ สาลี่เดินกระฟัดกระเฟียดกลับไปที่ลานเทเหมือนเดิม

สาลี่เป็นลูกน้องของภูรินทร์มาได้สองปีแล้ว ตามเต๊าะ ตามจีบเขามานานแต่ก็ไม่ได้รับความสนใจแต่อย่างใด แต่สาลี่เองก็ไม่เคยละความพยายามที่จะคว้าหัวใจของนายหัวภูรินท์ผู้มีหน้าตาที่หล่อเหลาคมเข้มแถมยังรวยมากมาเป็นของเธอให้ได้