EP:2
1112 คำ
"คุณจินทำอะไรคะน่าทานจัง"
"ก็พะโล้ไข่ไงทำเป็นไม่เคยกินไปได้"
"ก็ไม่เคยน่ะสิคะปกติป้านวลทำพะโล้ไข่ไก่ฟองใหญ่ๆพะโล้ไข่นกกระทาน่ารักๆแบบนี้ณีไม่เคยทาน"
ฉันคุยกับณีสาวใช้ในบ้านที่ตอนนี้กำลังจดจ้องอยู่กับพะโล้ไข่นกระทาที่ฉันทำ
"เมนูนี้แกไม่มีสิทธิหรอกนังณีเพราะพะโล้ไข่นกกระทาลูกเล็กๆเนี่ยของโปรดคุณเสือเขาคุณเสือเธอเป็นคนไม่ชอบกินไข่ต้มฟองใหญ่ๆเมนูนี้ต้องคุณจินเท่านั้นที่ทำเพราะรสชาติถูกปากคุณเสือที่สุด"
ป้านวลแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของที่บ้านพูดกับณีขึ้นมาก็อย่างที่ป้าเค้าบอกนั่นแหละค่ะเมนูนี้เป็นเมนูโปรดของพี่เสือฉันฝึกทำกับแม่ใหญ่มาตั้งแต่เด็กๆเพราะพี่เสือชอบเมนูนี้และต้องเป็นไข่นกกระทาฟองเล็กๆเท่านั้น
ปกติเวลาทำฉันก็มาแอบทำแบบนี้แหละค่ะทำแล้วไม่ให้ใครบอกเขาว่าเป็นฝีมือฉันเพราะไม่อย่างงั้นเขาไม่มีทางแตะต้องแน่นอน ทุกครั้งที่พี่เสือกลับมาที่บ้านเมนูนี้ต้องอยู่บนโต๊ะอาหารพี่เสือทานจนหมดเกลี้ยงทุกครั้งเพราะเขาเข้าใจว่าเป็นฝีมือแม่ใหญ่
"คุณจินนี่ก็แสนดีกับคุณเสือจังเลยนะคะทั้งๆที่คุณเสือเธอ.."
"พูดมากนังณีไปๆล้างผักตรงนั่นเลย"
ป้านวลรีบพูดขัดณีขึ้นมาเพราะรู้ว่าณีกำลังจะพูดอะไรทุกคนในบ้านรู้ดีค่ะว่าพี่เสือเขาไม่ชอบขี้หน้าฉัน
"คุณจินขาอย่าไปสนใจที่นังณีมันพูดเลยนะคะคุณเสือเธอไม่ได้..."
"ไม่ได้อะไรคะ"
"เออ..คือ"
ป้านวลอึกอักขึ้นมาทันทีที่ฉันถามกลับป้าแกคงอยากจะพูดปลอบใจฉันน่ะค่ะแต่ความจริงเป็นยังไงฉันรู้ดีค่ะเกลียดก็คือเกลียดเขาไม่มีทางญาติดีกับฉัน
"เห็นไหมล่ะลึกๆแล้วป้านวลก็คิดเหมือนณีกับทุกคนว่าพี่เสือเขาเกลียดจิน จินรู้ตัวดีค่ะจินถึงไม่อยากเสนอหน้าออกไปให้เขาเห็นเกลียดยังไงก็คือเกลียดพี่เสือไม่มีทางเลิกเกลียดจินได้หรอกค่ะ"
"รู้ตัวก็ดี!!"
ในขณะที่ฉันพูดประโยคนี้กับป้านวลเสียงที่เย็นยะเยือกฟังดูแล้วไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น
"คะ...คุณเสือ"
"พี่เสือ"
ป้านวล ณี แล้วก็ฉันเรียกชื่อพี่เสืออย่างตกใจที่อยู่ๆเขาโผล่มาในครัว
"ใครพี่เธอฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอยากมาเรียกฉันว่าพี่เพราะฉันไม่รับกาฝากอย่างเธอเป็นน้องสาว"
แล้วเข้าก็สาดประโยคที่เจ็บปวดนี้ใส่ฉันทันทีพร้อมกับส่งสายตาที่แสนเกลียดชังมาให้ฉัน
"คุณเสือป้าว่าใจเย็นๆก่อนนะคะ"
"หึ!!"
หมับ!!
เขาไม่ฟังสิ่งที่ป้านวลพูดเลยสักนิดแต่ตรงเข้ามาคว้าชามพะโล้ไข่ที่ฉันทำเสร็จแล้วขึ้นมาแล้วก็เค้าหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว
"คิดจะใช่วิธีนี้เอาใจฉันให้หลงในความใสซื่อเป็นคนดีของเธอเหมือนแม่กับป๊าฉันงั้นเหรอ"
เขามองชามอาหารในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉัน
"จินก็แค่อยากทำอะไรให้พี่เสือบ้างเท่านั่นเอง"
"สะเออะ!! ใครขอให้ทำไม่ทราบขอโทษทีนะฉันไม่อิน"
เขาพูดประโยคนี้ใส่หน้าฉันก่อนที่จะเดินถือชามไปที่ถังขยะ
"คุณเสืออย่าค่ะ"
เสียงร้องห้ามของป้านวลกับณีดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันในตอนที่เขาทำท่าจะเทอาหารที่ฉันทำลงถังขยะ
พรวด!!!
เคร้ง!!
เสียงชามที่ถูกโยนลงถังขยะกระทบกับถังขยะอย่างดังตามแรงอารมณ์ของเขาหลังจากที่ไข่พะโล้ที่ฉันทำถูกเทลงไปแล้วเขาก็หันมาจ้องหน้าฉันราวกับอยากจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆ
หมับ!!
"โอ้ย!!"
แล้วเขาก็พุ่งเข้ามาจับไหล่ฉันทั้งสองข้างแล้วบีบลงมาอย่างแรงจนฉันรู้สึกเจ็บก่อนที่จะพูดประโยคที่ทิ่มแทงหัวใจประโยคนี้ออกมา
"จำเอาไว้วันหลังไม่ต้องสะเออะมาทำอะไรเอาใจฉันอีก...ยัยกาฝาก"
"เสือจะไปไหนลูกจะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วนะ"
ผมเดินออกจากห้องครัวมาอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะคว้ากุญแจรถเดินอกจากบ้านมาแต่ดันมาเจอแม่ผมเรียกไว้ซะก่อน
"จะออกไปข้างนอกครับวันนี้ผมคงทานมื้อเย็นที่บ้านไม่ลงแล้ว"
ผมหันไปบอกแม่ทันทีแล้วก็จับจังหวะตอนที่ผมพูดประโยคนี้ผมเห็นยัยนั้นเดินออกมาจากห้องครัวพอดีผมพูดกับแม่แต่สายตาผมมองไปที่ยัยกาฝากนั้นอย่างหงุดหงิด
"เกิดอะไรขึ้นลูก"
แม่เข้ามาจับแขนผมแล้วพูดกับผมอย่างใจเย็น
"วันหลังแม่บอกลูกสาวกาฝากคนโปรดของแม่ด้วยนะว่าอย่าเสนอหน้ามาทำอะไรให้ผม..ผมรังเกียจ"
ผมพูดประโยคนี้ออกไปกับแม่แต่สายตาผมยังอยู่ที่เดิมยังจ้องอยู่ที่ยัยกาฝากนั้นทุกคำพูดที่ผมพูดกับแม่ออกมาผมจงใจพูดให้ยัยนั้นได้ยินอย่างชัดเจนก่อนที่ผมจะเดินออกจากบ้านมา
"เสือ..เดี๋ยวก่อนลูก..เสือ"
เสียงแม่เรียกตามหลังผมมาแต่ผมก็ไม่สนใจอะไรแล้วครับนาทีนี้ผมคิดอย่างเดียวว่าไม่อยากอยู่ร่วมหายใจกับยัยนั้นผมรังเกียจยิ่งมาทำดีกับผมเอาใจผมแบบนี้ผมยิ่งขยะแขยงน่ารำคาญชะมัด
รู้ไหมครับว่าตอนที่ผมรู้ว่ายัยนั้นเป็นคนทำชองโปรดให้ผมๆก็หงุดหงิดทันทีไม่รู้ที่ผ่านมาผมทานฝีมือยัยนี้ไปกี่ครั้งแล้วเพราะทุกครั้งที่ผมกลับบ้านเมนูนี้จะขึ้นโต๊ะเสมอแล้วผมก็กินหมดทุกครั้ง
แม่ง!!เสียหน้าฉิบหายที่ได้ทานเข้าไปสาบานได้ว่าหลังจากนี้ไปถ้ากลับบ้านผมจะสั่งไม่ให้ยัยนั้นเข้าครัวเด็ดขาดยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดแบบนี้ต้องหาที่ลงให้อารมณ์ดีขึ้นสักหน่อยว่าแล้วผมก็ขับรถตรงไปที่ๆหนึ่งทันที
- ผู้เขียน
