ตอนที่ 6
“คุณหิวมากขนาดนี้เลยเหรอ” รามถามยิ้มๆ พลางมองอาหารที่ถูกจัดมาให้ น่าจะกินได้สามถึงสี่คน
“คุณกำลังจะว่าฉันเป็นพวกตะกละอยู่ใช่ไหม” เธอถามอย่างไม่พอใจ เมื่อโดนตาแก่มองแล้วก็ยิ้มๆ
“ผมเปล่านะ”
“ตาแก่พูดมาก!”
“ผมอายุแค่สามสิบแปดเอง แก่ตรงไหนครับ” คนบอกไม่แก่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แม่ตัวแสบ ที่ตอนนี้ดูท่าจะโกรธเขามากทีเดียว เพราะทั้งหูทั้งหน้าของเจ้าตัวแดงไปหมด แต่สำหรับเขาสนุกชะมัดที่ได้แกล้งอดีตเด็กน้อย!
“ฉันบอกว่าแก่ก็แก่สิ!” นิรัสยาเถียงข้างๆ คูๆ จบแล้วยื่นมือออกไปผลักหน้าหล่อๆ ออกห่าง ก่อนที่เธอจะจับกล่องข้าวแล้วหันหลังไปตักข้าวเข้าปากเคี่ยวตุ้ยๆ โดยไม่สนใจเสียงหัวเราะจากคนแก่ ที่ไม่รู้ว่าจะขำอะไรนักหนา
กระทั่งข้าวในกล่องหมดเธอจึงหันกลับมาแล้วเปิดน้ำดื่ม ก่อนจะลุกเดินหนีคนแก่ชอบกวนประสาทออกไปยืนรับลม ที่ตอนนี้แม้จะเที่ยงกว่าแล้วแต่ไม่ได้ร้อนอะไรมากนัก ซึ่งอาจเป็นเพราะพื้นที่ไร่ล
