EP:5

1815 คำ
"นั่งมองโต๊ะน้องสาวตาไม่กระพริบเลยนะหวงเหรอครับคุณพี่ชาย" "หวงเหี้ยอะไรล่ะ!!" ในขณะที่ผมนั่งดื่มอยู่ไอ้ธิมที่ไปตรวจงานเสร็จก็เดินมานั่งแล้วพูดประโยคนี้กับผม "ก็กูเห็นมึงนั่งมองไปทางโต๊ะไอ้กันต์กับน้องจินตั้งนานนึกว่ามองเพราะหวงน้องจินยิ่งวันนี้น้องจินโคตรสวย" ยัง มันยังไม่จบครับยังจะมาว่าผมหวงอยู่นั่นแหละแถมมาชมยัยนั้นสวยอีกน่ารำคาญชะมัด สวยก็สวยจริงอยู่หรอกครับแต่ชุดแม่งจะโป๊ไปไหนบอกตรงๆผมไม่ชินกับการแต่งตัวแบบนี้ของยัยกาฝากนี่เลย "เหอะ!!สวยตรงไหนวะแต่งแบบนี้อีกนิดเดียวก็จะถอดผ้าเดินแล้วแหวกซะขนาดนั้น" ผมยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปากแล้วพูดกับมันโดยที่สายตาผมยังมองไปที่ยัยนั่นผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบเผลอหันไปมอง "ปากบอกไม่หวงแต่การกระทำของมึงมันขัดกับคำพูดจริงๆว่ะ" "กูไม่ได้หวงวันนี้ทำไมมึงพูดมากจังวะไอ้ธิม" ชักจะรำคาญมันแล้วครับปกติไอ้ธิมไม่พูดมากแบบนี้แต่วันนี้มันพูดมากจังวะแถมชอบพูดเหมือนจับผิดผมอีก "อะๆ ไม่หวงก็ไม่หวง แต่จะว่าไปน้องจินกับไอ้กันต์ลูกพี่ลูกน้องมึงนี่ดูสนิทกันดีนะเขาคบกันเหรอวะ" ผมหันไปมองยังโต๊ะของไอ้กันต์อีกรอบหลังจากที่ได้ยินไอ้ธิมพูด สนิทกันงั้นเหรอ คบกันงั้นเหรอ ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆยัยนี้แม่งโคตรร้ายกาจที่เกาะครอบครัวผมจนกลายเป็นคุณหนูแล้วคิดจะจับไอ้กันต์มาเป็นผัวอีกคนนี่คงจ้องจะหุบสมบัติของตระกูลผมเลยสินะ เหอะ!!ไม่มีทางหรอกเธอเป็นคนของครอบครัวฉันเธอไม่มีสิทธิ์ออกจากบ้านฉันอย่างเฉิดฉายหรอกเธอต้องอยู่รับใช้ครอบครัวฉันให้สมกับเงินที่พ่อแม่ฉันชุบเลี้ยงเธอ "ไอ้เสือ!!" "อะไร!!" ผมขานรับไอ้ธิมทันทีที่รู้ตัวว่ามันเรียก "เหม่ออะไรวะ" "เปล่า" ผมตอบมันไปสั้นๆ นี่ผมเหม่อคิดเรื่องยัยนั่นกับไอ้กันต์ขนาดนี้เลยเหรอวะ ยิ่งมองไปที่โต๊ะนั้นยิ่งขัดตาชิบหายที่เห็นยัยนั่นยิ้มพูดคุยหัวเราะกับไอ้กันต์ทีตอนเห็นหน้าผมทำหน้าอย่างกับโลกทั้งใบจะถล่มลงมาอย่างงั้นแหละ แล้วผมนั่งดื่มกับไอ้ธิมสักพักก็แยกย้ายกันกลับแล้วก็เหมือนว่าไอ้กันต์กับยัยนั่นพึ่งจะออกไปก่อนหน้านี้ คฤหาสน์วัชรกุล "ขอบคุณนะกันต์ที่มาส่ง" "เป็นคนพาไปก็ต้องเป็นคนพากลับสิ" ฉันเอ่ยขอบคุณกันต์ที่เขาพาฉันมาส่งที่บ้านหลังจากที่เขาพาฉันไปเปิดหูเปิดตามา "มะ..เดี๋ยวกันต์ช่วยถือ" กันต์ยื่นมือมาจะช่วยฉันถือดอกไม้ที่ฉันแวะเอาที่ร้านของฉันก่อนที่จะกลับบ้านพอดีฉันนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้แม่ใหญ่ต้องไปวัดฉันก็เลยจะเอาดอกไม้มาทำมาลัยให้ท่านไปถวายพระ "ไม่เป็นไรแค่นี้เองจินถือเองได้กันต์กลับเถอะดึกแล้ว" "เอางั้นเหรองั้นกันต์กลับนะดูแลตัวเองดีๆล่ะ" "จ๊ะ! ขับรถดีๆนะ" หลังจากที่กันต์ขับรถออกไปฉันก็เปิดประตูเล็กที่หน้าบ้านเข้ามาแต่ฉันก็ต้องเอะใจที่เห็นรถคุณเสือจอดอยู่เขากลับมาแล้วเหรอเมื่อกี้ตอนฉันออกมาเขายังนั่งอยู่เลยสงสัยเขามาถึงก่อนเพราะฉันแวะที่ร้านละมั้ง "ไปแวะต่อที่ไหนกันมาล่ะถึงได้กลับมาเอาป่านนี้" ฉันตกใจจนแทบจะหยุดหายใจเมื่อตอนที่ฉันกำลังเดินลัดไปทางหลังบ้านเพื่อจะเอาดอกไม้ไปเก็บแล้วได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งที่ฉันคุ้นเคยน้ำเสียงที่เยือกเย็นแบบนี้ที่เขามักใช้คุยกับฉัน "พี่..เออ คุณเสือทำไมมายืนมืดๆตรงนี้ล่ะคะ" "ที่นี่บ้านฉันๆจะยื่นตรงไหนต้องขออนุญาตกาฝากผู้อาศัยอย่างเธอด้วยเหรอ" เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วพูดคำพูดถากถางพวกนี้ออกมาท่าทางของเขาตอนนี้มันเหมือนฉันกำลังถูกคุกคามยังไงก็ไม่รู้ "จินขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะคุณเสือช่วยหลีกทางให้จินด้วยค่ะ" เพราะเขายืนขวางทางฉันอยู่ฉันก็เลยต้องพูดกับเขาการที่ยืนใกล้ๆกันแบบนี้มันทำให้ฉันได้กลิ่นเหล้าจากตัวคุณเสือเต็มๆเลย "ออกจากผับมาก่อนฉันตั้งนานแล้วทำไมพึ่งถึงบ้าน.หึ!!ทำตัวใสๆความจริงเธอมันก็ร่านดีเหมือนกันนะ" ฉันถึงกับหน้าชาทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากเขาฉันยอมรับว่าที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยพูดจากับฉันดีๆ แต่คำนี้มันแรงเกินไปคำว่ากาฝากที่เขายัดเยียดให้ฉันว่ามันแรงแล้วแต่ฉันก็พอจะรับได้เพราะฉันก็เป็นกาฝากของบ้านนี้จริงๆ แต่คำว่าร่านฉันรับไม่ได้เพราะฉันไม่ได้เป็นเหมือนที่เขาพูดเขาดูถูกฉันเกินไป นี่นะเหรอคนที่ฉันรักและแอบมองเขามาตลอดมันเหนื่อยอย่างที่กันต์พูดจริงๆที่รักคนที่เขาไม่เห็นความสำคัญของเราแล้วที่เหนื่อยไปกว่านั้นก็คือการที่ได้ยินได้ฟังคำพูดดูถูกแบบนี้จากปากของเขา "จินไม่ได้ร่าน" "เหอะ!! แล้วไปไหนกันมาละตั้งเกือบชั่วโมง" นี่เขาจับเวลาฉันงั้นเหรอคงอยากจับผิดฉันมากสินะถึงได้ลงทุนมายืนรอพูดจาถากถางฉันแบบนี้ "จินจะไปที่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเสือนี่คะช่วยหลีกทางให้ด้วยค่ะ" "นี่เธอกล้าเถียงฉันเหรอ" "จะ..จินเปล่า" ฉันถึงกับต้องเดินถอยหลังทันทีเพราะนอกจากเขาจะไม่หลีกทางให้ฉันเขายังเดินเข้ามาประชิดตัวฉันแบบคุกคามอีก หมับ!! "อย่าคิดว่าแม่กับป๊าให้ท้ายแล้วเธอจะมาทำเก่งยอกย้อนฉันแบบนี้" เขาจับไหล่ฉันทั้งสองข้างแล้วบีบจนฉันเจ็บไปหมด "ปล่อยค่ะ! จินเจ็บ" "เจ็บก็ดี!! แล้วจำไว้ด้วยว่าวันหลังอย่าไปไหนต่อไหนกับผู้ชายแล้วกลับดึกๆดื่นๆแบบนี้เกิดไปทำเรื่องบัดสีอะไรมามันจะเสื่อมเสียถึงวงตระกูลฉัน" เขาสะบัดมือที่จับไหล่ฉันอยู่อย่างแรงจนฉันเกือบล้มนี้ฉันไปทำอะไรให้เขาโกรธนักหนาเหรอถึงได้ทำกับฉันแบบนี้แล้วที่ฉันออกไปเที่ยวแม่ใหญ่ก็เป็นคนอนุญาตเอง "จินไม่ทำอะไรเสื่อมเสียหรอกค่ะเพราะวันนี้ที่จินออกไปกับกันต์แม่ใหญ่กับป๊าอนุญาตแล้ว" "เพราะแม่กับป๊าฉันไม่รู้น่ะสิว่าเธอมันร่านอยากจับผู้ชายรวยๆอย่างไอ้กันต์มาทำผัว" "เกินไปแล้วนะคะคุณเสือ" ฉันพูดกับเขาออกไปด้วยความโกรธนี่คงเป็นครั้งแรกของฉันเลยก็ว่าได้ที่กล้าขึ้นเสียงกับเขาถามว่าฉันกลัวไหม ลึกๆฉันก็กลัวเขาแต่เพราะฉันโกรธที่เขาพูดจาแย่ๆแบบนี้กับฉันๆถึงได้กล้า "นี่เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ" "ก็คุณว่าจินก่อนจินไม่ได้ทำแบบนั้นจินไม่ยอมให้คุณมาว่าจินแบบนี้หรอกแล้วอีกอย่างจินไม่มีทางทำอะไรเสื่อมเสียมาให้แม่ใหญ่กับป๊าแน่นอน" "ก็ดี!! พูดแล้วทำด้วยละนับจากนี้ไปอย่าเที่ยวไปไหนดึกๆดื่นๆกับไอ้กันต์หรือผู้ชายหน้าไหนสองต่อสองอีกถ้าคันอยากมีผัวจนตัวสั่นก็ช่วยไสหัวออกจากบ้านฉันก่อนแล้วจะไปทำระยำ ไปอ่อย ไปร่านกับใครที่ไหนก็เชิญ" เพี้ยะ!!! ฝ่ามือของฉันฟาดไปที่หน้าเขาเต็มแรงด้วยความโมโหหน้าเขาหันไปตามแรงตบแล้วตอนนี้ความกล้าของฉันทั้งหมดที่มีมันได้หายไปหมดแล้วเมื่อเขาหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ โธ่เอ้ย!!นี่ฉันทำอะไรลงไปปกติเขาก็เกลียดฉันจนแทบอยากฆ่าให้ตายอยู่แล้วแต่นี่ฉันตบเขาเต็มแรงซะขนาดนั้นฉันต้องตายแน่ ๆ "เธอกล้าตบฉันเหรอ!!" "อึก!! จะ..จินขอโทษ..ปะ..ปล่อยจิน" ฉันพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักเมื่อเขาพุ่งเข้ามาบีบคางฉันไว้อย่างแรงให้แหงนหน้ามองเขา " นี่คือบทลงโทษของเธอที่กล้าตบฉัน" "อื้อออออ" สิ้นเสียงพูดของเขาปากของฉันก็โดนปากของเขาประกบทันทีเขาจูบฉัน ตอนนี้ลมหายใจของฉันเกือบไม่มีทางเล็ดลอดออกมาเพราะเขาบดจูบขบเม้มปากฉันจนรู้สึกเจ็บและชาไปหมดเขาทั้งจูบทั้งกัดปากฉันแล้วก็สอดลิ้นเข้ามาในปากของฉันจนตอนนี้ฉันแข็งขาอ่อนแทบจะไม่มีแรงยืนมืออ่อนจนดอกไม้ที่ถืออยู่ร่วงลงกับพื้นฉันไม่รู้ว่าเขาจูบฉันนานแค่ไหนเพราะตอนนี้ฉันแทบไม่รู้สึกอะไรนอกจากความเจ็บแปลบที่ริมฝีปาก ปึก!! เขาผละจูบออกจากฉันแล้วปล่อยให้ฉันที่แข้งขาอ่อนร่วงลงนั่งกองกับพื้นอย่างหน้าสมเพชมันไม่เหมือนฉากในละครสักนิดที่เมื่อพระเอกจูบนางเอกแล้วประคองนางเอกไม่ให้ล้มแต่สำหรับเขามันไม่ใช่เลยเขามันซาตานเขามันปีศาจชัดๆสุดท้ายน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างน่าสมเพชที่สุด "จำไว้อย่าคิดไปอ่อยผู้ชายคนไหนอย่าคิดจะแรดไปเที่ยวจับใครเพราะเธอคือคนของบ้านฉัน เป็นคนของฉัน เธอไม่มีสิทธิที่จะออกไปไหนต่อไหนกับผู้ชายคนอื่น" ใจร้ายเขาใจร้ายมากกว่าที่เคยเป็นซะอีกจูบแรกของฉันต้องเสียให้กับคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าอย่างเขาหนำซ้ำเขายังปล่อยฉันให้ล้มลงอย่างไม่สนใจใยดี...ทำไมพี่เสือถึงใจร้ายกับจินแบบนี้
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม