"บ้านมึงไม่มีอยู่รึไงไอ้กันต์ถึงได้มานั่งหน้าสะล่อนบ้านกูแต่เช้า"
ผมเดินลงบันใดมาก็เจอกับไอ้กันต์ที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่ห้องรับแขกกับป๊าและแม่ผม ๆ ก็เลยทักทายมันสักหน่อย
"สาบานว่านี่คือคำทักทายแขกของเฮีย"
"ก็มึงไม่ใช่แขก สรุปแล้วมึงมาบ้านกูทำไมแต่เช้า"
"ไม่ได้มาหาเฮียก็แล้วกันน่า"
"อ้าวไอ้นี่!!"
"พอๆสองคนนี้อะไรกันลูกทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้"
แม่ผมรีบพูดขึ้นมาเพื่อหยุดผมกับไอ้กันต์ไอ้น้องเวรนี้ก็นะกวนตีนขึ้นทุกวันๆ
ตึก ตึก ตึก
"ขอโทษนะ กันต์รอจินนานไหม"
มารอยัยกาฝากนี่เองยัยนี่ก็เหมือนกันรีบวิ่งลงมาหาผู้ชายซะเร็วแล้วเมื่อคืนทำมาเถียงว่าไม่ได้แรดไม่ได้ร่าน
"ไม่นานหรอกว่าแต่จินเถอะใส่แมสปิดปากทำไมไม่สบายเหรอ"
"เป็นอะไรมากรึเปล่าลูกไม่สบายไปหาหมอไหม"
พอไอ้กันต์ถามผมก็พึ่งสังเกตเห็นว่ายัยนี่ใส่แมสปิดจมูกด้วยหลังจากไอ้กันต์พูดจบแม่ผมก็รีบถามขึ้นมาอีกคนอย่างเป็นห่วงเป็นใยบางทีผมก็ขัดใจแ
