เยื่อพรหมจรรย์
1034 คำ
บำเรอรักคุณอัคคี
อิจฉาพี่แพรวจังไม่ต้องทำอะไรพ่อกับแม่ก็ให้ทุอย่าง สาวน้อยวัย18นั่งเป่าเค้กอยู่คนเดียวบนห้อง แต่ยังไม่ทันได้เป่าก็ถูกแม่เลี้ยงใจร้ายลากลงมาด้านล่าง ผู้ชายชุดดำมาเต็มบ้านเลย มาทำไม
“อีพายมึงต้องไป ถ้ามึงไม่ไปอีแพรวตายแน่!!”
“นี่มันอะไรกัน หนูไม่ไปไหนทั้งนั้นปล่อย!”
"พายฟังพ่อนะ ถ้าพายไม่ไปพี่แพรวอาจจะโดนฆ่าก็ได้นะลูก"
"แล้วพ่อไม่กลัวว่าพายจะโดนฆ่าหรือไงฮืออ"
สาวน้อยนั่งกอดขาโต๊ะไว้แน่นทำให้ชายชุดดำส่งของบางอย่างให้แม่เลี้ยง เธอถูกพ่อเข้ามาสวมกอดจากนั้นพ่อของเธอก็จับเธอล็อคเอาไว้ แม่เลี้ยงใจร้ายป้อนยาใส่ปากพร้อมกับน้ำเปล่า แม้จะดิ้นยังไงก็ไม่สามารถหลุดออกมาได้ เธอต้องกลืนยานั้นด้วยความจำยอม
ไม่ถึงสิบนาทีภาพทุกอย่างก็ค่อยๆหายไป
หลายชั่วโมงผ่านไป
รถตู้สีดำขับเข้ามายังบ้านหลังใหญ่พะพายตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนๆ เธอมองไปรอบๆก็เห็นชายชุดดำยืนเต็มไปหมด ที่นี่มันที่ไหน
"ถึงแล้วครับ ลงมาเถอะเดี๋ยวกระผมจะพาไปพบคุณอัคคี"
"ไม่!!!"
แกร๊ก!!
เสียงปืนด้านหลังทำให้ฉันต้องเดินดิ่งลงมา บ้านหลังใหญ่มีสาวสวยใส่ชุดนอนไม่ได้นอนเต็มไปหมด
"ไหนไอ้คนหน้าเลือดมันอยู่ไหน ไอ้เจ้าหนี้เฮงซวย!!! ออกมาคุยกันหน่อย!"
//อัคคี//
วันนี้จะมีนางบำเรอคนใหม่เข้ามางั้นเหรอ ผมลืมไปสนิทเลย ช่วงนี้ผมทำงานหนักเกินไป เกินไปมากๆ
[ไหนไอ้คนหน้าเลือดมันอยู่ไหน ไอ้เจ้าหนี้เฮงซวย!!! ออกมาคุยกันหน่อย!]
ปรี๊ดดดดด!!! เสียงหมาที่ไหนวะ!! ผมเดินออกมาก็เห็นเด็กสาวที่ยืนโวยวายเหมือนคนบ้าอยู่กลางบ้าน จึงเรียกไอ้ภูมาคุยถึงได้รู้ว่าเธอถูกส่งมาแทนพี่สาวของเธอ
"เอาชุดบนโต๊ะทำงานมาให้เธอเปลี่ยน"
"ได้ครับ"
ผมยังยืนดูเธอจากห้องทำงาน หมาบ้ายังไม่ยอมหยุดเห่า ผมปล่อยให้เธอได้เห่าไปก่อน เมื่อชุดมาถึงผมก็ให้ไอ้ภูส่งให้เธอ
"เปลี่ยนชุดด้วยนะครับเดี๋ยวเจ้านายผมจะมาแล้ว"
"อี๋!! ชุดอะไรเนี่ย!! ไอ้แก่ตัณหากลับ!!"
โอ้โห!! ขึ้น!!! ขึ้นเลย!!! สติ ใจเย็น อย่าวู่วาม ผมยืนกัดฟันกรอดเพื่อระงับสติอารมณ์ของตัวเองไว้
"ได้โปรดเปลี่ยนเถอะครับ หากไม่เปลี่ยนพวกผมจะเดือดร้อน!!"
"ไม่!! ฉันไม่เคยกู้เงิน ไม่เคยทำอะไรผิดคนที่ผิดคือพี่แพรว ทำไมถึงไม่ไปเอาตัวพี่แพรวมาล่ะ!!"
"แต่กระดาษแผ่นนี้มันคือสัญญาและข้อผูกมัด สาวน้อยพ่อแม่ของเธอส่งเธอมาให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะพาไปโรงพยาบาล"
ผมทนไม่ไหวต้องเดินออกไปเอง เมื่อผมเดินออกมาทักคนก็ต้องหลีกทางให้ แต่เด็กนี่กับยืนท้าวเอวด่ากราดไม่สนใจใครมันใช้ได้หรือไง!!
"รบกวนนั่งลงด้วย!"
ไอ้ภูรีบดึงแขนของเด็กสาวให้นั่งคุกเข่าลง ผมยืนเอกสารให้เธอดู หลังจากเธออ่านทุกอย่างแล้วก็เกิดอาการช็อกตามมา
"ฟังนะนังหนู เธอมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ลำบากอะไร เธอเห็นพวกผู้หญิงพวกนั้นไหม ทุกคนล้วนแต่ต้องทำงานใช้หนี้กันทั้งนั้น ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของฉัน แต่มันเชื่อมต่อกันกับเกาะท่องเที่ยว มีงานเยอะแยะให้ทำไม่ต้องห่วง"
"แล้วทำไมฉันต้องใส่ชุดบ้าไปด้วย!!"
"มันเป็นความพึงพอใจของฉัน ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วฉันจะพาเธอไปตรวจร่างกายที่โรงบาล แม่เลี้ยงเธอบอกว่าเธอบริสุทธิ์แต่ฉันไม่ชื่อ!"
โรงพยาบาล
ผมพาเด็กน้อยในชุดสีชมพูอ่อนเข้ามาพยาบาลก็ออกมาต้อนรับผมอย่างดี โรงพยาบาลนี้เป็นของผมแต่ผมให้น้องชายเป็นคนดูแล
"ไอ้คินเตรียมหมอให้ผมหรือยัง" ผมถามพยาบาลที่กำลังเดินนำพวกเราอยู่
"เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ"
"จะพาไปไหนไม่ไป!!" ฉันยังคงดิ้นแต่ก็ถํกบีบแขนจนต้องอยู่เฉยๆ เมื่อมาถึงห้องตรวจก็เจอคุณหมอคนสวยและคุณหมอสุดหล่อกำลังเตรียมเครื่องมือแพทย์รออยู่
"ว้าววว ได้มาจากไหนครับคุณอัคคี"
"อย่ากวนตีนรีบตรวจจะได้คัดแยกถูก!"
"สวัสดีจ้า พี่ชื่อหมอเหมยนะคะ"
"อย่าเข้ามานะ!!"
"ดูท่าจะยังไม่เชื่องใช่ไหม พวกเราออกไปก่อนเถอะเดี๋ยวเหมยจัดการเองได้" คินรีบพาพี่ชายออกมาเพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องราวของเด็กคนนี้
"ชื่อพะพายถูกแม่เลี้ยงส่งตัวมาแทนพี่สาวต่างพ่อ ชีวิตกำลังไปได้ดีแต่ต้องมาสะดุดเพราะพี่สาวหนีไป"
"น่าสงสารจริงๆ เป็นหนี้เท่าไหร่อ่าา บอกได้ไหม"
"3ล้าน ถ้าบริสุทธิ์ก็5ล้าน"
"งกว่ะ กับน้องกับนุ่ง2ล้านพอ เดี๋ยวดูแลให้อย่างดีเลย"
อัคคีไม่ตอบอะไรแต่มองเวลาที่ข้อมือ ไม่นานหมอเหมยก็เดินออกมาพร้อมกับพะพาย
"เป็นไงครับ" คินรีบถามเพื่อนสาวที่ยิ้มหน้าบาน
"บริสุทธิ์ค่ะ เยื่อพรหมจรรย์ยังไม่ฉีกขาด"
"5ล้านก็ได้" คินรีบหันมาหาพี่ชาย
"ไม่ขายและ! ไปนังหนู!!"
ผมรีบลากแขนของพะพายออกมาจากโรงพยาบาล ตอนนี้เธอถูกผมยัดเข้าไปในรถ เธอยังคงนั่งนิ่งๆเพราะความกลัว ผมเลยปล่อยให้เธอนั่งจนมาถึงที่บ้าน
"ไอ้ภูเดี๋ยวให้ส้มซ่าไปจัดห้องให้เธอด้วยนะ"
"ครับคุณอัคคี"
ผมเดินตามสาวน้อยในชุดนอนสีชมพูและเธอก็เดินมานั่งที่โซฟา จริงๆแล้วเธอควรจะนั่งพื้นด้วยซ้ำ!
- ผู้เขียน
