ยามนั้น เฉิงอี้คังเห็นว่าหญิงสาวโมโหจนตัวสั่น และแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวจนเกินสักหน่อย
“โถ เจ้าก็เสียงดังใส่เด็กไปได้ อีกอย่างพวกเขาน่ารัก น่าชัง ให้ข้าอุ้มเช่นนี้ทั้งวัน ทั้งคืนก็ไม่มีเบื่อ”
คำพูดดังกล่าว พลอยให้เหลียงม่านฉีดึงสติตนเองกลับคืน และส่งเสียงดังยามลืมตัว
“ท่านมีสิทธิอันใด มาอุ้มลูกชายข้า ส่งเขาเข้ามาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน”
ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นคราหนึ่ง และตอบนาง
“แม่ครัวฉี... ดูเหมือนว่า เวลาแค่ห้าปี มันไม่ได้ทำแค่ให้เจ้าแก่ลงเท่านั้น แต่เจ้ายังเลอะเลือนสิ่งสำคัญไปด้วย น้ำแกงขี้เถาถ้วยนั้นคงไม่ได้ดื่ม... เงินทองที่ข้ามอบให้ก็ใช้จ่ายอย่างมือเติบจนร่อยหรอ แต่ยังดีหน่อยที่เจ้ายังครองตัวเป็นโสดจนถึงทุกวันนี้ เรื่องนี้ข้าขอชื่นชม!”
เหลียงม่านฉีอ้าปากแล้วหุบ หุบแล้วอ้าขึ้นใหม่อยู่เช่นนั้น นางเดือดดาลที่สุด ผู้ชายคนนี้ผีเจาะปากเขามาพูดหรืออย่างไร ถึงมีวาจาเหม็นเน่า แล
