ถึงเธอร้าย ฉันก็จะรัก

สิ่งที่กลัวมาตลอด

ก่อนถึงวันหมั้น 2 วัน

แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอน ทำให้พีรวัฒน์ลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการเพลียๆนิดหน่อย เพราะด้วยสภาพของเขาตอนนี้ก็บ่องบอกแล้วว่าเขาผ่านภารกิจรักมาอย่างหนัก เมื่อคืนนี้กับคนที่นอนอยู่ข้างกายเขา

“ไปไหนของเธอนะ...”

พีรวัฒน์ใช้มือควานหาคนที่เขาจัดหนักมาตลอดทั้งคืน

เขาลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆห้องก็ไม่เจอเธอ เขาลุกขึ้นไปหยิบกางเกงขึ้นมาใส่แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องนอนเพื่อตามหาเธอ

“อยู่นี่เอง...ฉันนึกว่าแกจะหนีฉันไปแล้วซะอีก”

มาริสาที่นั่งอยู่ที่ระเบียงห้องนอนตัวเองหันมามองที่พีรวัฒน์ที่ตอนนี้เขาลุกมาด้วยผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างเอาไว้แค่ผืนเดียว

“นี่มันห้องของฉัน ทำไมฉันต้องหนีด้วย แกต่างหากที่ควรกลับไปได้แล้ว”

“ทำไมต้องไล่ด้วย เมื่อคืนนี้ยังไม่เข็ดใช่มั้ย..?"

“หยุด...”

เธอลุกขึ้นชี้หน้าเขา แล้วเดินถอยห่างออกไป

“แกหมั้นกับเปรมมี่เมื่อไหร่ ฉันจะเดินทางกลับทันทีแล้วแกก็จะไม่มีวันได้เห็นหน้าฉันอีก..”

“ทำไมแกต้องหนีหน้าฉันด้วย..”

“ฉันไม่อยากให้เปรมมี่รู้เรื่องของเรา เปรมมี่เป็นน้องสาวฉันนะ ฉันกำลังทำผิดที่มีอะไรกับสามีของน้องตัวเอง.."

“ฉันกับแกเรามีอะไรที่ลึกซึ้งกันมาตั้งนานแล้ว...”

“มันก็แค่ sex ที่มันไม่มีความสัมพันธ์อะไรที่มากกว่านั้น..”

พีรวัฒน์มองหน้ามาริสานิ่งเขามองเข้าไปในแววตาของเธอ จนเมื่อเธอเริ่มรู้สึกว่าไม่สามารถสู้สายตาของเขาได้เธอจึงหันหนีมันซะ

กริ๊งงง กริ๊งงง กริ๊งงง >>>> เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของพีรวัฒน์

มาาริสาหันไปมองที่โซฟาแล้วหยิบมันขึ้นมาดูเห็นหน้าจอเป็นชื่อของเปรมมี่น้องสาวแต่งแม่ของเธอโทรเข้ามาหาเขา

“โทรศัพท์แก...รับซะซิ”

เธอยื่นโทรศัพท์ให้เขา ทั้งที่มันยังดังอยู่แบบนั้น

“....”

“รับซิ...มันดังตั้งหลายครั้งแล้วนะ”

เขาก็ยังยืนนิ่งเธอจึงเอาโทรศัพท์ไปยัดใส่มือเขา

“รับสายเปรมมี่ซะ แล้วแกก็รีบไปแต่งตัวออกไปจากห้องฉันได้แล้ว...”

เธอพูดจบก็เดินหนีเขาไปทันที ปล่อยให้เขายืนมองโทรศัพท์ในมือที่ยังดังอยู่ไม่หยุด

มาริสาเดินเข้ามาในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายที่เปื้อนคราบสกปรก ของกลิ่นกายของเขาให้ออกไปให้หมด น้ำตาที่ไหลลงมาพร้อมกับสายน้ำที่รดตัวเธอทำให้เธอเจ็บปวดแล้วก็ไม่สามารถกลั้นมันเอาไว้ได้ เธอเจ็บปวดที่สุดที่ต้องกลับมาเจอสิ่งที่เธอพยายามหนีมาตลอด

เธอตัดสินใจแล้วว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายและครั้งสุดท้ายที่เธอจะใจอ่อนยอมให้เขา และหลังจากที่เขาหมั้นกับเปรมมี่เมื่อไหร่เธอจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่เขารักเธอจริงๆ

“พี่นนคะ...เย็นนี้ว่างมั้ยคะ มาทานข้าวเป็นเพื่อนสาหน่อยนะคะ...”

......

นนทชัยมานั่งรอมาริสาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นตามที่เธอนัดไว้

“ขอโทษที่มาช้านะคะพี่นนท์...”

“ไม่เป็นไรจ่ะ พี่รอได้..”

“พี่นนท์ไม่เบื่อบ้างหรอคะที่ตามจีบสาแบบนี้มาตั้งแต่สมัยสาฝึกงานแล้ว..”

“เบื่อซิ...เบื่อว่าเมื่อไหร่สาจะใจอ่อนสักที..”

“พี่นนท์อะ...”

ทั้ง 2 คนยิ้มให้กันอย่างคนที่ดูมีความสุข

พวกเขาทานอาหารด้วยกันไปเรื่อยๆสักพัก มาริสาก็ตัดสินใจพูดกับเขา

“พี่นนท์คะ...สา..เอ่อ..”

“สวัสดีครับพี่นนท์ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับ ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอพี่ที่นี้...”

พีรวัฒน์เดินเข้ามาแทรกระหว่างเธอกับนนทชัย เขาเข้ามาทำทีเป็นทักทายกับนนทชัย

“พี่นนท์สบายดีนะครับ...ผมดีใจมากเลยนะครับที่ได้มาเจอพี่ที่นี่”

“เอ่อ...แล้วพีทมาทำอะไรแถวนี้หรอ..?”

“ผมมาทำธุระนะครับ แล้วนี่พี่นนmท์มากับใครหรอครับ.เอ้า! สา...นี่แกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมกลับมาแล้วไม่บอกฉันสักคำวะ.”

พีรวัฒน์ทำเป็นกล่าวทักทายมาริสาว่าเพิ่งได้เจอกัน

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าฉันจะได้มาเจอแกกับพี่นนท์ที่นี่ นี่ไม่เจอกันตั้ง 2 ปี แกยังเหมือนเดิมเลยนะ.."

"..."

"เอ๊ะ! แต่ว่ามาด้วยกันแบบนี้ อย่าบอกนะครับว่า..?”

พีรวัฒน์ทำท่าหยอกล้อทั้งคู่แล้วชี้หน้าไปมา เพื่อให้ทั้ง 2 คนเขินอายแล้วทำหน้าไม่ถูก

“พีท พี่ว่าพี่ขอเวลาส่วนตัวกับสาหน่อยนะ พอดีพี่มีธุระจะคุยกับสานะ..”

นนทชัยพูดแทรกเขาทันทีที่เห็นสีหน้าของมาริสาเริ่มไม่ดีเท่าไหร่

“หรอครับ...คงเป็นธุระสำคัญมากนะซิครับ สาถึงได้นั่งนิ่งแบบนี้ นี่คงจะเครียดน่าดูเลย...โอเคครับผมไปก่อนก็ได้...”

“....”

มาริสานั่งนิ่งโดยไม่สนใจมองเขา

“อีก 2 วันจะถึงงานหมั้นของผมกับเปรมมี่แล้ว พี่นนท์อย่าลืมไปให้ได้นะครับ...”

“ได้ซิ พี่ไปอยู่แล้วไม่ต้องห่วง...”

“ขอบคุณครับ อ่อ!.แล้วแกละจะไม่กลับบ้านไปหาพ่อแกหน่อยหรอ นี่ถ้าเปรมมี่รู้ว่าแกจะมางานหมั้นของพวกเราคงดีใจ ...”

มาริสามองหน้าพีรวัฒน์นิ่ง

“เจอกันที่งานนะ...วันนั้นฉันคงได้เจอแกที่งาน”

พีรวัฒน์พูดจบก็เดินออกจากร้านไป ปล่อยให้มาริสาที่นั่งอยู่กับนนทชัยมีสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ไดๆทั้งนั้น

จนนนทชัยเริ่มรู้สึกเป็นห่วง

“ถ้าสาจะไม่ไปร่วมงาน...”

“สาจะไปคะ..”

เธอพูดแทรกเขาด้วยสีหน้ามาดมั้น

“สาจะไปในฐานะของเพื่อนที่ไปแสดงความยินดีให้เพื่อน และไปในฐานะของพี่สาวที่ไปร่วมยินดีให้กับน้องสาว....”

........