พ่ายรักคุณทหาร

หมอหน้าใส

คนขับรถที่ได้รับการว่าจ้างจากนายอำเภอให้มารับคุณหมอคนใหม่มารออยู่แล้ว ท่าทางของเด็กสาวที่ยืนเก้ๆกังๆต่างจากคนในพื้นที่เป็นที่สังเกตุได้ไม่ยาก

“สวัสดีครับ ผมชื่อแดงครับ มาจากบ้านนายอำเภอครับ “

“สวัสดีค่ะ หมอน้ำอิงค่ะ “ ชายวัยกลางคนมองคุณหมอที่มาจากกรุงเทพด้วยสายตาแปลกใจ นี่หมอแท้ไหม ทำไมเหมือนเด็กนักเรียนกันนี่

กระเป๋าเป้ใบใหญ่ และถุงกระสอบอีก1ใบ ที่นำมาถูกยกขึ้นรถกะบะ ก่อนที่รถจะขับออกจากเมืองมาเรื่อยๆจากถนนลาดยาง เป็นถนนลูกรัง และเป็นทางแคบๆระยะทางกว่าสองชั่วโมงเท่านั้น

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาเมื่อรถจอดสนิทตรงหน้าโรงพยาบาล คุณหมอลงจากรถแล้วกดรับสาย

“ถึงไหนแล้ว “

“ถึงแล้วจ้ะหมอฝ้าย ขอบใจนะ “

“คุณพ่อคุณแม่ลูกสาวถึงแล้วนะคะ สบายใจได้ “ เสียงเพื่อนรักตะโกนบอกคุณแม่และคุณพ่อก่อนจะถามกลับมา

“จัดบ้านให้เสร็จ ถ่ายรูปส่งไลน์มาดูด้วย แล้วห้ามหายไปนะ ถ้าจะเอาอะไรลิสต์มา จะจัดส่งตามไปทีหลัง เข้าใจไหมน้ำอิง “

เพื่อนสาวบอกด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตัดสายไป

“ถึงแล้วครับหมอ บ้านพักอยู่ด้านหลังครับ “

น้ำอิงมองบ้านพักที่ไม่แย่เท่าไหร่นัก อย่างน้อยก็มีมุ้งลวด มีเหล็กดัด มีน้ำแม้จะไม่ค่อยใส มีไฟฟ้า และที่สำคัญมีสัญญาณโทรศัพท์และสัญญาน4G

เตียงนอนเก่ามาก จนน่ากลัวจะพังลงมาก่อนจะได้นอนถูกย้ายออกจากห้อง ภายในห้องสะอาดไร้ฝุ่นเพราะมีการแจ้งล่วงหน้าว่าจะมีหมอมาใหม่

ชุดเครื่องนอน กระทะไฟฟ้า และ กาน้ำร้อน ที่มุมห้องทำเอาหมอคนใหม่ถึงกับปล่อยโฮออกมา

กระดาษโน๊ตจากเพื่อนร่วมรุ่นเขียนถึงที่1ของรุ่นเป็นข้อความให้กำลังใจ

@ถ้าอยากได้อะไรบอกมา แล้วทางนี้จะส่งไปให้เร็วที่สุด @

@ตู้เย็นจะมาวันถัดไป มีตู้เสื้อผ้าด้วยนะน้ำอิง @

@อาหารแห้งส่งไปแล้ว น่าจะอยู่ที่โรงพยาบาล กินให้อร่อยนะอิง “

เธอรู้แล้วว่า เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เด็กหญิงที่ถูกปล่อยทิ้งเอาไว้ ได้รับความอบอุ่นใจจากคนจำนวนมากเหลือเกิน

“อามาอย่าห่วงเลย อิงเก่งอยู่แล้ว “