หนูพายผิดอะไร
1111 คำ
การมาเรียนวันแรกนอกจากจะได้เพื่อนใหม่แล้วฉันยังได้รองเท้า ขยะเปียกอีก การบูลลี่มันช่างน่ากลัวจริงๆ ทุกคนรู้ว่าฉันเป็นเด็กเส้นมันไม่แฟร์กับคนอื่นๆไง
“อย่าคิดมากเลยหนูพาย” ธาราพยายามปลอบใจเพื่อนที่กำลังโดนสายตาของหลายๆคนมองมา
“ธาราฉันกลัวอ่ะ ชุดเลอะขนาดนี้กลับไปผู้ปกครองต้องดุแน่ๆเลย”
“แล้วนี่ผู้ปกครองมายังล่ะให้เราไปส่งไหม”
“เอาสิ ป่านนี้ยังไม่มาเลยน่าจะยุ่งอยู่”
ฉันเดินมาขึ้นรถของธาราเพื่อกลับมาบ้าน ตอนนี้ที่บ้านดูเงียบเหงาจัง เข้ามาก็ต้องตกใจจนธาราต้องรีบดึงฉันออกมา ตอนนี้คุณอัคคีกำลังแสดงความรักกับคุณญาญ่าอยู่ นี่เขาไม่อายกันเลยหรือไงนะ
“ธารากลับก่อนไหมไว้วันหลังค่อยมาสวัสดีคุณอัคคีก็ได้ วันนี้ดูท่าฉันคงต้องไปเข้าด้านหลังแล้วล่ะ”
หลังจากธารากลับไปฉันก็ต้องเข้าทางด้านหลังจากนั้นก็วิ่งขึ้นห้องให้เร็วที่สุด ไม่งั้นอาจจะโดนเรียกลงไปร่วมวงด้วย ขึ้นห้องมาไม่นานประตูห้องฉันก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ใครมาส่ง!”
“เพื่อนค่ะ” ทำไมอ่ะก็ตัวไม่ไปรับหรือเปล่าจะให้เดินกลับหรือไงตังก็ให้ไปแค่ค่าข้าว
“เพื่อนผู้ชายใช่ไหม รถที่มาจอดหน้าบ้านรถบ้านไอ้ธาดาใช่ไหม!!”
“ธารากับหนูเป็นเพื่อนกันค่ะ นิสัยดีมากเลยหล่อด้วยนะ”
“หนูพาย!!” กล้าชมคนอื่นต่อหน้าผมเนี่ยนะคิดได้ไงกัน
“คุณอัคคีถ้าหนูไม่ได้ธาราวันนี้หนูคงโดนแกล้งสารพัดแล้ว ทุกคนบอกหนูพายเป็นเด็กเส้นที่ไม่มีความสามารถ ทุกคนรุมแกล้งหนู เลิกเรียนคุณก็ไม่ไปรับจะให้กลับยังไงคะ!!”
ฉิบหายแล้วไงลืมสนิทเลย ผมมองดูชุดของเธอที่เปื้อนดินไหนจะผมที่มีเศษใบไม้อีก วันนี้คงเจอแกล้งมา นิสัยของเธอก็ไม่น่าจะยอมคนคงกลัวมีปัญหามาถึงผมแน่ๆ
“ฉันขอโทษก็แล้วกันที่ปล่อยให้เธอต้องกลับมากับคนอื่น พรุ่งนี้จะไปรับเอง โดนแกล้งก็บอกฉันจะไปคิดบัญชีให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หนอยยยย ลืมกันได้ไงนี่เป็นการเรียนวันแรกที่โคตรหน้าเบื่อเลย
“ไปอาบน้ำไปจะได้ลงมากินข้าว”
“ค่ะ”
ระหว่างนั่งทานข้าวพี่ญาญ่าก็แสดงออกว่าเธอเป็นคนโปรดของคุณอัคคี ฉันต้องสนหรือไงรีบกินข้าวจะได้ขึ้นไปอ่านหนังสือดีกว่าไม่อยากอยู่นานเบื่อคนหน้าตาย
ระหว่างที่ฉันอ่านหนังสือก็รู้สึกได้ว่ากำแพงห้องมันสะเทือนแถมมีเสียงอะไรแปลกๆด้วย ฉันเลยต้องเอาหูไปแนบเพื่อฟังการสนทนา
[อ๊าๆๆๆ คุณอัคคี อ๊า....เสียวที่สุดเลยค่ะ แบบนี้ถึงใจญาญ่าจริงๆ]
[เด็กดี อย่าดื้อรู้ไหมอยากได้อะไรฉันจะซื้อให้ ซี้ดดด]
“แหวะทุเรศ!” ฉันรีบเก็บหนังสือเข้าที่จากนั้นก็รีบกลับมานอนห้องตัวเอง คนบ้าอะไรเอากันได้ทั้งวันไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือไง
วันต่อมา
ฉันเดินลงมาก็เจอธารานั่งรออยู่นี่มารับฉันเหรอ ดีจังไปเลยดีกว่าไม่อยากอยู่เจอคนบางคน
“ไปกันเถอะ”
“ไปเลยเหรอ” ธาราถามด้วยความสงสัยแต่ก็ยอมเดินออกมาด้วย
//อัคคี//
ผมลุกจากที่นอนจากนั้นก็ปลุกญาญ่าที่นอนตัวแดง เมื่อคืนผมจัดหนักเธออีกแล้วและก็หนักมากด้วย ลงมาข้างล่างก็ไม่เจอหนูพายแล้ว ยังไม่ลงมาหรือไงต้องขึ้นไปตามสักหน่อยแล้วโดนแกล้งวันเดียวก็ถอดใจเลยหรือไงกัน
“หนูพายไปแล้วครับคุณอัคคี”
“ไปไหน!!”
“ไปเรียนสิครับถามแปลกๆ”
“ไปยังไงมึงไปส่งเหรอ!” ผมเริ่มโวยวายแล้วนี่มึงปล่อยเด็กในบ้านไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไงไอ้ฟาย
“ไปกับน้องชายของคุณธาดาครับ เดินจับมือกันออกไปเลย น่ารักกกกก” น้ำเสียงของภูทำให้อัคคีโมโหหนักจนล้มโต๊ะอาหาร สาวๆที่นั่งอยู่รีบวิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น
“เอารถออกกูจะไปเตือนความจำเด็กของกูหน่อย!!” เกินไปจับมือถือแขนกับผู้ชายคนอื่นไม่เกรงใจผมเลย และไอ้เด็กนั่นมันมีหน้าที่รับส่งเธอหรือไงกัน
อัคคีรีบมาที่มหาลัยก่อนจะให้ลูกน้องไปเอาตัวหนูพายออกมาขึ้นรถ จากนั้นก็สั่งห้ามทุกคนขึ้นรถ ให้รออยู่ด้านนอกเพื่อดูต้นทาง
“เรียกหนูมาทำไมหนูกำลังเรียนอยู่เลย” ฉันมองหน้าคุณอัคคีที่ไปกินรังแตนจากไหนมาก็ไม่รู้ แค่นี้ฉันก็โดนแกล้งพอแล้วยังจะเรียกลงมาให้เป็นที่สนใจของคนอื่นทำไม
“เอาโทรศัพท์มานี่หน่อย”
ฉันส่งโทรศัพท์ให้คุณอัคคีที่มีอาการเหมือนไบโพล่าร์ โทรศัพท์ของฉันถูกเช็คทุกอย่างจนละเอียดแต่เขาก็ยังไม่คืนให้ฉันสักที
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูพายขอตัวนะคะ”
“ยังไปไหนไม่ได้ เมื่อเช้าทำไมไม่ให้ไอ้ภูมาส่ง!!”
“เพื่อนมารับก็ไม่ได้เหรอคะ”
“หนูพายเธอลืมไปแล้วหรือไงว่าเธอเป็นใคร อยู่ที่นี่ในฐานะอะไรอย่าพยศให้มันมากนัก!!!”
“หนูพายไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ”
“ผิด เธอขัดคำสั่งฉัน ดื้อ!!!”
“ถ้างั้นหนูพายขอโทษด้วยค่ะ ขอตัวนะคะ!!”
ฉันหันไปเปิดประตูแต่กลับถูกดึงเข้ามาแนบอก นี่เค้าจะทำในมหาลัยเลยเหรอไม่นะแบบนี้มันไม่ใช่แล้ว
“คุณอัคคีปล่อยยย”
“รอยมันหายแล้วนะสิ อยู่เฉยๆเดี๋ยวฉันจะทำรอยใหม่ให้และอย่าคิดหาอะไรปิดนะ!!”
ชุดนักศึกษาถูกถอดออกจนเผยให้เห็นสองเต้าที่อวบอิ่ม อัคคีพรมจูบและสร้างรอยทั้งสองเต้าและคอขาวๆของหนูพาย แม้เธอจะดิ้นก็ไม่เป็นผลเพราะสองมือถูกรวบขึ้น
แกร๊ก!! เสียงเข็มขัดของคุณอัคคีกำลังถูกถอดออกแล้ว แบบนี้ไม่ดีแน่เขาต้องเอามันใส่ตัวฉันอีกแน่ๆเลย
- ผู้เขียน
