พ่ายรักคุณทหาร

ชะตากำหนดไว้แล้ว

ใบหน้าของเด็กหญิงมีคราบน้ำตาที่เปียกชื้น สายตาของผู้อาวุโสมองเด็กหญิง แล้วจับมือขึ้นมาสัมผัสเอาไว้

“ชะตากำหนดไว้แล้ว ต้องเสียใจ ต้องพลัดพราก ต้องอดทนไว้นะแม่หนู “ เสียงแผ่วเบา สั่นเทา แต่ชัดเจนก้องดังเข้าไปในหัวใจของเด็กหญิงวัย 14ปี

ช่วยหนูด้วยค่ะ สายตาเว้าวอนของเด็กหญิงสื่อไปทางผู้อาวุโส

ชายชราหยิบเขี้ยวสัตว์ชนิดหนึ่งขึ้นมา แล้วเป่าคาถาลงไป

“เก็บไว้กับตัว อย่าปล่อยให้หายไป ข้าให้เจ้า “ ลมเบาๆผ่านที่กลางศีรษะแล้วหายไป พร้อมกับประกายในดวงตาของผู้อาวุโส

“ยังเด็กนัก รอไปก่อน ชะตากำหนดไว้แล้ว “ ท่านอาวุโสพูดเพียงเท่านี้ แล้วหลับตาลง เป็นสัญญาณว่าการเจรจาสู่ขอจบลงแล้ว

อาโจมองว่าที่เมียด้วยสายตาละห้อย เพราะคิดว่าหากพ่อฝ่ายหญิงอนุญาตแล้ว ก็จะไม่มีปัญหาอันใด แต่มาถึงคราวนี้ เป็นพ่อของตัวเองเป็นฝ่ายห้าม แม้จะต้องการเพียงใด แต่ก็ไม่กล้าดื้อรั้น

“พ่อเฒ่าให้อะไรเจ้ามา “ อาซอ ถามลูกสาวระหว่างเดินกลับบ้านด้วยกัน อิงคลายมือออกเพื่อให้พ่อได้เห็นว่า ได้ของสิ่งใดมา

สีหน้าของอาซอยิ้มอย่างดีใจ ผู้เฒ่าเอ็นดูลูกสาวไม่ผิดเพี้ยนถึงให้เครื่องรางของขลังมาป้องกันตัว

“จงเก็บไว้กับตัว ของจากพ่อเฒ่า เป็นการบอกว่า เจ้าได้รับพรจากพ่อเฒ่าแล้ว “

อาซอมีความสุขเหลือเกินแม้จะยังไม่มัดข้อมือเลี้ยงผี แต่ก็ได้รับของมีค่ามาแล้ว หากได้ร่วมหมอนกับอาโจเมื่อใด คำขอเปิดป่า ก็จะง่ายขึ้น โดยผ่านการเชื่อมสัมพันธ์ของการมัดข้อมือ ของสองครอบครัว

อามามองดูของที่ลูกสาวนำมาอวดแล้วน้ำตาก็ไหลริน ผู้เฒ่าเลือกแล้ว ว่าจะให้สิ่งนี้คุ้มภัยผู้ใด เงินแบงก์สีเทาอีกหลายใบถูกพับม้วนเอาไว้ที่หัวนอนของอามา ถูกนำมายื่นให้อีกครั้ง

“อามา มันมากไป “ ลูกสาวกระซิบปฏิเสธจะรับเงินม้วนนี้

“น้อยไปที่อามาจะให้เจ้า หากมีเวลามากกว่านี้ อามาจะเตรียมไว้ให้มากกว่านี้นะอิง “

ร่างกายของอามาสั่นสะท้านมองท้องฟ้าที่มืดมิดแล้วหลับตาท่องมนตร์เบาๆ