ตอนที่17
1345 คำ
ภูรินทร์ปิดประตูแล้วเดินออกมาอย่างเงียบๆ ไม่ได้คิดจะปลุกและไล่ธยาดาไป เขาเข้ามานั่งในห้องทำงานด้วยความรู้สึกที่สับสน แต่ตอนนี้เขารู้สึกนอกจากใจที่ไม่สบายแล้ว ตามร่างกายของเขายังรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนคนที่กำลังจะเป็นไข้
"สงสัยวันนี้จะโดนฝน"
ร่างแกร่งกำยำแข็งแรงทุ่มแรงพิงพนักไปบนเก้าอี้ทำงาน พร้อมหลับตาลง อุณหภูมิของร่างกายเริ่มสูงขึ้น พร้อมกับที่เขารู้สึกหนาวสั่น ภูรินทร์ลุกขึ้นมาเพื่อจะไปหายาแก้ไข้กิน
ทันทีที่ร่างสูงเปิดประตูออกมาจากห้องทำงาน
"ภู"
ธยาดาก็เปิดประตูห้องออกมาเหมือนกัน หน้าภูรินทร์ซีดจนสังเกตุได้
"ดึกแล้ว ทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนหนูดี กลับไปตอนนี้มันมืดแล้ว ฝนก็ตกด้วย"
เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ไข้หวัดเล่นงานเข้าจนได้สินะ ภูรินทร์ไม่มีอารมณ์ที่จะหาเรื่องธยาดา
"คุณเป็นไข้เหรอ?"
คนเป็นเมียหรือที่จะไม่รู้ว่าผัวกำลังเป็นอะไร
"อืม"
ธยาดารีบเอามือมาแตะหน้าผาก แต่คนตัวสูงกลับตีหน้าขรึมและเบือนใบหน้าหนี
"กลับไปนอนเถอะ"
"ได้ไงกัน คุณไม่สบายนี่นา ยาดาจะทิ้งคุณได้ยังไง"
ธยาดารีบจูงคนร่างสูงกว่าเข้ามาในห้องนอน แม้เขาจะดูขัดขืนไปบ้างแต่ก็ไม่มาก ปล่อยให้ธยาดาจัดการทุกอย่าง
"นอนลงเถอะค่ะ ตัวคุณร้อนขนาดนี้ เดี๋ยวยาดาจะเช็ดตัวให้ แล้วนี่กินข้าวหรือยัง"
"อืม"
ภูรินทร์ตอบสั้นๆ เขาหลับตาลงยอมแพ้กับพิษไข้ที่เริ่มรุกหนักมากขึ้น
"ยาดาจะไปเอาผ้าชุบน้ำ และยามาให้คุณกิน รอแปบนะคะ"
ภูรินทร์พยักหน้ารับในขณะที่กำลังนอนหลับตาอย่างว่าง่าย ธยาดารู้ดีว่าเวลาเขาป่วยเหมือนเด็กตัวเล็กตัวน้อยขนาดไหน ดูว่าง่ายแบบนี้แสดงว่าภูรินทร์ไข้สูงไม่ใช่น้อย เวลาเป็นไข้เขาจะให้ธยาดาอยู่ใกล้ๆไม่ยอมให้ห่างไปไหน คิดขึ้นมาได้ขนาดนี้ธยาดาก็อยากรู้เหมือนกันว่า ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา เขาให้ใครอยู่ข้างๆเวลาไม่สบาย
พลั่ก!
ธยาดาได้ของครบทุกอย่างก็เปิดประตูเข้ามา คนร่างใหญ่นอนขดตัวและครางอือๆในลำคอเพราะพิษไข้ที่เพิ่มมากขึ้น ธยาดาไม่รอช้ารีบไปหาชุดนอนที่บางสบายมาเตรียมเอาไว้ ก่อนที่จะกลับมานั่งลงค่อยๆเปลื้องเสื้อผ้าเขาออก
"ภู เช็ดตัวหน่อยนะ"
ธยาดาก้มลงไปกระซิบบอกเขาเสียงแผ่วเบา
"อื้อ"
เสียงตอบกลับมา ธยาดาแตะลงบนหน้าผากอีกครั้งก็ต้องรีบชักมือกลับ ตัวร้อนมากขึ้นกว่าเดิมอีก เธอรีบปลดกระดุมเสื้อออกทันทีอย่างไม่รีรออะไรอีก แม้มันจะทุลักทุเลไปบ้างเพราะเขาตัวสูงใหญ่กว่าเธอมาก
ธยาดาบิดผ้าขนหนูชุบน้ำ ค่อยๆบรรจงเช็ดตัวให้ภูรินทร์แม้ว่าจะเป็นผัวเมียกันมานาน แต่พอเห็นเขาเปลือยกายต่อหน้าเธอแบบนี้ จิตใจของธยาดาก็อดที่จะนึกสั่นไหวไม่ได้ ดูเขาล่ำสันขึ้นมาก กล้ามเนื้อ กล้ามหน้าอกก็ชัดเจน หนั่นแน่นไปหมด
'คิดอะไรน่ะยาดา คนเขากำลังป่วยไข้ ไม่ๆๆ '
ธยาดาส่ายหน้าไล่ความคิดอกุศลออกไปจากสมอง นิ้วเรียวยังบรรจงเช็ดตัวให้เขาทุกซอกทุกมุม เว้นแต่ตรงส่วนนั้นที่ยังสวมกางเกงในอยู่ เธอไม่หานกล้าถึงขนาดถอดกางเกงในผู้ชายหรอก
ร่างแกร่งเริ่มขยับ เมื่ออุณหภูมิร่างกายลดลง
"ถอดกางเกงให้หน่อย"
เสียงทุ้มต่ำนั่นเล็ดลอดออกมา ในขณะที่ยังหลับตาพริ้ม
"ดะ ได้"
"เป็นอะไร เสียงสั่น ทำอย่างกะไม่เคยเห็น"
พอไข้เริ่มลด ปากของภูรินทร์ก็เริ่มเก่งขึ้นอีกครั้ง ธยาดาเม้มปากมองบนเล็กน้อย
"งั้นก็ขยับตัวให้ยาดาหน่อย พอจะลุกไหวมั้ย กินยาก่อนเถอะค่ะ"
"ฉันไม่มีแรงทำอะไรทั้งนั้น"
คนดื้อยังคงนอนนิ่ง ธยาดาถึงกับส่ายหน้าก่อนจะค่อยๆพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ เธอจับร่างเขาพลิกแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมเพื่อจะถอดกางเกงบ๊อกเซอร์ออก แต่คนร่างใหญ่กว่าก็แกล้งทำผ้าห่มเปิด จนเห็นลำแท่งที่ชี้โด่เด่อวดสายตาธยาดา หญิงสาวรีบเบือนหน้าทีภาพอุจาดตานั้นทันที
"เป็นไข้ขนาดนี้ทำไมถึงได้มีอารมณ์อะไรพันนั้นได้"
เผลอบ่นออกมา
"ก็มันอยู่ใกล้ผู้หญิงมันก็ต้องมีอารมณ์เป็นธรรมดา เป็นชายทั้งแท่งนะ ไม่ใช่ตุ๊ดที่จะไม่มีอารมณ์กับผู้หญิง"
"คงจะมีอารมณ์กับผู้หญิงไปทั่ว"
อดที่จะแขวะเขาไม่ได้ เธอรีบๆเช็ดอย่างลวกๆ ก่อนที่จะไปหยิบชุดนอนมาให้สวมให้เขา สายตาคมจ้องเธอไม่หยุด แต่ธยาดาไม่จ้องกลับ หลบหน้าหลบตาเขาอย่างจงใจ
"พรุ่งนี้คุณกานดาทราบว่าคุณป่วยก็คงจะรีบมาดูใจ"
"หึงเหรอ?"
น้ำเสียงของเขายังคงกวนธยาดาไม่หยุด สายตากับรอยยิ้มนั้นก็กรุ่มกริ่มซะเหลือเกิน
"ยาดาจะกลับไปนอนแล้วค่ะ "
"เดี๋ยว"
เอวคอดถูกรั้งไว้ พร้อมกับดึงธยาดาให้นอนลง อ้อมกอดแกร่งเริ่มกอดรัดจนธยาดารู้สึกหายใจไม่ออก
"จะไปไหน คืนนี้นอนที่นี่แหละ ต่อไปนี้คุณต้องมาทำหน้าที่แทนป้านุ้ยที่ลาออกไป"
"ลา ลาออกไปไหน?"
"เรื่องนั้นเธอไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่า ต่อไปเธอต้องมาทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงหนูดี และ...."
"และอะไร?"
"ดูแลฉันทุกเรื่อง รวมถึงเรื่องบนเตียงด้วย"
ภูรินทร์กระซิบแผ่วเบา พรางสูดดมกลิ่นหอมจากเรือนผมของธยาดาอย่างถือวิสาสะ
"ป้านุ้ยแค่ดูแลหนูดีไม่ใช่เหรอ?"ธยาดาแย้งกลับ
"ใช่ แต่สำหรับเธอพิเศษหน่อย "
ธยาดาพลิกร่างมามองหน้าหล่ออย่างไม่พอใจ ที่เขาเห็นเธอเป็นเพียงคนรับใช้ จะลงโทษกันไปถึงไหน
"อย่าทำเหมือนยาดาเป็นสิ่งที่คุณเอาไว้ สำเร็จความใคร่ เพราะเมื่อไหร่ที่ความจริงปรากฏ ยาดาจะไม่ให้อภัยคุณ"
ธยาดาขู่พร้อมจับจ้องตาคมนิ่งอย่างเอาเรื่องและไม่คิดเบือนหน้าหนี
"เรื่องที่ว่าผัวใหม่เธอเป็นใครงั้นเหรอ บอกมันไปเลยนะ ว่าอย่าฝันว่าจะได้เธอคืนไปอีก เพราะฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป ต่อให้ฉันมีเมียก็ไม่มีวัน"น้ำเสียงขุ่นข้องเริ่มมีแววโทสะขึ้นมา เมื่อคิดถึงผู้ชายอื่น แต่ก็ไม่ยอมปล่อยร่างเล็กในอ้อมกอด ธยาดาทำได้เพียงพ่นลมหายใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ภูรินทร์คนก่อนเคยมีเหตุผลมากกว่านี้
"จะไปไหน?"
ร่างเล็กขยับตัวจะลุกขึ้น
"ไม่ได้หนีไปไหนค่ะ แค่จะไปเอายามาให้กิน ยังไม่ได้กินยาไม่ใช่เหรอ?"
ถึงจะโกรธเขาอยู่มาก แต่ก็ยังรักและเป็นห่วงมากเหมือนเดิม ธยาดายังไม่อยากให้เขาเป็นอะไรไป เพราะหมาในปากของเขายังคายออกมาไม่หมด
"อืม"
ธยาดาลุกขึ้นไปเทน้ำใส่แก้ว และป้อนยาให้เขาที่มองเธอด้วยสายตาลึกล้ำ
"คงไม่ใช่ยาพิษนะ"
"ฆ่าคุณและหมาในปากคุณไม่ตายหรอกค่ะ"
"ปากแบบนี้ น่าจะโดนสั่งสอนสักหน่อย"
ภูรินทร์แย่งแก้วน้ำในมือธยาดาไปวางบนหัวเตียง ก่อนจะรวบร่างเล็กเข้ามา พร้อมกับดันลงไปบนเตียงนอน
- ผู้เขียน
