พรายกระซิบ
697 คำ
ตอนที่ 13
กลางดึกคืนนั้นระหว่างที่เขานอนหลับอยู่ในห้อง กึ่งหลับกึ่งตื่น ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งที่ปลายเตียงเพื่อคุยกับเขา
“คุณเข้ม.ม.เ.อ้ ม ม ม!!!” เสียงหวานโหยหวนเยือนยะเยือก ปลุกเขาตื่นจากภวังค์นพฤทธิ์ผงกหัวขึ้น ก่อนจะตกใจขนลุกชูชันเมื่อเห็นร่างหญิงสาวผมยาวประบ่าใส่ชุดนอนสีครีมลายลูกไม้นั่งอยู่ปลายเตียง เขาขยี้ตาหลายรอบเพื่อทดสอบว่าไม่ได้ตาฝาดหรือมโนไปเอง
“เฮ่ย!..นี่คุณ คุณเองเหรอ คุณมาได้ไง!!!” เขานึกใบหน้าสวย ๆ ของเธอตอนที่รูปตั้งอยู่หน้าโลงศพได้เป็นอย่างดี
“ขอบคุณที่ช่วยเรียกฉันออกมา”
“คุณชื่อนุ่น ผมเรียกถูกมั้ย” เขาหวาดกลัว แต่ก็พยายามตั้งสติ
“ค่ะ คุณเรียกถูกแล้ว”
“แสดงว่าผมท่องคาถาเพื่อปลดปล่อยคุณออกมาจากน้ำมันพรายได้จริง ๆ เหรอเนี่ย!!!”
“ก็ไม่ถึงขั้นปลดปล่อยให้เป็นอิสระหรอกค่ะ แต่คาถาที่คุณท่องสามารถเรียกวิญญาณฉันออกมาได้ และก็ยังสามารถใช้งานฉันได้อีกด้วย”
“เฮ่ย!!..จริงดิ” เขาแทบไม่เชื่อ เพราะอาจารย์ยอดบอกว่าได้ผูกวิญญาณผีพรายเอาไว้ก็จริง แต่จำกัดไม่ได้ให้เขาใช้ได้ เหรอนี่..เป็นเพราะคาถาที่เขาได้ท่องตามตำราเล่มนั้น
“ถ้างั้น..ผมสามารถใช้อะไรคุณได้บ้าง” เขาถามเธอออกไป
“ก็เกือบทุกอย่าง” พรายนุ่นตอบ
“แต่ผมยังไม่อยากใช้งานคุณตอนนี้หรอก แต่เพียงอยากรู้เรื่องราวในอดีตของคุณ ว่าคุณกินยาฆ่าตัวตายจริง ๆ หรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ..ฉันกินยาฆ่าตัวตายจริง ๆ”
“เพราะอะไร”
“ฉันเสียใจ ที่ถูกสามีทำร้าย แต่พอหนีกลับไปที่บ้านพ่อก็ไม่ยอมรับอีก ภายหลังต่อมาฉันก็ตั้งท้องอีก”
“คุณรู้จักกับพี่หาญดี...ใช่มั้ย”
“ค่ะ ฉันรู้จักเค้าดี”
“ทำไมคุณไม่รักเค้าล่ะ ผมเห็นเค้าเป็นคนดีออก”
“เรื่องความรักมันบังคับกันได้ที่ไหนล่ะ ฉันมาอยู่เมืองกรุง ฉันมีสามีแล้วก็มีลูกหนึ่งคน เราอยู่ด้วยกันจนลูกอายุได้สามขวบ สามีของฉันก็แอบไปมีเมียน้อย เราทะเลาะกัน และเค้าก็ทำร้ายร่างกายจนฉันต้องหนีกลับบ้าน พอฉันมารู้ทีหลังว่าตัวเองท้องกับเขา ก็เลยฆ่าตัวตายอย่างที่คุณรู้นั่นแหละ”
“แต่ผมมีเรื่องไม่เข้าใจบางอย่าง ผมสับสนในเรื่องของสมุดตำราที่พี่หาญเค้าให้ผม กับขวดน้ำมันพรายนั่น”
“คุณหมายความว่ายังไงเหรอคะ”
“ก็สมุดตำราที่พี่หาญยื่นให้ผมเมื่อเช้านี้ ตอนเมื่อเช้าน่ะ มันยังใหม่เอี่ยมอยู่เลย แต่ตอนนี้คุณดูสิ...มันเก่ามากเหมือนใช้มานานแล้วหลายสิบปี แล้วขวดน้ำมันพรายนี้ก็เหมือนกัน ผมจำได้ว่ารับจากมืออาจารย์ยอดมา ผ้ายันต์ที่หุ้มฝาของมันก็ไม่ได้เก่าจนเป็นสีเหลืองซีดขนาดนี้”
“แล้วคุณอ่านทุกตัวหนังสือในสมุดตำราเล่มนั้นหรือยัง”
“ผมก็ไม่ได้อ่านครบทุกตัวหรอก ที่เปิดอ่านก็เพราะอยากปลดปล่อยคุณ”
“ฉันขอขอบคุณนะคะ แต่ถ้าคุณอยากรู้เรื่องที่คุณสงสัย คุณก็ลองอ่านให้ครบทุกตัวอักษรสิ คำตอบมันอยู่ในนั้นแหละ” สิ้นเสียงนพฤทธิ์ก็สะดุ้งตื่น จากนั้นเขาก็รีบมองหาร่างของหญิงสาว ก่อนจะรู้ว่าตัวเองนั้นฝันไป เฮ่อ!!..นี่เราฝันจริง ๆ เหรอเนี่ย แล้วทำไมมันถึงเหมือนจริงได้ขนาดนี้วะ
เขานึกไปถึงตอนที่อยู่บ้านของอาจารย์ยอด นายหาญเคยให้เขาฝึกทำสมาธิ เพื่อเพ่งจิต เขาจึงลองตั้งใจทำจนจิตเริ่มสงบขึ้น และออกจากสมาธิในเวลาต่อมา จากนั้นจึงรีบเดินไปหยิบสมุดตำราเล่มนั้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง เขาเริ่มอ่านตั้งแต่หน้าแรกไปเรื่อย ๆ ตามพรายนุ่นบอก
- ผู้เขียน
